…στενός ο τόπος σκοτεινός κι όλος μες στην αντάρα…
Ένα άγριο φονικό κάπου στη Λαμία στάθηκε η αφορμή ν’ ανοίξει ένας απύθμενος λάκκος λυμάτων με το όνομα «ΣΩΡΡΑΣ» .
Μια πολιτική οργάνωση; Ένα ακόμα εθνικιστικό- φασιστικό κόμμα; Μια παραφυάδα ίσως της Χ.Α.; μια μαφιόζικη συμμορία; Ή μία ακόμη περίπτωση κοινού απατεώνα; Τι από όλα αυτά; ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Η αλητεία ετούτου του είδους των γυρολόγων βρίσκει καταφύγιο και απάγκιο μόνο σε πάσχουσες και παρακμάζουσες κοινωνίες, μόνο σε ευκολόπιστους και «άδειους» ανθρώπους, μόνο σε πολίτες ά-πολεις κι εκεί επενδύονται ο φόβος, το μίσος, ο φανατισμός, εκεί κρύβονται η διαφθορά, ο εύκολος πλουτισμός, όλο το σκουπιδαριό και το έρεβος της εποχής μας…
Τα απόνερα ετούτων των υπονόμων, που βρωμούν και ζέουν, έφτασαν και εδώ στον τόπο μας, στην ακριτική Ικαρία του Αιγαίου… και να λοιπόν που βρέθηκε σπίτι να τους «φιλοξενήσει» με το αζημίωτο υποθέτω και να που βρέθηκαν και κάποιοι πρόθυμοι να τους δεχθούν και να τους «υποδεχθούν»…
Κατά τα άλλα υπερηφανευόμαστε για την προοδευτικότητά μας(!) , διαφημίζουμε και εξάγουμε κιόλας τα «Διονυσιακά» μας πανηγύρια και τον ιδιαίτερο χορό μας, εξεγειρόμαστε με μεγάλη ευκολία σε όλους εκείνους που ασκούν κριτική με έργα και που ελεύθερα σκέφτονται… κι όμως η φθορά και η πτώση είναι αυτό που ζούμε, ο μαρασμός, η φυγή και η μεγάλη Λήθη είναι η απειλή σε αυτό που αφήνουμε για τους επόμενους… Το σίγουρο είναι η απάντηση στο εύκολο: να τα ρίχνουμε όλα σε ένα αόριστο «σύστημα» χωρίς καμία απολύτως ατομική ευθύνη, στην συνειδητή απάτη θα πεί αυτό και στην ηθική υποκρισία πρακτικά.
Αυτές οι πινακίδες τοποθετημένες στην πάνω πλατεία του Ευδήλου, είναι δυνατόν να τις βλέπετε καθημερινά με αδιαφορία; Νομίζω πως ΟΧΙ, είναι δυνατόν να τις προσπερνάτε χωρίς σκέψεις; Ελπίζω πως ΟΧΙ… στο όνομα ποιάς «δημοκρατίας» είναι δυνατόν να ανέχεστε να εκπέμπονται τέτοιου είδους μηνύματα σε έναν τόπο όπου η ιστορία και οι παραδόσεις του τιμούν τις ανθρωπιστικές αξίες και τα πανανθρώπινα ιδεώδη;
Οι μπογιές και τα συνθήματα δεν είναι υγιείς αντιδράσεις που ανατρέπουν τα πράγματα αλλά η παραδοχή και μόνο του φαινομένου, δεν είναι το αντίδοτο αλλά η αδιέξοδη αντίσταση στο χάος και στο σκότος…
…Κι όταν θα λέμε παρακμή από δω και πέρα θάχουμε και τούτο ως παράδειγμα.
Κι όταν θα λέμε αθλιότητα από δω και πέρα θάχουμε και πάλι τούτο το γεγονός πια…
Κι όταν θα περιγράφουμε από δω και πέρα το δράμα της σύγχρονης παιδείας σε αυτή την εικόνα θα αναφερόμαστε…
Απέναντι σε όλο ετούτο μένει: η γνωστική μας συνείδηση που εμφανίζεται και φαντάζει ως ο μοναδικός πόρος (διέξοδος) στην απορία, μένει μόνο η αμόλευτη ανθρωπιά των απλοϊκών ανθρώπων, μένει η δράση μας, το παράδειγμα μας και… η ποίηση…
Ένα είναι βέβαιο: για να ξεθεμελιώσεις κάτι πρέπει να γνωρίζεις τι θα βάλεις στη θέση του, με όποια θυσία, με όποιο κόστος, με κάθε τίμημα… υπόθεση δύσκολη! αμ! Πώς αλλοιώς;…
Χαρούλα K. Κοτσάνη
Ιανουάριος 2017/ xkotsani@gmail.com
