Για Τρίτη συνεχόμενη χρονία το Φρικαρία έρχεται να επιβεβαιώσει πως η οργάνωση του χρόνου και της διασκέδασής μας δεν χρειάζεται να περνάει μέσα από εμπορικά μονοπάτια, ούτε μέσα από εταιρικές-ιεραρχικές δομές με παραγωγούς και χαμάληδες , καλλιτέχνες, εργάτες και πελάτες. Έχοντας ήδη την εμπειρία των δύο προηγούμενων διοργανώσεων και πιο ορεξάτοι από ποτέ, στήνουμε όλοι μαζί το μεγαλύτερο μουσικό γεγονός του ικαριακού καλοκαιριού με ήχους από βαλκανικούς έως jazz, και από punk μέχρι electro και hiphop.
Για εμάς, η καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορεί να κοστολογηθεί. Το φεστιβάλ δεν πάει να «βγάλει» αλλά να προσφέρει. Αναγνωρίζουμε ότι στα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια που ζούμε δεν γίνεται να απαρνηθούμε τελείως τα χρήματα (ακόμα), αλλα ακόμη και αν τα διαχειριζόμαστε δεν τα ανάγουμε στο επίπεδο του στόχου. Δεν μας κινητοποιούν. Στόχος μας είναι να συναντηθούμε και να περάσουμε καλά μέσα από πολιτιστικές διαδικασίες και όχι μέσα από πολιτιστικοποιημένα εμπορεύματα. Στόχος μας είναι να στηρίξουμε αυτούς που μας χρειάζονται και να ακουστούν στον δημόσιο χώρο οι φωνές της αλληλεγγύης και της αντίστασης. Για τους λόγους αυτούς δεν βάζουμε εισιτήριο. Δεν ζητάμε χιλιάρικα επειδή πάιζουμε μουσική και δεν ζητάμε μεροκάματο επειδη κουβαλάμε/στήνουμε/ περιφρουρούμε κ.ο.κ. Τα χρήματα που ανταλλάσσονται στο μπαρ ή προσφέρονται στά κουτιά οικονομικής ενίσχυσης, καλύπτουν τα έξοδα διοργάνωσης και το όποιο κέρδος παραχωρείται σε κοινοφελείς σκοπούς βάση απόφασης της ανοιχτής μας συνελευσης.
Μέσα από το εγχείρημα του Φρικαρία προσπαθούμε να επανοικειοποιηθούμε τα μέσα της ψηχαγωγίας μας. Παίρνουμε παράδειγμα από το παραδοσιακό πανυγήρι στην Ικαρία και από τα αυτοοργανωμένα φεστιβάλ στους δρόμους των μητροπόλεων. Κρατάμε από το παρελθόν την αυθόρμητη κοινωνική αλληλεγγύη και από το σήμερα την συνειδητή αντίσταση στο καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής και οργάνωσης των ζωών και των δράσεών μας. Με τη Φρικαρία δεν ακούμε απλά καμποσες φοβερές μπάντες, διατυπώνουμε ένα επιχείρημα. Αυτό της συλλογικότητας. Πιστευουμε πως ο κύριος λόγος που το Φρικαρία έχει αρχίσει να αποτελεί σταθμό και ολοένα και περισσότερος κόσμος το πλαισιώνει είναι η ανάγκη όλων να λειτουργούμε μέσα σε συλλογικές διαδικασίες όπου το άτομο συμπληρώνεται και συμπληρώνει. Η ανάγκη να στραφούμε προς μία παραγωγική διαδικασία που ενδιαφέρεται για τον παραγωγό, το παραγώμενο και όχι για το αντάλλαγμα. Και που αυτό το παραγώμενο ορίζεται πάνω στις αναγκες μας.
Έτσι όσοι παράγουμε κολοκύθες μέσα σε μία αγροτική κολλεκτίβα , γράφουμε φιλοσοφικά κείμενα σε κάποια ομάδα αυτομόρφωσης, φτιάχνουμε παιδικά παιχνίδια από ανακυκλωμένα σκουπίδια, στήνουμε τυπογραφεία σε καταλήψεις ή αυτοοργανωμένα πολιτιστικά γεγονότα και κινούμαστε στο ίδιο μονοπάτι. Αυτό της επανοικειοποίησης του χωρόχρονού μας. Στον δρόμο που δημιουργεί τον πολιτισμό του αύριο, τον πολιτισμό των ανθρώπων χωρίς εξουσία, τον πολιτισμό της κοινοκτημοσύνης και της συνέργειας. Έναν δρόμο που δέν απέχει από αυτόν που διάβαιναν οι παλιοί άνθρωποι όταν μαζεύονταν όλοι μαζί να χορέψουν και να προσφέρουν ή να δεχθούν φαϊ και κρασί στο καριότικο πανηγύρι, καταργόντας εν μέρη τις οικονομικές διαφορές των συμμετεχόντων και προσφέροντας οχι απλά ανάλογα με τις ανάγκες αλλα ανάλογα και με τις επιθυμίες,
Η Φρικαρία δεν είναι ένα μουσικό φεστιβάλ και μόνο. Μέσα από το φεστιβάλ παίρνουμε θέση απέναντι στην μιζέρια και τον φασισμό που επιθυμούν να γίνουν κυρίαρχες καταστάσεις. Κοιτάμε την έρημο που επιβάλει η εξουσία, προωθώντας τοπικά και παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, και βλέπουμε οτι ακόμα ειναι πολλοί οι άνθρωποι που δεν την αποδεχονται. Κοιτάμε την ολοκληρωτική επίθεση που δεχεται η κοινωνία μας σε τοπικο και ευρύτερο πλαίσιο, με τις καταργήσεις περιφεριακών νοσοκομείων (π.χ. νοσοκομείο Αγίου Κυρήκου) και σχολείων. Με το χτύπημα της ναυσιπλοϊας και των ναυτεργατών. Με το κλείσιμό της ΕΡΤ και την επερχόμενη Νέα Εταιρία Προπαγάνδας. Με την επιβολή όλο και μεγαλύτερης φορολογίας στα χαμηλά στρώματα. Την καταπάτηση των όποιων εναπομείναντων δικαιωμάτών, όπως αυτο της ζωής, όταν σφάζουν οι χρυσαυγίτες, ή αυτό της ισονομίας όταν οι δικαστές επιβάλλουν παράνομες τιμωρίες (βλέπε υπόθεση Κ. Σακκά). Και κοιτόντας όλα αυτά βλέπουμε έναν λαό που όσο και άν απογοητεύεται από τον υποταγμένο συνδικαλισμό, δεν το βάζει κάτω. Δημιουργεί οριζόντιες δομές αντίστασης, ή παίρνει τα συνδικάτα στα χέρια του. Διεκδικεί Υγεία, Παιδεία και Ναυσιπλοϊα παρά τις χουντικές επιστρατεύσεις, εκπέμπει πειρατικά την ΕΡΑ και την ΕΡΤ, δεν πληρώνει χαράτσι. Βλέπουμε ένα λαό που αντεπιτίθεται στον λόγο και στον δρόμο με τους μπάσταρδους ελληνοχριστιανούς-ναζί γιατι βλέπει πίσω από τις μαγκιές τους πόσο υπάκουοι δούλοι της εξουσίας είναι. Ένα λαό που καταλαβαίνει πως όποιος βαφτίζεται τρομοκράτης δεν σημαίνει οτι είναι, και που αντιλαμβάνεται το εξης: Πως όποιος καταργεί τους ίδιους του τους νόμους είναι αυτός ο ίδιος τρομοκράτης. Εναν λαό που απεργεί, κατεβαίνει σε πορείες, φωνάζει, σκέφτεται και δημιουργεί πυρήνες του αυριανού κόσμου.
Μία τέτοια εικόνα από το αύριο θέλουμε να είναι και οι 2 μέρες του Αυγούστου που θα φιλοξενηθούνε στις Καρυδιές. Θα βρεθούμε εκει και για να μιλήσουμε ώς άνθρωποι, να θυμηθούμε αυτούς που είναι έγκλειστοι στις φυλακές, τους τραυματίες και νεκρούς μετανάστες, τη Villa Αmalias, τους άνεργους και τους επιστρατευμένους. Όλους όσους προσπαθούν να την παλέψουν με αξιοπρέπια σε έναν κόσμο που η απάθεια προάγεται και κυριαρχεί, πού η αντίσταση ποινικοποιείται και διώκεται. Θα βρεθούμε για να ζήσουμε αυτό που προβάλλεται ώς αδύνατο αλλα είναι πιο εφικτό και πιο απλό από οτιδήποτε, το να δημιουργούμε μόνοι μας χωρίς πολλά-πολλά αλλα με την ανιδιοτελή προσφορά και την εμπιστοσύνη. Αυτό για εμάς ειναι η καλύτερη απάντηση στην έρημο, η έμπρακτη άρνησή της. Αυτό και η συμμετοχή στα κινήματα αντίστασης.
Ονειρευόμαστε το νησί μας μέσα σε έναν κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση της εργασίας και της δημιουργίας. Χωρίς επιβολή των επιθυμιών κάποιων στους υπόλοιπους, χωρίς ρατσισμό και σύνορα. Και δεν κοιμόμαστε, διεκδικούμε το ονειρό μας εδώ και τώρα.
Για τη Μουσική χωρίς την βιομηχανία
Για μια Ικαρία ελεύθερη Σε ένα κόσμο ελεύθερο
Για όλους Εμάς τους Αλβανούς-Ελληνες-Τουρκους-Μακεδόνες-Βραζιλιάνους και Πακιστανούς.
Φασίστες (χρυσαυγίτες και λοιποί) ερχεται το Φρικαρία! Ένα γέλιο μας θα σας θάψει.
