Σαν συνέχεια πρόσφατου άρθρου μου για την οικονομία, έρχομαι σήμερα να επικεντρωθώ σ’ ένα τμήμα, ή μάλλον σε δύο ιδιαίτερα σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας μου, που πραγματικά θα δείτε στο τέλος του κειμένου, γιατί με πληγώνουν και γιατί …”κραυγάζω” ΄’ έστω και τώρα, μήπως και αφυπνισθούμε όλοι.
Μιλάω λοιπόν για το οξύτατο πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, αλλά και το οξύτατο πρόβλημα της πρόνοιας και του δημόσιου ή ιδιωτικού χαρακτήρα της. Γνωρίζουμε όλοι ότι επίσημα (από τη σύνταξη της Magna Carta έως και τις αρχές του Διαφωτισμού) σε όλο τον κόσμο, το δικαίωμα στη ζωή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ανθρώπινου πολιτισμού. Όταν λοιπόν έχεις άτομα – πολίτες ενός κράτους στην αναπαραγωγική ηλικία, με δυνατότητα τεκνοποίησης τους βοηθάς σαν κράτος, χωρίς κανένα εμπόδιο. Να πάρουμε λοιπόν δυο παραδείγματα δύο Ευρωπαϊκών κρατών, για να δούμε πια είναι η πραγματικότητα; Από την μια η…”αχώνευτη” Γερμανία δίνει σαν κράτος επίδομα τέκνων στις μητέρες, ενώ εδώ στην χώρα μας αυτό το …παραχωρούμε στον εκάστοτε ιδιώτη εργοδότη, που αν θέλει το δίνει και αν το δώσει, μπορεί και να μην είναι ακέραιο. Να συνεχίσουμε λοιπόν, ψάχνοντας την απώτερη αιτία της υπογεννητικότητας. Η χώρα μας “περιποιείται” τους νέους ανθρώπους με οικονομικό αποκλεισμό, απαξίωση και φορο- αφαίμαξη, που τελικά κάθε άλλο παρά η τεκνοποίηση είναι στα σχέδια τους.
Θα δούμε λοιπόν ότι φέτος, παιδιά κάτω των 6 ετών που οι γονείς τους έχουν την …”πολυτέλεια” να δουλεύουν, κινδυνεύουν να βρεθούν εκτός παιδικών σταθμών και ο αριθμός τους είναι ιδιαίτερα σοβαρός, γύρω στις 40.000 παιδιά. Πρόσφατο είναι το γεγονός (πριν 3 χρόνια), όταν 1000 περίπου νεαρές μητέρες, που δεν είχαν την δυνατότητα να αγοράσουν γάλα στα παιδιά τους, έκαναν αίτηση σε ιδρύματα για να δώσουν τα βρέφη τους να τα φροντίσει κάποιος για να μην πεθάνουν και το 80% αυτών των μητέρων ήταν Ελληνίδες σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας και όχι αλλοδαπές.
Μοιραία λοιπόν έρχεται στο μυαλό μου η …“πέτρινη περίοδος” των δεκαετιών του ’50 και του ’60, που οι φτωχές Ελληνίδες, έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πρόσφατα και τα περιστατικά παιδιών, που έπεφταν λιπόθυμα στις αυλές και στις αίθουσες των σχολίων τους από πλημμελή ή παντελή έλλειψη σίτισης, τόσο στο σχολείο, αλλά κυρίως στο σπίτι τους.
Θα μου πείτε, ε αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα τι να κάνουμε; Εδώ όμως είμαι έτοιμος να εκραγώ από θυμό, όταν ακούω αυτά τα λόγια από διάφορα…”πολιτικά παχύδερμα”, για να είμαι λίαν επιεικής. Ποιός έφερε την χώρα μου σ’ αυτή την κατάσταση, δίνοντας 30.000 ευρώ, τον μήνα, σε πολλούς κρατικούς τεμπέληδες, “εισπράττοντας” συντάξεις 60.000 νεκροί, κάποιοι “ημέτεροι” εισπράττοντας πολιτικές μίζες για να αγοράζουν βίλες, κότερα και σπίτια με θέα την Ακρόπολη, κάποιοι που εισπράττουν περίπου 350.000 ψευτο-αναπηρικές συντάξεις, αλλά και τα “δικά μας παιδιά” , που “μαζί τα φάγανε”, βγάζουν στην Ελβετία και στο Λονδίνο τις ….”οικονομίες” τους, έτσι απλά και αφορολόγητα, για να ζήσουν αυτοί τα παιδιά τους και τα δισέγγονα τους πλουσιοπάροχα, την ίδια στιγμή που υπογράφουν υποθήκη της χώρας μας για 100 χρόνια τουλάχιστον. Αυτά όλα και άλλα πολλά είναι αυτά που δεν …περισσεύουν χρήματα και οδηγούν σε εξαθλίωση τους νέους ανθρώπους, του επιδόματος ανεργίας των 430 ευρώ ή του μισθού (όταν υπάρχει) των 592 ευρώ, να μην περνάει ούτε καν από το μυαλό τους η τεκνοποίηση. Θα τελειώσω την “οργισμένη μου καταγραφή” αυτού του θέματος με δύο επί πλέον στοιχεία. Ο πληθυσμός της Ελλάδας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 αυξήθηκε από έξι εκατομμύρια σε δέκα εκατομμύρια ανθρώπους. Από τότε και μέχρι σήμερα παραμένει σχεδόν στάσιμος, εμπλουτισμένος τα τελευταία χρόνια, με δύο εκατομμύρια μεταναστών που ήλθαν στην χώρα μας με νόμιμο ή μη νόμιμο τρόπο. Επίσης την περυσινή χρονιά, για να πάμε και στο αμέσως επόμενο θέμα, το πληθυσμιακό στοιχείο της χώρας μας κατέγραψε 94. 000 γεννήσεις, 112.000 θανάτους και 52.000 νέους που μετανάστευσαν εκτός Ελλάδας. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι στο τέλος του 2013, 70.000 άνθρωποι λιγότεροι αποτελούσαν την Ελληνική κοινωνία.
Να πάμε λοιπόν στο θέμα της πρόνοιας στην χώρα μας, δημόσιας ή ιδιωτικής; Έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο θέμα , γιατί η ασφάλιση ενός εργαζομένου, “προϋποθέτει” με μια ευρεία έννοια, κατανομή εργασιακού δυναμικού και έλεγχο γεννήσεων και σταθερό εισόδημα πάντα. Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά εδώ η Ελληνική πολιτεία χρηματοδοτεί και επιδοτεί, με χρήματα άλλων. Και εξηγούμαι, όταν “ασφαλίζεσαι” πριν ακόμα γεννηθείς, επιβάλλεται και πρέπει να αποδώσεις ένα μέρος από τα εισοδήματα σου, όταν ξεκινήσεις να εργάζεσαι. Αρχικά λοιπόν, αυτά τα εισοδήματα θα κατευθυνθούν αποκλειστικά για την καταβολή συντάξεων και για την υγεία των άλλων, εκτός και αν έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας από μικρή ηλικία. Εδώ λοιπόν το δημόσιο ασφαλιστικό μας σύστημα, απόλυτα εναρμονισμένο με τα φιλελεύθερα συστήματα της Ευρώπης, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθορίζει το εργασιακό περιβάλλον αγέννητων ανθρώπων, χωρίς την συγκατάθεση τους. Από εδώ και πέρα υπάρχει η διαπίστωση μιας ανισοκατανομής σε εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Τα ασφαλιστικά ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων, χρηματοδοτούνται μέσα από την φορολογία του παραγωγικού τομέα.
Τώρα αν στην χώρα μας ο κρατικός τομέας εκπλήρωνε τον ρόλο του να είναι παραγωγικός, που αυτός είναι ο βασικός του σκοπός, είναι μια αλήθεια γνωστή σε όλους μας. Για να πάμε στην άλλη πλευρά μ’ ένα παράδειγμα. Ένας εργαζόμενος 45 χρονών έχει καταβάλει εισφορές στον ΟΑΕΕ ή στο ΙΚΑ επί 25 χρόνια, αλλά παράλληλα βρίσκεται σ’ ένα τραγικό αδιέξοδο. Ο ελεύθερος επαγγελματίας (ΟΑΕΕ) βρίσκεται ανασφάλιστος, τον καταδιώκει το ταμείο του, ενώ το κράτος τα τέσσερα τελευταία χρόνια, του “δήμευσε” τις όποιες αποταμιεύσεις μέσω αδίστακτης εξωπραγματικής φορολόγησης, με την πρόφαση πως “διασώζεται η πατρίδα”. Αυτός ο ασφαλισμένος που αδυνατεί να πληρώσει τα εξωφρενικά ασφάλιστρα και τους φόρους, για να συντηρήσει και άλλα ταμεία, δεν έχει πλέον πρόσβαση ούτε στην πρόνοια. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, δεκαετιών πληρωμής πανάκριβων εισφορών, για την δημόσια ασφάλιση του. Από την άλλη ο ασφαλισμένος του ΙΚΑ, αναγκάζεται επίσης, με τη συμμετοχή του εργοδότη, να καταβάλει το μισό μισθό του σε ασφαλιστικές εισφορές και να έχει περίπου κι αυτός την ίδια τύχη.
Αν περάσουμε τώρα στην δημόσια περίθαλψη, γνωρίζουμε την διατίμηση στα φάρμακα, αλλά και την διασπάθιση των χρημάτων των ασφαλισμένων και φορολογουμένων που μέχρι στιγμής είναι αδύνατο να προσδιορισθεί. Για τα φακελάκια, τις κομπίνες με τις συνταγογραφήσεις, τις εξαγωγές διατιμημένων και παράνομα συνταγογραφούμενων φαρμάκων, τις πλαστές εξετάσεις που χρηματοδοτούνται από τα ταμεία κλπ, όλα αυτά που κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ.
Να πάμε σε μια άλλη δομή του κράτους μας που …”προσφέρεται δωρεάν”; Η δημόσια και δωρεάν παιδεία, μόνο δωρεάν δεν μπορεί να λογίζεται, από την στιγμή που η βασική παιδεία δεν καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών που καταφεύγουν στην φροντιστηριακή παιδεία, που προσθέτει και άλλα βάρη στον ήδη βεβαρημένο “οικογενειακό προϋπολογισμό”. Αν δε το παιδί θέλει να περάσει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε κάποια επαρχιακή πόλη, τότε το οικονομικό βάρος αυξάνεται κι άλλο. Δεν είναι λοιπόν παράξενο το φαινόμενο, με τα παραπάνω δεδομένα, που ολοένα και περισσότεροι νέοι μεταναστεύουν, αμέσως μετά τις σπουδές τους, με τάση ολοένα και πιο αυξητική.
Για να συνδέσω τώρα στο τέλος το τελευταίο με το προηγούμενο θέμα, όταν νέοι άνθρωποι ηλικίας 28 και 30 χρονών εγκαταλείπουν την χώρα τους, η ζημιά είναι πολλαπλή. Πρώτον γιατί εκτός από τις εισφορές τους και τους φόρους τους, σαν χώρα χάνουμε ένα σημαντικό κομμάτι αναπλήρωσης του πληθυσμού μας. Γιατί ποιός θα είναι αυτός που θα τεκνοποιήσει στην χώρα μας ένας συνταξιούχος 50άρης δημόσιος υπάλληλος; Όχι ένας νέος άνθρωπος, αλλά θα το κάνει σε μια άλλη χώρα και τα παιδιά του θα μεγαλώσουν και θα γίνουν παραγωγικοί πολίτες ξένων κοινωνιών.
Θα μου πείτε , όλα μαύρα μας τα παρουσιάζεις (μήπως δεν είναι;), λύση δεν υπάρχει; Υπάρχει, κατά την γνώμη μου, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει από τους σημερινούς “εθνοσωτήρες” που μας κυβερνούν, γιατί, εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη, τους θεωρώ αυτούς βασικούς υπεύθυνους για την καταστροφή της χώρας μου. Πώς λοιπόν θα εμπιστευθώ σ΄ αυτόν που με κατέστρεψε να με σώσει; Μήπως κατέστρεψε τους κομματικούς στρατούς, στους οποίους στηριζόταν όλα αυτά τα χρόνια, σε όλους τους χώρους εργασίας, υγείας, παιδείας κλπ. για να κυβερνά αυτόν τον τόπο και η μια και η άλλη παράταξη, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια σαν τους “Μαυρογιαλούρους” παραμονές των εκλογών και την επομένη των εκλογών ξεχνούσαν το 90-95% αυτών που υποσχέθηκαν κάθε φορά και εφάρμοζαν εντελώς διαφορετικά πράγματα που αποφάσιζαν οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι εκτός συνόρων; Μήπως έκατσε ποτέ κανείς από τους εργαζόμενους που ανέφερα παραπάνω μαζί τους …”για να τα φάνε μαζί” όπως λένε τώρα; Όχι εκτός κι αν ήταν στο ίδιο αρρωστημένο παρασιτικό παρασύστημα που εξέθρεψαν τόσα χρόνια οι ίδιοι.
Η μόνη λύση είναι να βρεθεί μια υγιής πολιτική δύναμη που θα διαχειριστεί είτε τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, με καθαρά ιδιωτικοοικονομικές προδιαγραφές, διαφάνειας, ισοκατανομής και αδέκαστης δικαιοσύνης σε όλους ανάλογα με το εισόδημα τους και τις εισφορές, ενός εκάστου. Που θα δώσει εργασία σε όλους δημιουργώντας και αξιοποιώντας κίνητρα, που υπάρχουν, που θα δώσει απόλυτη προτεραιότητα στον να βρει κίνητρα να επιστρέψουν στον τόπο μας όλοι οι νέοι που τα τελευταία χρόνια αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Που θα καλύπτει οικονομικά τους γιατρούς μας, για να μην καταφεύγουν στη λύση – “φακελάκι” και θα έχει τους απαραίτητους αυστηρούς οργανισμούς ελέγχου στην υγεία και στα φάρμακα. Που θα δώσει τα απαραίτητα οικονομικά και οργανωτικά κίνητρα στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας και της κοινωνικής πρόνοιας, με πλήρη περίθαλψη όλων των συμπολιτών μας.
Μόνο έτσι και βέβαια καταργώντας τους όποιους κομματικούς στρατούς (πολύ λαθεμένη νοοτροπία του παρελθόντος). Δεν τους έχει ανάγκη εφ όσον αξιοποιήσει τους πλούσιους πόρους που έχει αυτή η χώρα, θα δημιουργήσει μια ευημερούσα κοινωνία. Γιατί η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα, αρκεί να μπορεί η ίδια να διαχειρίζεται τον πλούτο της και όχι άλλοι . Το παράδειγμα της διαχείρισης των κρατήσεων των εργαζομένων τα τελευταία 40 χρόνια ετσιθελικά από τις παρατάξεις που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και τον οδήγησαν στην χρεωκοπία, ας γίνει παράδειγμα προς αποφυγή.
Και επί τέλους ας πάψουμε να καθόμαστε όλοι στους καναπέδες, αποχαυνωμένοι με το “έργο” που μας παρουσιάζουν τα εντελλόμενα μέσα μαζικής …”αδρανοποίησης” και ας γίνουμε πάλι ενεργοί πολίτες, με κρίση, αντίδραση, ενέργεια, απόφαση.
Σωτήρης Πολίτης
