Απόσπασμα από το μυθιστόρημα (του γράφοντος) που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαζήση
Η δικαιοσύνη δικαιοσύνη εις τον αιώνα… (Ένας αισιόδοξος πολίτης)
…Η αντοχή των εκλεκτών λειτουργών της δικαιοσύνης αποδεικνύεται επαρκής για ν’ αντιμετωπίζουν τ’ αδύνατα και τ’ απλησίαστα για εμάς τους ανήμπορους πολίτες, τόσο ώστε να ‘χουν δουλειά και οι δικηγόροι βρε αδερφέ, πώς δηλαδή περιμένουμε να βοηθούν οι άνθρωποι τους διωκόμενους και τους διώκτες στις προσπάθειές τους να απονέμεται το Δίκαιο αν αυτοί (οι δικηγόροι δηλαδή) δεν παίρνουν τα προς το ζην με το κάτι τις τους από τις αναβολές, καθόσον, αν υποθέσουμε πως η διεξαγωγή των δικών γινόταν γρήγορα, τότε και οι αποφάσεις θα ήταν βιαστικές με μεγάλα περιθώρια λάθους και οι μηνυτές θα καλομάθαιναν και θα κατέφευγαν συνεχώς σε καταγγελίες για να βρίσκονται σε συνεχή ικανοποίηση της μανίας τους για προβολή και γιατί όχι για να εκδικούνται κάθε αντίπαλο ή ακόμα και διαφωνούντα. Αυτό σημαίνει πως δε θα χρειάζονταν ούτε τόσοι δικαστές, ούτε αντίστοιχα το πλήθος των δικηγόρων οπότε, δεδομένης και της κραταιάς επί σειρά ετών κρίσης, ιδού η ανεργία και οι πρώτες παρενέργειες της κρίσης, με άμεση συνέπεια να επιδιώκουν τη θαλπωρή του βουλευτικού αξιώματος, ιδού επομένως γιατί συνωστίζονται προς τούτο στα κομματικά γραφεία για την εξασφάλιση μιας θεσούλας στα ψηφοδέλτια, να λοιπόν που εντοπίσαμε και μία από τις αιτίες που εκτινάσσεται στα ύψη η απαίτηση για πελατειακές σχέσεις πολίτη κράτους μέσω αυτών ακριβώς των αντιπροσώπων του έθνους και ορίστε και η διαφθορά, επόμενα η κατάληψη μιας από τις πρώτες θέσεις στον αντίστοιχο διεθνή πίνακα και πάει λέγοντας, ενώ…
Δικανική η γραφή περί των λειτουργών… ως άνω, είμαι σίγουρος πως το αντιληφθήκατε, άρα περιττή η συγγνώμη. Προσέξτε στη συνέχεια να δείτε τις θεμιτές και δίκαιες συνέπειες του δικαστικού μας πολιτισμού, όπως τις φανταζόταν από μεριάς του ο Λάδας , το παραθέτουμε μετά λόγου γνώσεως και τούτο.
Για μένα κάθε νίκη μέσω της δικαιοσύνης (που πετυχαίνω κόντρα στις συντηρητικές απόψεις της κοινωνίας περί δικαίου), μού αποδεικνύει την ακλόνητη πεποίθηση πως σωστά πράττω ό,τι πράττω, με αποτέλεσμα να μου επιτίθενται οι ηλίθιοι που πιστεύουν πως βλάπτονται από τις ενέργειες μου. Όσο μάλιστα κρατάει η ενασχόληση όλων αυτών των υπαλλήλων της συγκεκριμένης εξουσίας, τόσο με ικανοποιεί και με προτρέπει να συνεχίζω τον αγώνα μέσα από τις ατέλειωτες δυνατότητες για χρονοτριβή μέχρις εξαντλήσεως, τι λέω, μέχρις εξουθενώσεως των αντιπάλων ώστε, να περάσω μετά στην αντεπίθεση και να τους δείξω τι εστί βερίκοκο. Και όλ’ αυτά βεβαίως τα παρέχει το σοφό σύστημα σε κάτι λεβέντες όπως εγώ, αλλιώτικα θα ήταν αγνώμονες, οι μάγκες, αγνώμονες θα ήταν αφού γνωρίζουν καλά πως σε μένα οφείλουν την έλλειψη ανεργίας στον κλάδο τους. Για να μην πω πως ακριβώς σε μένα οφείλουν και τη δυνατότητα κάθε τρεις και λίγο να βγάζει κάποιος δικός τους μια απόφαση, πως αφού οι της άλλης εξουσίας, εξίσου μάγκες με τους ίδιους, διορίζουν κάποιον και του βάζουν αποδοχές μεγαλύτερες από του νούμερο ένα των δικαστικών, τότε… έ τότε γίνεται πάραυτα αποκατάσταση της ανωμαλίας.
Έτσι, συνεχίζει τη βαθειά του ανάλυση ο Λάδας, το αρμόδιο όργανό τους αποφασίζει άμεσα εν ολομελεία πως, επιτόπου και για τήρηση του Συντάγματος, θα πρέπει ο επικεφαλής δικαστής να παίρνει υψηλότερες αποδοχές από τον προηγούμενο, και έτσι πράττουν οι άνθρωποι με το ακόλουθο πανίσχυρο και δίκαιο σκεπτικό: «Συνταγματική επιταγή κύριε, είσαι παράνομος εσύ, το δημόσιο, ήτοι η εκτελεστική εξουσία, για όσο διάστημα θα υπάρχει έστω και ένας με υψηλότερες αποδοχές από τον επικεφαλής δικό μας. Επίσης νόμιμα και για τήρηση των ισορροπιών, όλη η κλίμακα του περήφανου Σώματός μας των δικαστών μέχρι και του τελευταίου τη τάξει θα πρέπει, και έτσι γίνεται, να αναπροσαρμόσουν και τις δικές τους αποδοχές ανάλογα!
Και φυσικά μην τολμήσει κανείς να προτείνει ή να απορήσει, ο ανόητος, γιατί αφού διαθέτουμε και την εξουσία και την αρμοδιότητα δεν προτιμάμε σε τέτοιες περιπτώσεις αντί να εκδίδουμε αποφάσεις για αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης με αναπροσαρμογή των μισθών όλων των δικαστικών, να προβαίνουμε σε έκδοση μιας άλλης, δήθεν δικαιότερης απόφασης, που θα κρίνει παράνομη και καταχρηστική τη σχετική της διοίκησης για θέσπιση τέτοιου μισθού ενός μη δικαστικού; Ωραία, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, καθόσον κάτι τέτοιο θα ήταν επέμβαση στις αρμοδιότητες άλλης εξουσίας και προφανώς δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και τους Νόμους που δεν θεσπίζουμε, ως γνωστόν εμείς αλλά οι άλλες δυο εξουσίες».
Τέλεια μέχρι στιγμής, διαπιστώνει με ικανοποίηση ο Λάδας, μ’ αυτόν τον τρόπο αποκαθίσταται το Δίκαιο που συμπωματικώς είναι και πλέον ευχάριστο για τους λειτουργούς της δικαιοσύνης. Θα έλεγα – συνεχίζει καίτοι αισθάνεται μια κάποια πνευματική κόπωση από την προσπάθεια να μοντάρει το σκεπτικό, ώστε να προκύπτει ο σημαντικός ρόλος του στην αναβάθμιση και της εξουσίας αυτής – και ας με πουν πως το παρακάνω, ότι αυτή ακριβώς η θεσπισθείσα διάταξη στο Σύνταγμα είναι καθόλα ρηξικέλευθη και επαναστατική, αφού παρέχει στη μαχόμενη δικαιοσύνη ν’ αποδεικνύει και στ’ άλλα κράτη, που εθελοτυφλούν επί του προκειμένου, την αναγκαιότητα να κάνουν και αυτοί το ίδιο μ’ αυτόν τον ευχάριστο τρόπο… από την αρχαιότητα η χώρα μας διέσπειρε πολιτισμό και πνεύμα αθάνατο, είναι μια πρόσθετη συμβολή στην ανάπτυξη του δικαιακού πολιτισμού εις τις ανερχόμενες πλην καθυστερημένες κοινωνίες! Αυτές οι απόψεις, εκτός από μένα, πιστεύω πως κυριαρχούν σε προβληματισμένους και συνάμα σοφούς που καλύπτουν με εμβρίθεια τις αρμοδιότητες της ανώτατης δικαστικής ιεραρχίας…………………….
