Σε ηλικία 83 ετών άφησε απόψε την τελευταία του πνοή ο σπουδαίος ζωγράφος και καινοτόμος δάσκαλος, Δημήτρης Μυταράς, μετά από μεγάλα προβλήματα υγείας, που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια και δεν του επέτρεπαν να βγει από το σπίτι.
Η κατάσταση της υγείας του είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό να χάσει την όρασή του. Είχε εκλεγεί τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία όμως τον είχε διαγράψει από την επετηρίδα της επειδή δεν μπορούσε να παραστεί στις συνεδριάσεις της.
Ο χαρισματικός δημιουργός και παθιασμένος δάσκαλος σπούδασε ζωγραφική στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1953-1958) έχοντας καθηγητές τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά.
Συνέχισε σπουδές στη σκηνογραφία στην École Supérieure des Arts Décoratifs καθώς και εσωτερική διακόσμηση στη Métiers d’Art στο Παρίσι (1960-1964) με υποτροφία του ΙΚΥ.
Διετέλεσε καθηγητής της ΑΣΚΤ και πρύτανης από το 1982 έως το 1985, όπου εκπαίδευσε μεγάλο αριθμό σπουδαστών και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες, οι οποίοι και διοργάνωσαν τιμητική έκθεση στην καλλιτεχνική του πορεία το 2015, στο Μουσείο Μπενάκη.
Έργα του έχουν εκτεθεί στην Αθήνα, σε ατομικές εκθέσεις στις γκαλερί «Ζυγός», «Άστορ», «Μέρλιν», αίθουσα Τέχνης της Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης και στη Μπολόνια, Φλωρεντία, Ρώμη, Γένοβα και αλλού.
Η στροφή του προς τον κριτικό ρεαλισμό με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων, περιορισμένη χρωματικότητα και πολιτικό περιεχόμενο, ήταν μια χαρακτηριστική φάση πρώιμης ζωγραφικής του, στα χρόνια της δικτατορίας.
Όμως, στη συνέχεια της πορείας του κυριάρχησαν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του τα θέματα είναι ανθρωποκεντρικά και συχνά προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης, είτε πρόκειται για απεικονίσεις προσώπων είτε άλλων θεμάτων.
Σε όλο του το έργο, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.
Το έργο του παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961).
Συμμετείχε στις Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1958, 1966), Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1960), Μπιενάλε Sao Paulo (1966) και Μπιενάλε Βενετίας (1972).
Αρκετές είναι και οι αναδρομικές του εκθέσεις: 1989 (Πινακοθήκη Πιερίδη και Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), 1992 (Château de Chenonceau, Loire, Γαλλία), 1993 (Expo 93, Τόκυο, Ιαπωνία), 1995 (Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα), 1998 (Millesgarden Museum, Στοκχόλμη), 2001 (Palazzo Vecchio, Φλωρεντία,) και 2006 (Δημοτική Πινακοθήκη, Θεσσαλονίκη).
Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενος με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, Ελληνικό Χορόδραμα, κ.ά.). Επίσης ασχολήθηκε με την εικονογράφηση και με διάφορες εικαστικές εφαρμογές.
Έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί και σε βιβλία, αρθρογραφία στον Τύπο για διάφορα θέματα, καθώς και ποίηση.
Ο μεγάλος ζωγράφος γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα, όπου το 1978 με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων ίδρυσε το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, του οποίου κινητήριος δύναμη είναι η σύντροφός του Χαρίκλεια Μυταρά.
«Καλό ταξίδι στο δάσκαλο Δημήτρη Μυταρά» απευθύνει όλος ο κόσμος του Εργαστηρίου, που θρηνεί για την απώλεια και σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι ο δημιουργός άφησε πίσω του «ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
»Άφησε μια μεγάλη κληρονομιά και μια μεγάλη παρακαταθήκη. Σφράγισε με τη δουλειά του το χώρο της ζωγραφικής και της τέχνης».
Αναδημοσίευση από : http://www.efsyn.gr
