‘’ Έχουμε την τέχνη για να μην μας συντρίψει η πραγματικότητα’’, την γεωμετρική αυτή θέση όπως την διατύπωσε ο μεγάλος διανοητής Φρίντριχ Νίτσε έρχεται να επιβεβαιώσει κάθε πνευματικός δημιουργός με το έργο και το στοχασμό του…
Έτσι εντελώς απρόσμενα ήρθε ως καλοκαιρινό δώρο η «Ατραπός», πρόκειται για μια νέα συλλογή διηγημάτων του δικού μας συμπατριώτη, Γιατρού, ποιητή και ενός ιδιαίτερου δραστήριου πνευματικού ανθρώπου του τόπου μας, Σταμάτη Βασίλαρου…
Τα δεκαοχτώ σκαλοπάτια που μας ανεβάζει ο συγγραφέας, μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο τόσο γνωστό και ταυτόχρονα τόσο εκπληκτικό που ξαφνιαζόμαστε σε κάθε μας βήμα, λες κι όλα τα βλέπουμε για πρώτη φορά… Πόσες φορές δεν έχουμε περπατήσει την πόλη μας, τώρα όμως θαύμασα ένα νέο-κλασσικό κτίριο της Πανεπιστημίου! Πόσες φορές δεν νοιώσαμε την μπόχα του υπογείου της ομόνοιας… τώρα όμως πρόσεξα τα λόγια του λαχειοπώλη και τώρα έμαθα για την Σπιναλόγκα της Ικαριάς, εμείς οι «σωφρανικοί» τουλάχιστον οι νεώτεροι δεν έχουμε ακούσει για την περιοχή Λουβιάρικα…
Γιατί όμως ΑΤΡΑΠΟΣ; Ποιητής και ευαίσθητος ο συγγραφέας δεν θα μπορούσε να μην ψάξει και τον τίτλο των σκέψεών του… σκέπτομαι λοιπόν :
ατραπός σημαίνει πέρασμα και μάλιστα δύσκολο πέρασμα, μονοπάτι αν θες που βγάζει σε διέξοδο, οι ειδικοί μπορούν να το ετυμολογήσουν από το στερητικό α και τρέπω, το βάζω στα πόδια, δραπετεύω άρα «ατραπός» αυτός που μένει και επιμένει στα δύσκολα… χρειάζεται συνεπώς δύναμη, προσοχή, αγώνα μα προπάντων επιμονή και υπομονή στον στόχο, α!!! και να είσαι έτοιμος κάθε φορά για κείνο το ΟΧΙ το μεγάλο, που μπορεί να σε καταβάλει στην αρχή αλλά αν σε ερωτήσουν πάλι ΟΧΙ να ξανάλεγες,… Είπε αρκετά ΟΧΙ ο Βασίλαρος, στην ζωή του και στον καθημερινό του αγώνα με τον θάνατο ως Γιατρός, αυτή του η στάση που με τρόπο σεμνό και απλό περιγράφεται είναι, χωρίς στείρο διδακτισμό, η παρηγοριά η δική μας και ταυτόχρονα μήνυμα αισιοδοξίας για τους δικούς μας προσωπικούς ‘’ατραπούς’’ που έχει ο καθένας μας μπροστά του..
Ξεχειλίζει από τις πρώτες κιόλας σειρές το βιβλίο με χρώματα, αρώματα, πηγαινοέρχονται πρόσωπα: γνωστά, άγνωστα, ερωτευμένα, αγαπημένα, άλλοτε ταλαιπωρημένα, απελπισμένα, αλλά και κάποιοι πονηροί έμποροι ελπίδας, και ονείρων, τους ίδιους αυτούς που συναντάμε κι εμείς στην απλή καθημερινότητα μας… ένα κοινωνικό πολύχρωμο μωσαϊκό ανοίγεται μπροστά μας, που άλλοτε μας συγκινεί, άλλοτε μας θυμώνει άλλοτε μας κάνει να γελάσουμε ή και να κλάψουμε μαζί του… Οι μυρωδιές της τριανταφυλλιάς και το ερωτικό άρωμα του πλατύφυλλου δροσερού βασιλικού στον κήπο το λιόγερμα ανακατεύεται με την αρμύρα της θάλασσας με τρόπο και μαεστρία που μας παρασέρνει σε ένα παιχνίδι φαντασίας , μύθου και πραγματικότητας, γεμάτο, φευγάτο και άκρως ενδιαφέρον έξω και πέρα από τα τετριμμένα των καθημερινών μας ταπεινών υποθέσεων…
Ευχαριστούμε από καρδιάς καλέ μας Γιατρέ για την « α τ ρα π ό » που μας χαρίζειςμας δροσέρεψε μέσα στον καύσωνα των ημερών μας και σου ευχόμαστε να είσαι καλά γιατί περιμένουμε κι άλλα από σένα…
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
