Του Νάσου Μπράτσου
Το καλοκαίρι μας άφησε και η περίοδος προσφέρεται για απολογισμό. Αυτή τη φορά για το ελεύθερο κάμπινγκ.
Αρχικά ας ξεκινήσουμε από τη θεωρητική προσέγγιση, σε αποσύνδεση από τη θερινή περίοδο διακοπών.
Είναι καλό ο άνθρωπος να επιδιώκει να περνάει μερικές μέρες στη φύση? Προφανώς ναι και πάντα με υπόθεση εργασίας, ότι μιλάμε για πρόσωπα με τη συνείδηση και τις γνώσεις, αλλά και τον εξοπλισμό εκείνο, που δεν δημιουργούν προβλήματα στο φυσικό περιβάλλον.
Αρκεί όμως η προσωπική συγκρότηση για ασφαλή τρόπο διακοπών ή μικρών αποδράσεων σε άλλες περιόδους?
Όχι βέβαια, είτε για το ενδεχόμενο ατυχήματος, πχ ένα ελαττωματικό γκαζάκι του καφέ, ή για το ενδεχόμενο προβλημάτων υγείας (ανεξάρτητα από το αν προήλθαν από τη διαμονή στο φυσικό περιβάλλον, ή αν προϋπήρχαν) και πολύ περισσότερο αν υπάρξει συνδυασμός τους?
Η εκδοχή να πάρει φωτιά από ατύχημα μια δασική έκταση και να θέσει σε κίνδυνο ζωές (στην Ικαρία δυστυχώς δεν αποτελεί θεωρητικό ενδεχόμενο, αλλά από άλλη αιτία για να είμαστε δίκαιοι, μέρος της ιστορίας του τόπου, με ανθρώπινες απώλειες), θα πρέπει να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για επιλογές «ελεύθερης» διαβίωσης στη φύση.
Επιλογές σε μέρη με δυνατότητες που προσφέρουν μέσα πυρόσβεσης και δυνατοτήτων αντιμετώπισης προβλημάτων υγείας, πρέπει να είναι εκ των ουκ άνευ. Δεν μπορεί να εκφράζεις πχ την άποψη ότι όπως το περιβάλλον πρέπει να είναι προσβάσιμο για όλους και να μην το καταπατούν – ιδιωτικοποιούν κάθε λογής εργολάβοι και η υγεία πρέπει να είναι δημόσια, δωρεάν και προσβάσιμη για όλους και να απεμπολείς για τον εαυτό σου αυτό το δικαίωμα για κάποιες χρονικές περιόδους.
Επίσης δεν θα μπορούσε να δεχτεί κανείς τη ρατσιστική άποψη (δεν έχει διατυπωθεί την βάζουμε σαν υπόθεση εργασίας) για δικαίωμα διαβίωσης στη φύση, όσων έχουν 100% διαπιστωμένα καλή υγεία, ώστε να είναι μειωμένος ο κίνδυνος ατυχημάτων που μπορεί να προκύψουν από πχ μια λιποθυμία την ώρα που κρατάς αναπτήρα. Δικαίωμα στη φύση έχει και ο καρδιοπαθής και ο διαβητικός και ο επιληπτικός και ο έχων κινητικά προβλήματα και επιπλέον το δικαίωμα να την απολαμβάνουν προστατεύοντας τους εαυτούς τους και την ίδια τη φύση.
Η λογική συνέπεια της σκέψης μας πάει στην επιλογή του οργανωμένου κάμπινγκ. Θα την αφήσω για άλλο άρθρο γιατί δεν είναι ο στόχος να αναλύσουμε κάτω από ποιες θεσμικές, ιδιοκτησιακές και οικονομικές επιλογές πρέπει να υπάρχουν και να λειτουργούν, ώστε να είναι επιλογές προσβάσιμες στα στρώματα του πληθυσμού που είτε από άποψη, είτε από οικονομικούς λόγους, δεν επιθυμούν άλλες πιο δαπανηρές επιλογές. Υπενθυμίζω όμως ότι ο νόμος προβλέπει συγκεκριμένες προδιαγραφές και για τα κάμπινγκ, μεταξύ αυτών την ύπαρξη ιατρείου, μέσων πυρόσβεσης, ποσοστό πρασίνου, WC, κλπ
Ακόμα και τα ιδιωτικά κάμπινγκ πρέπει να έχουν πινακίδα με αναγραφή της άδειας – πιστοποίησής τους από τον ΕΟΤ.
Προφανώς δεν μας βρίσκουν σύμφωνους ούτε επιλογές με υπηρεσίες «all inclusive», ούτε η πρωτοφανής απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ με τιμωρητικό και εισπρακτικό χαρακτήρα (πρόστιμα σε κατασκηνωτές). Μιλάμε πάντα για τη δυνατότητα διαβίωσης στη φύση με ασφάλεια και χωρίς να αποτελεί κριτήριο το βάθος του πορτοφολιού του κατασκηνωτή, ειδικά στις συνθήκες κρίσης.
Ούτε θα θίξω το θέμα του δημοσίου συστήματος υγείας, εδώ πάνε να διαλύσουν τα νοσοκομεία, γιατρούς στο δάσος και στις παραλίες ονειρευόμαστε?
Πάμε στο πρακτικό σκέλος. Με τον τρόπο που είναι οργανωμένο το σύστημα εργασίας και των αδειών, η επιλογή 30-40 ημερών το καλοκαίρι που κορυφώνεται η τουριστική κίνηση, με τις πιο πολλές τον Αύγουστο, στην πράξη ακυρώνει την επιλογή για επιστροφή στη φύση και την μετατρέπει σε επιδρομή στη φύση.
Πιο παλιά προ κρίσης, υπήρχαν αιτήματα τοπικών κοινωνιών και συνδικάτων για ενίσχυση μορφών τουρισμού σε όλες τις περιόδους του χρόνου.
Μεγάλος αριθμός κατασκηνωτών σε πεπερασμένο φυσικό περιβάλλον και μεταξύ των κατασκηνωτών εκτός των συνειδητοποιημένων υπάρχουν πάντα και οι «Αττίλες», δημιουργεί επιβάρυνση.
Με παράδειγμα: κάποιος έχει μια γκαρσονιέρα 30τμ και φιλοξενεί ένα φίλο του κάθε μήνα. Περνάνε λοιπόν καλά. Αν του έρθουν 10 φίλοι του την ίδια περίοδο και επιχειρήσουν να μείνουν όλοι μαζί, θα υπάρξουν «δυσλειτουργίες» στη συμβίωσή τους.
Είναι ωραίο να θέλει ένας λάτρης του φυσικού περιβάλλοντος να κοιτάει πχ τα βατράχια στις λίμνες που κάνει ο καταρράκτης στο Να. Τον Αύγουστο που δεν θα είναι ένας ο λάτρης, αλλά δεκάδες, ρωτάμε το βατράχι αν θέλει να τους βλέπει ή αν την κάνει για πιο ορεινούς ξαδέρφους του?
Καλό πράγμα οι φυσικοί ήχοι που απολαμβάνει κανείς στη διαβίωσης τη φύση, τα τζιτζίκια και τα πουλάκια. Απέχουν όμως από Motorhead και Ozzy στη διαπασών από τη δίπλα σκηνή που επιβάλλει τα μουσικά της γούστα σε ανθρώπους, χλωρίδα και πανίδα (που την κάνει και επανέρχεται κατά τον Οκτώβρη) και σε παρατηρήσεις ότι η συμβίωση απαιτεί αλληλεγγύη και σεβασμό, μπορεί να εισπράξει την ατάκα «και τι είσαι εσύ ρε ο μπάτσος του δάσους», ή στην αγωνιώδη μεταμεσονύκτια έκκληση για ησυχία ώστε να κοιμηθούν και οι υπόλοιποι κατασκηνωτές, να εισπράττει κανείς ατάκες του τύπου «τότε κλείσε την πόρτα».
Ή ακόμα σε παρατηρήσεις για τα πάσης φύσεως απορρίμματα, που άλλοι συλλέγουν επιμελώς για να μην δημιουργήσουν προβλήματα και άλλοι στις παρατηρήσεις για να μην «μοιράζουν» αφειδώς στη φύση, ό,τι δημιουργεί πρόβλημα σε αυτήν και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν τους Γότθους σε πολεμική εκστρατεία.
Ναι έχουν ακουστεί όλα αυτά και στην Ικαρία και αλλού.
Τέλος για να μην μένει η κουβέντα μόνο στους περιστασιακούς επισκέπτες – κατασκηνωτές, υπάρχουν και σαφώς πιο «μεγάλα» θέματα. Πχ λειτουργούν οι βιολογικοί καθαρισμοί, ή στη θάλασσα υπάρχει ο κίνδυνος απρόσμενων «συναντήσεων»?
Έχουν καταγραφεί και φέτος «στενές επαφές» στο θαλάσσιο περιβάλλον του Αρμενιστή.
Έχουν προσωπικό και μέσα οι δήμοι, ώστε οι υπηρεσίες καθαριότητας να λειτουργούν απρόσκοπτα όλο το χρόνο και ειδικά σε τουριστικές περιοχές, ή «αξιολογήθηκαν» και τέθηκαν σε «διαθεσιμότητα» οι εργαζόμενοι, απολύθηκαν αντί να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι και καθηλώθηκαν τα τεχνικά μέσα λόγω έλλειψης κονδυλίων και συντήρησης.
Σε αυτή την περίπτωση να φωνάξουμε την Μέρκελ και τους εγχώριους φίλους της να μαζέψουν τα σκουπίδια. Είναι μια ευκαιρία να μάθουν πώς είναι η εργασιακή καθημερινότητα για χιλιάδες εργαζόμενους στους ΟΤΑ.
Άλλωστε είναι βέβαιο ότι δεν θα έχουν δουλέψει και ποτέ στη ζωή τους. Το πολύ – πολύ γκαρσόνια σε πιτσαρία σαν αυτή που είχε ανοίξει (κατά δήλωσή του) ο δικός μας πρωθυπουργός.
Υ.Γ. για το τέλος και επειδή λέει αλήθειες, σας προτρέπω να διαβάστε το http://www.vice.com/gr/read/
