Με φανερή τη γνώση του οργάνου και με το γνήσιο ταλέντο του, ο σπουδαίος μουσικός και δάσκαλος, ο εξαίρετος και διεθνώς αναγνωρισμένος σολίστ, κατάφερε να πλουτίσει το ρεπερτόριο της κιθάρας με έργα πολύ όμορφα και δεξιοτεχνικά, έργα πρωτότυπα, λυρικά, με έντονα τα ελληνικά χρώματα και επιρροές από την παραδοσιακή μας μουσική.
Από μικρός έδειξε το ταλέντο του στη μουσική, παίζοντας λαούτο και μαθαίνοντας μαντολίνο. Αργότερα σπούδασε κλασική κιθάρα και πήρε το δίπλωμά του από το Εθνικό Ωδείο με αριστείο εξαιρετικής επίδοσης. Σπούδασε επίσης ανώτερα θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών με τον Θ. Βαβαγιάννη και τον Κ. Κυδωνιάτη. Στα 1955 -1956, με υποτροφία της ιταλικής κυβέρνησης, σπούδασε κιθάρα στην Ακαδημία Chigiana της Σιένα, με τον Αντρέ Σεγκόβια και μουσικολογία με τον Εμίλιο Πουχόλ. To 1958, πάλι με πρόσκληση και υποτροφία του Σεγκόβια, σπούδασε κοντά του στην Ακαδημία του Santiago de Compostella της Ισπανίας, με συμμαθητές τους Alirio Diaz και John Williams. Το 1970, ο μεγάλος Ισπανός κιθαρίστας θα πει για τον Ελληνα μαθητή του: «Είμαι ευτυχής που βλέπω τον παλιό μου μαθητή Δημήτρη Φάμπα, με ποιο τρόπο εξελίχθηκε στον καλλιτεχνικό δρόμο από σπουδαστής σε μετρ. Η θέληση της εργασίας του, ανέδειξε το ταλέντο του σαν καθηγητή και συνθέτη. Συνέθεσε ωραία έργα για κιθάρα και με τη διδασκαλία του δημιούργησε εξαίρετους μαθητές…».
Στην πολύχρονη δημιουργική του πορεία, ο Δ. Φάμπας διακρίθηκε σαν σολίστας, συνθέτης, μα και ακούραστος δάσκαλος, κατορθώνοντας να τοποθετήσει την «παρεξηγημένη» κιθάρα σε μιαν αξιόλογη θέση στη μουσική ζωή της πατρίδας μας. Πλούτισε το ρεπερτόριό της με πλήθος συνθέσεις, που παίζονται στη χώρα μας και το εξωτερικό. Εδωσε εκατοντάδες ρεσιτάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κερδίζοντας αξιοζήλευτες κριτικές από διάσημους μουσικοκριτικούς: σε Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία, ΗΠΑ, Καναδά, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία, Βατικανό, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία, Αυστρία, σε όλες τις μεγάλες πόλεις και θέατρα της Ελλάδας, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Εδωσε επίσης πολλές διαλέξεις για την κιθάρα σε διεθνή φεστιβάλ, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό (ΕΡΤ, BBC).
Εγραψε 5 δίσκους μακράς διάρκειας με κλασικές και ελληνικές συνθέσεις, ενώ συμμετείχε σε πολλούς άλλους. Ηταν τακτικό μέλος της Ενωσης Ελλήνων Μουσουργών και διατέλεσε πρόεδρος του ΣΚΩΑ, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Μουσικής (IMC. UNESCO) και γραμματέας στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Μουσικών Σωματείων Ελλάδας. Υπήρξε μέλος και προεδρεύων πολλών επιτροπών διαγωνισμών κιθάρας. Για τουλάχιστον μια δεκαετία, συνεργάστηκε ως σολίστ και ζωντανά σε συναυλίες, θεατρικές και μουσικές παραστάσεις έργων των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Κουνάδη, Ξαρχάκου, Ζαμπέτα και άλλων, προσφέροντας στην κιθάρα μεγαλύτερη δημοτικότητα.
Υπήρξε επίσης πρωτοπόρος δάσκαλος. Με επιμονή και υπομονή, μετέφερε τη βαθιά γνώση του οργάνου και το πάθος του σε γενιές κιθαριστών και φιλόμουσων. H σχολή του και η διδασκαλία του θεωρήθηκαν από τις καλύτερες στον κόσμο, από όπου βγήκαν πολλοί διαπρεπείς καλλιτέχνες. Το 1958 για πρώτη φορά παρουσιάζονται νέοι κιθαρίστες, μαθητές της σχολής του, σε ομαδική συναυλία. Από τότε, κάθε χρόνο, η σχολή του παρουσίαζε τους καλύτερους νέους κιθαρίστες. Ανάμεσά τους οι Λίζα Ζώη, Ευάγγελος Ασημακόπουλος, Ευάγγελος Μπουντούνης, Νότης Μαυρουδής, Ειρήνη Κώνστα, Κώστας Γρηγορέας, Γιώργος Κερτσόπουλος, Κυριάκος Τζωρτζινάκης, Εύα Φάμπα, Μάρκος Τσέτσος, Ευάγγελος Φάμπας, Γιώργος Μαυροειδής, Ελευθερία Κοτζιά κ.ά. Δημιούργησε και διεύθυνε δύο ορχήστρες κιθαριστών, μία με παιδιά και μία με προχωρημένους κιθαρίστες, με τις οποίες για πάνω από δέκα χρόνια έδωσε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Η ζωή και το έργο του συμπεριλαμβάνονται σε παγκόσμια λεξικά, σε κιθαριστικά μουσικά λεξικά και ιστορίες κιθάρας πολλών χωρών.
Σε όλη τη μακρόχρονη καλλιτεχνική πορεία του, ο Δ. Φάμπας δεν είδε ποτέ την τέχνη του ξεκομμένη από την κοινωνία, πιστεύοντας ότι ο καλλιτέχνης πρέπει κατά κάποιο τρόπο να είναι ταγμένος στη σωστή κοινωνική εξυπηρέτηση.
Μεγάλος οραματιστής και συνεπής αγωνιστής, συμπορεύτηκε με την Αριστερά, με το ΚΚΕ, παλεύοντας για την αναβάθμιση του πολιτιστικού τοπίου στη χώρα μας, για την αλλαγή των μουσικών μας πραγμάτων προς όφελος του λαού. Μια αλλαγή, που γι’ αυτόν προϋπέθετε: «πολλά χρήματα και πολλή αγάπη από το κράτος για να φτιαχτεί υποδομή. Για να γίνουν κρατικά ωδεία. Για να γίνουν αίθουσες μουσικής, χορωδίες και ορχήστρες. Για να αρχίζει η μουσική παιδεία από το δημοτικό σχολείο». Επιθυμώντας να συμβάλει στην πολιτιστική αναγέννηση της Αθήνας, ο Δ. Φάμπας συμμετείχε δύο φορές (1978 και 1986) ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, στους συνδυασμούς που υποστήριζε το ΚΚΕ. Στα οράματά του για την Αθήνα, ήταν «η δημιουργία ενός Δημοτικού Ωδείου, που οι σπουδές σε αυτό πρέπει να είναι δωρεάν για να μη χάνονται τόσα ταλέντα, που οι γονείς τους δεν έχουν χοντρά πορτοφόλια». Παρά τη μεγάλη του προσφορά, το πολύμοχθο, πρωτοπόρο έργο του και τη διεθνή του αναγνώριση, από το ελληνικό κράτος δεν αξιώθηκε καμιά βοήθεια.
Το 1999 ιδρύθηκε προς τιμήν του ο Σύλλογος Φίλων της Κιθάρας Δημήτρης Φάμπας, με πρωτοβουλία της Εύας Φάμπα, που είναι και πρόεδρος του ΔΣ. Από το Σύλλογο ανακοινώθηκε η έκδοση, κατά τη διάρκεια του 2006, Ανθολογίας Εργων του συνθέτη (από τον γνωστό αμερικανικό εκδοτικό οίκο MEL BAY) με επιμέλεια και δακτυλοθεσία της Ε. Φάμπα.
