Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Η ιστορία, έχει γράψει ο Μαρξ, επαναλαμβάνεται πάντα δύο φορές. Την μία σαν τραγωδία, πιθανώς, αλλά την δεύτερη φορά, πάντα, σαν φάρσα.
Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές του 2012 στηριγμένη στον φόβο, τον ακραίο φόβο, των πολιτών για το Συριζα, που από τότε εξέπεμπε πολλαπλά, αλληλοαναιρούμενα και ασυνάρτητα μηνύματα, που μικρή σχέση είχαν με την ζοφερή πραγματικότητα της κρίσης.
Το παιχνίδι του φόβου τότε απέδωσε εκλογικά για την ΝΔ. Κέρδισε την εξουσία και σπατάλησε 2,5 χρόνια με κύρια φροντίδα πως να μην αλλάξει τίποτε στην χώρα. Οι περιώνυμες μετταρυθμίσεις κατέληξαν να είναι ένα μάτσο νέοι φόροι, δυσφημώντας πια και την ίδια την λέξη της μεταρρύθμισης. Φόροι που η πλειοψηφία των πολιτών αδυνατεί να καταβάλει χωρίς να θίξει τον πυρήνα του τρόπου που ζούσε μέχρι τώρα.
Σήμερα η στρατηγική της ΝΔ βασίζεται ξανά στην επανάληψη της καλλιέργειας του ακραίου φόβου για τον αντίπαλο. Αφού δούλεψε το 2012, γιατί όχι και σήμερα; Αυτή φαίνεται ότι είναι η στρατηγική σκέψη του κυβερνητικού κόμματος.
Ο φόβος μπροστά σε πιθανότητες, ή σε βεβαιότητες, για μελλοντικά γεγονότα που μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές μας είναι ένας δικαιολογημένος φόβος. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης, το πιο ισχυρό από τα ένστικτα, δικαιώνει όλες τις πράξεις των ανθρώπων.
Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να ζήσει την ζωή του, και να ορίσει τις αποφάσεις του, από τον φόβο και μόνο. Μία ζωή μέσα στον φόβο είναι μία αβίωτη ζωή.
Φαντάζεται κανείς μία ζωή όπου διαρκώς ο καθένας μας βιώνει τον φόβο του τέλους του; Αντίθετα, όλα τα έμβια όντα ζουν και ενεργούν, καθημερινά, σαν να μην υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο.
Έτσι, υπάρχει ένα σημείο, από το οποίο και πέρα οι άνθρωποι, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις ξεπερνούν τον φόβο. Τον συνηθίζουν ίσως, μαθαίνουν να ζουν με τα δύσκολα ενδεχόμενα. Προσαρμόζονται.
Πέρα από την ψυχολογική παράμετρο, υπάρχουν και άλλα. Η κοινωνία του σήμερα δεν είναι η κοινωνία του 2012. Πολλοί έχουν ξεπεράσει τους φόβους τους, γιατί απλούστατα αυτά που φοβούνταν τότε, τους έχουν ήδη συμβεί.
Έτσι, η εκστρατεία «σοκ και δέος» της ΝΔ πέφτει σήμερα σε κενό, όσον αφορά τον αντικειμενικό στόχο, την ήττα του αντιπάλου, του Συριζα. Που δεν είναι πιθανώς καλύτερος, η πιο κοντά στην πραγματικότητα από ότι ήταν το 2012, αλλά έχει αποκτήσει το πλεονέκτημα της ισχύος, την παράσταση νίκης. Και φέρεται ανάλογα, ηρεμότερα, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Παρόλα αυτά πολλοί επιμένουν και επενδύουν στον φόβο. Ένα φόβο ακραίο, της έλευσης των «βαρβάρων», περίπου έναν φόβο τέλους της ιστορίας και της χώρας.
Προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία. Πρώτα από όλα γιατί ζωγραφίζουν τους αντιπάλους τους σαν “δαίμονες”, χωρίς κανένα θετικό χαρακτηριστικό, θέτοντας τα στοιχεία μίας πολεμικής σύγκρουσης. Χωρίς αιχμαλώτους.
Αλλά και γιατί δηλητηριάζουν την δική τους ζωή, θέτοντας σε κίνηση έναν μηχανισμό άμυνας, τον δικό τους, που έχει παραλυτικά αποτελέσματα στην δική τους κρίση και δραστηριότητα.
Και όχι μόνο στην δική τους. Η παράλυση, αποτέλεσμα του φόβου και του τρόμου, έχει επεκταθεί σε όλη την οικονομική δραστηριότητα, έχει διαλύσει την ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, έχει τινάξει, κιόλας, από τον πρώτο μήνα του χρόνου τον προϋπολογισμό του 2015, αφού τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει. Η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει μόνο νωπή, φρέσκια, εντολή, θα έχει να αντιμετωπίσει και ένα φρέσκο, φρεσκότατο, δημοσιονομικό κενό της τάξεως δισεκατομμυρίων, άγνωστου ακόμα ύψους.
Το οποίο θα πρέπει να καλύψουμε εμείς, όλοι.
Η επένδυση στον φόβο των πολιτών γίνεται με προφανή εξουσιαστικό στόχο, αφού ευκολότερα (λέει η συνταγή) ελέγχεις ένα τρομοκρατημένο κοπάδι. Αποδεικνύεται όμως τελείως αναποτελεσματική ως προς τον στόχο και παράλληλα καταστροφική ως προς τις παρενέργειες.
Είναι μία φάρσα, ως προς την πολιτική της λειτουργία. Και μία τραγωδία ως προς την οικονομική της διάσταση.
Θα θυμόμαστε την κυβέρνηση Σαμαρά σαν μία ανερμάτιστη, υστερική, αναποτελεσματική, αυτοκτονική, συντηρητική καρικατούρα. Μπορεί να έχουμε μπροστά μας σοβαρές προκλήσεις και άγνωστα νερά, δυσκολίες πολλές και συναινέσεις σχεδόν αδύνατες, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρος:
Δεν θα επιθυμήσουμε τους αρχιτέκτονες του φόβου.
* Ο κ. Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης είναι αντιπρόεδρος της Δράσης, υποψήφιος Περιφέρειας Αττικής με το Ποτάμι
Πηγή:www.capital.gr
