Ζούμε σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους και δυνατότητες. Σε αυτό τον κόσμο ωστόσο το καθεστώτος λυσσάει για συνεχή ανάπτυξη υποσχόμενο κοινωνική ευημερία. Αυτή η λύσσα προκάλεσε άλλη μια οικονομική φούσκα, που έσκασε πάνω μας, εντείνοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης. Η δε μαγική λύση που το σύστημα ξαναπροτείνει είναι το ίδιο αδιέξοδο μοντέλο ανάπτυξης που προκάλεσε μια ακόμα καπιταλιστική κρίση .
Ο καθένας μας μεγαλώνει και ενηλικιώνεται καθοριζόμενος από μια κατασκευασμένη επιθυμία να ικανοποιεί τις ανάγκες του ατομικά μέσω της κατανάλωσης χωρίς όριο και να νομίζει ότι αυτό είναι η ζωή. Όμως ταυτόχρονα μπορούμε να διαπιστώνουμε και νοητικά και εμπειρικά ότι είναι δυνατόν να ζούμε καλύτερα και με λιγότερα.
Η μικρή κοινωνία της Ικαρίας έχει να επιδείξει ένα χαρακτήρα μακραίωνης κοινωνικής δομής με αξίες και αρχές που αντιτίθενται στο καπιταλιστικό και καταναλωτικό πρότυπο που επιβάλλεται σε παγκόσμια κλίμακα. Η οικιακή οικονομία της αυτάρκειας και της ολιγάρκειας, η επιλογή του λιτού βίου, της σχόλης, της διαχείρισης του χρόνου, η κοινωνική αλληλεγγύη, το ανεβούθκιο, η αλλαξάν, η κοινοτική διαχείριση του νερού, των δασών των βοσκοτόπων, το δώρο σκιαγραφούν ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων και αντιδομών που αποτελούν το κοινωνικό θησαυροφυλάκιο της Ικαρίας και μια γόνιμη βάση για ένα άλλου τύπου συλλογικό όραμα.
Παρόλα αυτά κάτι σημαντικό λείπει από την αφήγηση του φαντασιακού γύρω από τη «διαφορετική» Ικαρία. Αυτό που λείπει είναι η κατανόηση, η συνέχιση, η ενίσχυση και η διάδοση του αγώνα για να διατηρηθεί αυτός τρόπος ζωής κάτω από την πίεση ενός ολοένα και πιο βίαιου και ληστρικού καπιταλιστικού συστήματος και η αναγνώριση ότι αυτή η τόσο δημοφιλής κουλτούρα της ελευθερίας είναι ακριβώς αυτό που δέχεται επίθεση από την ευρωπαϊκή τρόικα και τις καταστροφικές πολιτικές της λιτότητας. Αισθανόμαστε ότι χωρίς αυτή την προσέγγιση – το όνειρο είναι άδειο και η ιστορία είναι χωρίς νόημα.
Μια ριζικά διαφορετική , εποικοδομητική πρόταση είναι το ξεκίνημα μιας συλλογικής διαδικασίας οραματισμού, προκειμένου να αναθεωρηθεί η θεσμική δομή της κοινωνίας και ο τρόπος διαχείρισης των κοινών ( κοινοί πόροι π.χ. δάση, νερό κτλ , κοινότητες ανθρώπων και οι σχέσεις που δημιουργούν κοινά π.χ. αυτοοργανωμένες δομές και συνελεύσεις, συνεταιρισμοί κα ) .
Στην σημερινή συγκυρία όπου τα πάντα ορίζονται γύρω από τη στήριξη ή απόρριψη του μνημονίου, η ιδέα της αποανάπτυξης μας καλεί να αλλάξουμε τους όρους γύρω από τους οποίους μιλάμε για το κοινό μας παρόν και μέλλον. Να δημιουργήσουμε ένα κοινό όραμα και να κάνουμε ταυτόχρονα τα πρώτα βήματα προς αυτό. Η αποανάπτυξη εν μέσω κρίσης μπορεί να προσφέρει μια καινούργια αφήγηση και ένα συλλογικό όραμα, ένα πολιτικό πρόταγμα για την πυροδότηση μιας διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού.
Απλότητα. Αυτάρκεια. Αυτονομία. Αυτοοργάνωση. Αλληλεγγύη. Επάρκεια. Συντροφικότητα. Σχέσεις και σχεσιακά αγαθά. Άμεση δημοκρατία. Ξόδεμα και ξέδομα. Από κοινού . Ευημερία χωρίς ανάπτυξη.
Αποανάπτυξη !
