Αύριο ξημερώνει 26 η Σεπτεμβρίου ,περάσανε 14 χρόνια,λέω από μέσα μου. Δεκατέσσερα χρόνια από ένα πολύνεκρο ναυάγιο ,που βύθισε σε πένθος και θλίψη οικογένειες σπίτια ,χωριά και μικρές κοινωνίες.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το μαχαίρι δεν έφτασε πότε στο κόκκαλο σύμφωνα με την περιβόητη φράση του τότε υπουργού εμπορικής ναυτιλίας και νύν υπαλλήλου της παγκόσμιας οικονομικής τράπεζας κου Παπουτση .
Δεκατέσσερα χρόνια μετά η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία της Ικαρίας αλλά και όλου του αιγαίου όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί αλλά σταδιακά επιδεινώνεται και γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη .
Δεκατέσσερα χρόνια μετά τα υπερσύγχρονα πλοία που ευαγγελιζόταν ο αχαρακτήριστος και εκτός πραγματικότητας τότε υπουργός ναυτιλίας ,μετατράπηκαν σε πλοία υπερήλικα,ταλαιπωρημένα,και κακοσυντηρήμενα,με τάση σε ζημίες και διαρκείς βλάβες.Πλοία που σε ταλαιπωρούν σαν επιβάτη,πλοία που κατ εμέ αν ταξιδεύουν ακόμα το οφείλουν κατά πολύ στην ναυτοσύνη του Έλληνα ναυτικού.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά ,η πλειονότητα των λιμανιών παραμένει ακατάλληλη για να προσεγγίζουν πλοία με καιρούς άνω των 7 και 8 μποφόρ,με τους καπετάνιους να ρισκάρουν κάθε φορά ,για κάθε επιβάτη που θα πάρουν ,για κάθε φάρμακο που θα αφήσουν, για κάθε απαγορευτικό που θα σπάσουν για να πάρουν έναν ασθενή ( έλα που μου θέλετε και νοσοκομεία ….)
Δεκατέσσερα χρόνια μετά το σχέδιο ακτοπλοϊκής συγκοινωνίας ,παρέμεινε σχέδιο επι χάρτου και έχει ο θεός …( χαλαρά που λένε και τα καρντάσια )
Δεκατέσσερα χρόνια μετά τα δάνεια που κάποτε μοιραζόντουσαν στους Έλληνες εφοπλιστές σαν καραμέλες και κωλόχαρτα ,σήμερα φυλάγονται σαν κόρη οφθαλμού…. Πριν φυλαχτούν όμως φρόντισαν τα κερ….ικα να τα περάσουν στις πλάτες των πολλών με τα περιβόητα κουρέματα και όχι μόνο
….Άλλωστε το είχε πει και ένα απο τα πρωτοκλασάτα υπερτροφικά …στελέχη της τότε πολιτικής σκηνής …μαζί τα φάγαμε ….Μόνο που δεν τα δουλέψαμε μαζί παχύσαρκο μου αγόρι…..Γιατί με την δουλειά και την εργασία οι περισσότεροι από εσάς ,διαχρονικά ήσασταν και είσαστε τσακωμένοι .
Δεκατέσσερα χρόνια μετά η τότε ανάπτυξη στην ελληνική ακτοπλοΐα έχει μετατραπεί σε σκοτεινή ύφεση με τα πιστόλια και συνήθεις καθυστερήσεις δεδουλευμένων 4 -5 μηνών στην πλειονότητα των ελληνικών πληρωμάτων, να είναι ο κανόνας .
Δεκατέσσερα χρόνια μετά αν μας κοιτούσαν τα 82 θύματα εκείνου του ναυαγίου μάλλον θα κουνούσαν το κεφάλι τους απογοητευμένοι .
Δεκατέσσερα χρόνια μετά ,συγνώμη αλλά δεν βλέπω να άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο……
Δεκατέσσερα χρόνια λέω από μέσα μου ξανά,και όμως λες και δεν μάθαμε τίποτα από όλο αυτό.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά και οι ευθύνες αυτών που προκάλεσαν το ναυάγιο παραμένουν αόρατες….
Δεκατέσσερα χρόνια ξαναλέω από μέσα μου και κλείνω την πόρτα…..Τέλος χρόνου ….
Μιχάλης Στ Μάζαρης
