Εισαγωγικά
Η συχωρεμένη η μάνα μου είχε φύγει από τα δέκα της από την Ικαρία, στη Σύρο και μετά στην Αθήνα. Δούλεψε, πρόκοψε, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Στο μυαλό και την καρδιά της όμως πάντα υπήρχε η Ικαρία. Πάντα την σκεφτόταν, πάντα μιλούσε γι’ αυτήν και πάντα καλούσε γνωστούς και φίλους να την επισκεφτούν στο νησί, να το γνωρίσουν από κοντά…
Όπως ήταν φυσικό, ο πρώτος που έφερε ήταν ο άνδρας της και τα παιδιά της… Μας έκανε όλους να ερωτευτούμε αυτό το μέρος, την ιστορία του, τους ανθρώπους του. Κι ακολούθησαν κι άλλοι πολλοί, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι περνούσε και κάποιος από το σπίτι μας. Πανηγύρι είχαμε με κάθε φιλοξενούμενο και όχι μόνο. Πολλές φορές, σταμάταγε άγνωστούς της παραθεριστές που περνούσαν στο δρόμο και τους καλούσε στο σπίτι. Μετά τον καφέ της γνωριμίας και το γλυκό βύσσινο, όλοι θα έφευγαν με καλούδια από το χτήμα. Καρύδια, αμύγδαλα, σταφύλια, σύκα…
Ουαί κι αλλοίμονο όμως αν κάποιος φιλοξενούμενός της έκανε κατάχρηση της φιλοξενίας της. Ουαί κι αλλοίμονο αν κάποιοι περαστικοί έμπαιναν μόνοι τους να κόψουν σταφύλια ή καρπούς από τα δένδρα. Τους έπαιρνε και τους σήκωνε τους «συκοφάδες» (έτσι τους έλεγε). Με αυτά τα βιώματα μεγάλωσα και, με τα χρόνια είδα ότι δεν επρόκειτο για κάποια ιδιορρυθμία στη συμπεριφορά της μάνας μου, αλλά για μια κοινή αντίληψη όλων των Ικαριωτών, με ζωντανές ρίζες στην παράδοση του νησιού. Κι έτσι, διαμορφώθηκα κι εγώ στις ίδιες αρχές.
Ο πατέρας μου πέθανε τελικά στην Ικαρία. Τα κόκκαλα και των δύο βρίσκονται εδώ και χρόνια στο φιλόξενο έδαφός της. Κι εγώ, παρά το γεγονός ότι το όνειρό μου να κατοικήσω μόνιμα έμεινε ανεκπλήρωτο, έμεινα πάντα πιστός σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Πιστός στις διδαχές της και στον χαρακτήρα της Ικαριώτισσας μάνας. Και με αυτήν μου την ιδιότητα παίρνω το θάρρος να γράψω αυτές τις γραμμές.
Και τώρα στο επίμαχο: Τι συνέβη στις 6 Φλεβάρη;
Στις 6 Φλεβάρη επισκέφτηκε το νησί ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μήπως τον είχε καλέσει κάποιος; Μήπως ήταν μια επίσκεψη αβρότητας; Μήπως έφερνε κάποια «δώρα», έλυνε η επίσκεψή του κάποιο από τα χρονίζοντα προβλήματα του τόπου και των κατοίκων; Μήπως τέλος ήρθε για να περάσει μια μέρα ξεκούρασης σε ένα φιλόξενο μέρος;
Ας μη γελιόμαστε. Όλοι ξέρουμε ότι η «επίσκεψη» είχε στην ουσία της καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα. Στόχος της ήταν να πάρουν τα κανάλια και να δείξουν σκηνές ενός ειδυλλιακού τοπίου, με τον πρωθυπουργό να «εποπτεύει» (sic!) της διαδικασίας εμβολιασμών στα νησιά. Το αν οι εμβολιασμοί γίνονταν στην πραγματικότητα, αν το σύστημα υγείας στο νησί έχει προβλήματα, αν τα σχολεία λειτουργούν …Σάββατο, αν τα πάντα βαίνουν καλώς, αν… αν… αν… όλα αυτά αποτελούσαν απλά τον «μαϊντανό» στο μαγείρεμα της «είδησης».
Μήπως όμως και στην μορφή της η επίσκεψη είχε κάτι που να θυμίζει έστω επίσκεψη σε ένα μέρος που φημίζεται για την παραδοσιακή φιλοξενία των κατοίκων του; Μήπως είδε κανείς κάτι που δεν είδα εγώ; Γιατί αυτό που είδα ήταν μια πομπή έντεκα αυτοκινήτων, στην πλειοψηφία τους μαύρων και με σκούρα τζάμια, να περνούν με ταχύτητα μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος, να στριμώχνονται λάθρα στην πίσω πόρτα του νοσοκομείου (εκείνην της «Μονάδας Τεχνητού Νεφρού» που ακόμα δεν λειτουργεί!), από εκεί στο δημαρχείο, στο ΚΥ Ευδήλου και να καταλήγουν στο σπίτι του τοπικού βουλευτή, όπου συνέφαγαν υπό τους ήχους του ικαριώτικου.. Δεκάδες παρατρεχάμενοι, συνοδευόμενοι από επίσης δεκάδες αστυνομικούς ένστολους και μη. Αριθμός “επισκεπτών” πρωτόγνωρος για τα δεδομένα της Ικαρίας, αν εξαιρέσουμε την τουριστική περίοδο.
Μήπως είδε κανείς έναν από αυτούς να πλησιάζει τους κατοίκους; Να κάνει έστω μια χειρονομία που να θυμίζει επίσκεψη σε ένα φιλόξενο μέρος; Μια κίνηση αβρότητας και αποδοχής των παραδοσιακών κανόνων της φιλοξενίας;
Το αντίθετο… Η όλη εικόνα της επίσκεψης συνιστούσε κατάφωρη παραβίαση των κανόνων φιλοξενίας, με αποκορύφωμα το «γεύμα», κάτι που άλλωστε παραδέχτηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αδειάζοντας τον βουλευτή του και τους υπόλοιπους ντόπιους απολογητές του. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, καθώς έχουν γραφτεί πολλά δυο εβδομάδες τώρα. Θα σταθώ μόνο στο λυπηρό σημείο, κάποιοι να προσπαθούν να υποτιμήσουν αυτήν την προσβλητική συμπεριφορά, με αναφορές στην «παραδοσιακή ικαριώτικη φιλοξενία», υπονοώντας ότι κατά την κρίση τους πρέπει να υφίστανται οι Ικαριώτες τέτοιες συμπεριφορές χωρίς διαμαρτυρία, τάχα στο όνομα της παράδοσης. Θα σταθώ επίσης με λύπη στο ότι κάποιοι προσπαθούν να αντιπαραθέσουν στις προσβλητικές αυτές συμπεριφορές την ακραία(; ) αντίδραση κάποιων μεμονωμένων Ικαριωτών. Οι μεμονωμένες ακραίες αντιδράσεις ενός κόσμου κουρασμένου και αγανακτισμένου με όσα του συμβαίνουν τόσο καιρό ερήμην του, τίθεται σε συμψηφιστική θέση απέναντι στην προκλητική στάση ενός εσμού λαθροεπισκεπτών. Αν ζούσε η μητέρα μου θα φώναζε: «πανάγκασμα σας συκοφάδες που α μου ρημάξετε το αμπελάκι…» Για κάποιους θα είχε παραβεί τους όρους της «παραδοσιακής φιλοξενίας», έτσι;
Ενορχηστρωμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού
Οι εικόνες της 6ης Φλεβάρη ξέφυγαν από τα στενά πλαίσια του νησιού πέρασαν στην ελληνική επικράτεια, ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Αλλά και στον κόσμο των Ικαριωτών, μόνιμων κατοίκων και μη, οι σχετικές συζητήσεις συνεχίζονται ασταμάτητα δυο βδομάδες τώρα. Δύο στοιχεία ξεχωρίζουν έχοντας τη μερίδα του λέοντος σε όλη αυτή τη δημοσιότητα: Το «γλέντι» και οι «ακραίες συμπεριφορές». Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι αυτά τα δύο ήταν τα κεντρικά στιγμιότυπα εκείνης της ημέρας; Ρωτώ γιατί μου δίνεται η εντύπωση ότι βλέπουμε δυο δέντρα και δεν βλέπουμε το δάσος. Χάνουμε τη γενική εικόνα. Και δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτό δεν γίνεται τυχαία. Όλα δείχνουν ότι υπάρχει μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια από πολλές πλευρές να επικεντρωθεί η συζήτηση γύρω από τα δύο αυτά δένδρα και να μην επεκταθεί στο δάσος.
– Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν είδε ότι το «επικοινωνιακό» κομμάτι δεν του βγήκε, επικεντρώθηκε στο «γεύμα» και έκανε την αυτοκριτική του (sic!).
– Ο τοπικός βουλευτής, έσπευσε αμέσως και με ανακοίνωσή του υπερέβη ακόμα και τα όρια της (αναμφισβήτητης και άξιας κάθε σεβασμού) επιστημοσύνης του διαβεβαιώνοντάς μας ότι τηρήθηκαν όλα τα μέτρα και οι οδηγίες των λοιμωξιολόγων, άρα μπορούσε να φανεί «φιλόξενος» προς τους επισκέπτες του, τη στιγμή που ο γείτονάς και συμπατριώτης του τυπικά χρειάζεται sms για να στρεματίσει το αμπέλι ή να μεταδέσει την κατσίκα του.
– Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πάλι έσπευσε να καταθέσει ερώτηση για το «γλέντι», ζητώντας να επιβληθούν πρόστιμα.
– Τα τηλεοπτικά κανάλια επίσης στις κατευθυνόμενα ψαλιδισμένες (βλέπε ΕΡΤ) εικόνες και σχόλια, περιορίστηκαν στο γλέντι ή σε κάποιες σκόρπιες εικόνες των κινητοποιήσεων, χωρίς να δείχνουν τον αριθμό των συγκεντρωμένων, την οργάνωσή τους, τα πανό και τα συνθήματά τους.
Και ο Δήμαρχος;
Το κερασάκι στην τούρτα αυτή του αποπροσανατολισμού, ήρθε δυστυχώς να βάλει ο Δήμαρχος Ικαρίας και η πλειοψηφούσα παράταξη στον Δήμο, αρκετές μέρες μετά τα συμβάντα, με ένα, ας μου επιτραπεί, ιταμό «δελτίο τύπου» (βλέπε εδώ:). Χρησιμοποιώ τη λέξη ιταμό γιατί η εκλεγμένη δημοτική αρχή-τοπική διοίκηση του νησιού, στην ουσία, υπερέβη τα εσκαμμένα. Δεν αρκέστηκε απλά να παραθέσει την δική της προσέγγιση και στάση σε ο, τι αφορά την επίσκεψη και τον τρόπο που παρουσίασε στον πρωθυπουργό τα προβλήματα του νησιού. Αυτό άλλωστε θα ήταν απόλυτα θεμιτό και σεβαστό, αφού θεσμικά εκπροσωπεί αυτή τη στιγμή τον Ικαριακό λαό. Δυστυχώς προχώρησε πολύ περισσότερο. Αφού αποσιωπά τελείως τα της κινητοποίησης τόσων φορέων εργαζομένων και κατοίκων, αφού αποσιωπά τελείως το ψήφισμα (βλέπε εδώ:) αυτών των φορέων (το οποίο ήδη γνώριζε και δεν φρόντισε να το προωθήσει προς τον πρωθυπουργό), μέσα από λογικούς ακροβατισμούς, επικίνδυνες γενικεύσεις και υπονοούμενα αντιπαραθέτει τους γενικούς αφηρημένους όρους «διαμαρτυρία» και «αγένεια» ή «τραμπουκισμός», επιτιθέμενη εναντίον όλων όσων δεν ενστερνίζονται τις πολιτικές της επιλογές. Ουσιαστικά απέδειξε άλλη μια φορά ότι σχεδόν δυο χρόνια από την εκλογή της, δεν έχει ξεπεράσει το σύνδρομο της «εσαεί αντιπολίτευσης» και ότι το βασικό της πρόβλημα είναι το ότι ένα μεγάλο μέρος των Ικαριωτών δεν χειραγωγείται, δεν συμμερίζεται τις επιλογές της, δεν τις στηρίζει και συνεχίζει να αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Το δελτίο τύπου λοιπόν, επιτίθεται ανοιχτά επί δικαίων και αδίκων, ενάντια σε όλους αυτούς, αποδεικνύοντας ότι η εκλεγμένη δημοτική αρχή, στέκεται με περιφρόνηση και εχθρότητα απέναντι στο ικαριώτικο εκλογικό σώμα, επιλέγοντας να περιχαρακωθεί στα εκλογικά όριά της. Θέση που συμβαδίζει αρμονικά με την όλη στάση της κατά την επίσκεψη, αφού επέλεξε να καλύψει και να περιθάλψει τον εσμό των «βαρβάρων», ερήμην του ικαριώτικου λαού. Ας μην παραπονιέται λοιπόν γιατί την πήρε κι εκείνην η μπάλα. Ο, τι σπέρνεις, θερίζεις.
Ποια όμως είναι η γενική εικόνα που προσπαθούν να κρύψουν;
Πίσω από την ενορχηστρωμένη εκστρατεία αποπροσανατολισμού, παραμένει αδιάψευστη η γενική εικόνα. Αυτήν που είδαμε όλοι να καταγράφεται στα βίντεο και τις φωτογραφίες. Μια εικόνα που στην ουσία της δείχνει αυτό που συμβαίνει όχι μόνο στην Ικαρία, ούτε μόνο στην Ελλάδα. Αυτό που καταγράφηκε για ακόμα μια φορά είναι η αντιπαράθεση δύο κόσμων, τελείως αντίθετων.
Από τη μια σύσσωμος ο κόσμος της εργασίας. Οργανωμένα, μαζικά (όσο τουλάχιστον επέτρεπαν οι ειδικές συνθήκες) κάτω από τα πανό με τα συνθήματα των φορέων του. Με το ψήφισμά του (βλέπε εδώ:), όπου εμπεριστατωμένα τίθενται τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σαν διαχρονικό αποτέλεσμα των αντιλαϊκών πολιτικών όλων των αστικών κυβερνήσεων. Όπου με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια εκτίθενται οι δίκαιες διεκδικήσεις του για τα αυτονόητα: την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ένας κόσμος που δεν χειραγωγείται, σηκώνει τις δικές του σημαίες, στέκεται αποφασισμένος απέναντι στις σειρήνες του αποπροσανατολισμού, της εξαγοράς συνειδήσεων, της λογικής της ενσωμάτωσης, της ηττοπάθειας. Ένας κόσμος που στέκεται με θάρρος απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, στην καταστολή, στις απόπειρες φιμώματος της φωνής του. Ένας κόσμος του ήλιου και της ζωής, που δεν διστάζει να ονειρεύεται και να αγωνίζεται για μια δίκαιη κοινωνία, ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Και από την άλλη ο κόσμος του μεγάλου κεφαλαίου, δια των πολιτικών του εκπροσώπων του. Γιατί μην μου πει κανείς ότι η ΝΔ και η κυβέρνησή της δεν εκπροσωπούν ανοιχτά, με λόγια και έργα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Ένας κόσμος σκοτεινός, ανήλιαγος, που χρειάζεται μαύρες λιμουζίνες, φυμέ τζάμια και δεκάδες αστυνομικούς για να κάνει μια διαδρομή 800 μέτρων ανάμεσα σε λαϊκούς ανθρώπους. Γιατί απεχθάνεται τον λαϊκό άνθρωπο. Γιατί γνωρίζει ότι με τις αντιλαϊκές πολιτικές του τον έχει φέρει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης, ώστε να πρέπει να κρύβεται όταν τον βλέπει να διεκδικεί το αυτονόητο.
Κοντά στους τελευταίους, παρά τις φαινομενικές διαφορές και τις προσχηματικές αποστάσεις, θα δει κανείς και όλους εκείνους, ντόπιους και ξένους επίδοξους «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» να διακηρύσσουν το δόγμα της «κοινωνικής συνοχής», της «εθνικής ενότητας». Αυτούς που κάτω από τον φερετζέ της «ατομικής ευθύνης», προβάλλουν την δήθεν σοβαρότητα και την δήθεν υπευθυνότητά τους, προβάλλουν τα ψευτοδιλήμματά τους, προκειμένου να παγιδέψουν για ακόμα μια φορά τον εργαζόμενο στη λογική της «συνδιαχείρησης», τη λογική ουσιαστικά της μοιρολατρικής υποταγής.
Στο «δια ταύτα»
Ας το ξεκαθαρίσουμε για μια ακόμα φορά:
Οι δύο αυτοί κόσμοι, ιστορικά και κοινωνικά, βρίσκονται σε πλήρη θανάσιμη αντίθεση. Λέγεται ταξική πάλη κι ας μην αρέσουν σε κάποιους οι λέξεις. Δεν υπάρχει καμιά προοπτική συμφιλίωσης και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά από τα ίδια τα γεγονότα. Ο παλιός παρασιτικός κόσμος σαπίζει και στην προσπάθειά του να κρατηθεί προσπαθεί να φορτώσει τα βάρη των επιλογών του στους μόνους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Και δεν θα σταματήσει την προσπάθειά του αυτή μέχρι να ανατραπεί η κυριαρχία του οριστικά.
Σε ο, τι με αφορά, σε αυτή τη γενική εικόνα της 6ης Φλεβάρη, στην Ικαρία, τάσσομαι με όλες μου τις δυνάμεις με το μέρος του κόσμου της εργασίας. Με όλες τις αντιφάσεις του…
Κων. Χ. Χαραλαμπίδης
21 Φλεβάρη 2021
