Κι αν ο φόβος σου μεγάλωσε με τη δική μου αφορμή, κι αν η φωνή σου χάθηκε κάτω από τη δική μου την κραυγή, κι αν τα μάτια σου δακρύσανε γιατί σε πόνεσαν οι σκέψεις μου -κρυφές και φανερές-, κι αν έτρεξες μακριά γιατί σε κυνήγησε το βλέμμα μου , κι αν χάθηκες γιατί εγώ δεν μπόρεσα να βρω μια άκρη … ακροβάτησα στα αν και στη σιωπή.
Η πράξη που ποτέ δεν παίχτηκε , στο θέατρο αυτό το παράλογο της ρημαδιασμένης μας ζωής, αιτία να χαθείς , με την απορία χαραγμένη , αποτυπωμένη στο δεξί σου χέρι.
Θολό τοπίο όλων οι ζωές. Κλεισμένες πόρτες , σφραγισμένα μυαλά, εγκλωβισμένα μάτια σε οθόνες , στεγανά που μας πνίγουν, διαπιστώσεις που μας τσακίζουν, αφεντικά που μας φοβίζουν.
Εσύ είμαι εγώ, εσύ είσαι το παιδί μου, εσύ είσαι όλοι μας. Εσύ δεν έχεις σύνορα και χώρα, ηλικία και χρώμα. Ο φόβος και το άδικο, το κακό και το χειρότερο, μήτρα που τα γεννά, παντού βρίσκουν. Μα όχι για πάντα…
Εμείς, εδώ. Η τελευταία πράξη, εκκρεμεί … από όλους μας , για όλους μας. Ο κόσμος αυτός, θα αλλάξει. Καληνύχτα, Βαγγέλη
Μ.Ν.Χ
