10
Στις μέρες του κορονοϊού ξεχάστηκαν οι πρόσφυγες.
Θα τους ξαναθυμηθούνε μετά ………
Το τελευταίο διάστημα βρισκόμαστε μπροστά σε μία άνευ προηγουμένου απάνθρωπη και βάρβαρη αντιμεταναστευτική και αντιπροσφυγική πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και της Ε. Ε. Ήταν οι άθλιες συνθήκες κράτησης των προσφύγων και των μεταναστών στα νησιά.
Ήρθαν να προστεθούν οι σκηνές πολέμου στον Έβρο, με κινητοποίηση των σωμάτων ασφαλείας και στρατιωτικών μονάδων, με χρήση χημικών και πραγματικών πυρών. Είδαμε για μια ακόμη φορά τα ακροδεξιά και φασιστοειδή στοιχεία, που αυτοκαθιερώθηκαν ως «οι γνήσιοι πατριώτες», να σπεύδουν προς ενίσχυση του κρατικού μηχανισμού και να αναλαμβάνουν δράση με ρόπαλα, καραμπίνες, τρακτέρ, φυτοφάρμακα εναντίον των «εισβολέων» στο πλευρό του στρατού και της αστυνομίας, ως παρακρατική δύναμη κρούσης αποδεκτή και «απαραίτητη» για την «υπεράσπιση των συνόρων» της χώρας.
Περάσαμε στην κατάργηση της αίτησης ασύλου, στη σύλληψη όσων περνάνε τα σύνορα της Ελλάδας και στην άμεση απέλασή τους. Μας ανακοινώθηκε θριαμβευτικά η τροπολογία που ελαχιστοποιεί ακόμη και τα στοιχειώδη μέτρα στήριξης όσων παίρνουν άσυλο (που δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό), για να γίνει η Ελλάδα «λιγότερο θελκτικός προορισμός» σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, λες και μιλάμε για τουρίστες. Ενώ ήδη καταργήθηκε το ΑΜΚΑ για τους πρόσφυγες, τα παιδιά τους εμποδίζονται να πάνε στα σχολεία, από παντού
απομονώνονται και αντιμετωπίζονται σαν επικίνδυνα παράσιτα. Ακόμη και στο πλαίσιο της
πανδημίας του κορονοϊού από επίσημα χείλη ακούσαμε ότι δε θα έχουν πρόσβαση στα
Νοσοκομεία, αλλά τα κρούσματα θα παραμένουν περιορισμένα και θα αντιμετωπίζονται στις
δομές κράτησης (μήπως σκέφτονται ότι ο κορονοϊός θα «βοηθήσει» και στη μείωση του
αριθμού τους;). Τα ΜΜΕ σταμάτησαν να ασχολούνται με τους πρόσφυγες, καθώς κυριαρχεί η «μονοενημέρωση» για το θέμα της πανδημίας. Και σαφώς δεν υποτιμούμε την κρισιμότητα της κατάστασης ούτε την ανάγκη συνεχούς ενημέρωσης για το πρόβλημα, αλλά τονίζουμε ότι δεν εξαφανίστηκαν τα πολλά άλλα προβλήματα που πρέπει να διαχειριστούμε και να
αντιμετωπίσουμε.
Έτσι δεν εξαφανίστηκαν οι χιλιάδες ξεριζωμένοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι που στοιβάζονται ασφυκτικά στους άθλιους καταυλισμούς των νησιών βιώνοντας καθημερινά την απελπισία και την τραγικότητα, αρκεί να σκεφτούμε πόσοι έχουν χάσει τη ζωή τους είτε στο θαλάσσιο ταξίδι είτε στις δομές «φιλοξενίας», με πιο πρόσφατο το φρικτό θάνατο ενός εξάχρονου προσφυγόπουλου που κάηκε στο ΚΥΤ της Μόριας.
Kυνηγημένοι και τρομοκρατημένοι άνθρωποι εγκλωβίζονται στα ελληνοτουρκικά σύνορα
χωρίς να μπορούν ούτε να τα περάσουν ούτε και να επιστρέψουν στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Παραμένουν εκεί παλεύοντας για την επιβίωσή τους στο ύπαιθρο, ενώ τα ΜΜΕ της χώρας μας
στηλιτεύουν την «οικολογική καταστροφή» που προκαλούν κόβοντας δέντρα για να ζεσταθούν! Ακόμη και η «οικολογική απειλή» επιστρατεύτηκε εναντίον τους.
Και οι υπεύθυνοι αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης δε διανοούνται να αναλάβουν τις ευθύνες
τους ή να παραδεχτούν τα εγκλήματά τους.
Προβληματίζονται, δυσανασχετούν, καυγαδίζουν
για το πού θα «αποθηκευτούν» οι πρόσφυγες, για το πώς θα μείνουν μακριά από τα εδάφη τους. Η Ε.Ε., οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ρωσία χρόνια τώρα προκαλούν και συντηρούν πολέμους στη Μέση Ανατολή για τον πολιτικό έλεγχο και την οικονομική εκμετάλλευση των περιοχών
αυτών, διαλύοντας κράτη και κοινωνίες. Οι ανταγωνισμοί τους δεν έχουν τελειωμό ούτε η
απληστία των πολυεθνικών κολοσσών όρια. Αρπάζουν, κερδοσκοπούν, επεκτείνονται,
επιβάλλονται σε βάρος των λαών, σκορπίζοντας τον όλεθρο, τον τρόμο, την ανέχεια, την εξαθλίωση, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και ηθικής. Στον πιο πρόσφατο πόλεμο, της
Συρίας, ενεργό και καταστροφικό ρόλο παίζει και η Τουρκία ως υπερδύναμη της περιοχής.
Έχει κάνει απρόκλητα εισβολή και κατοχή στη ΒΔ Συρία για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά της, αλλά και για να αφανίσει το πολιτικο-κοινωνικό πείραμα του Κουρδικού λαού με τις αμεσοδημοκρατικές μορφές πολιτικής οργάνωσης, πολύ ενοχλητικές για την κυρίαρχη αντίληψη οργάνωσης του σύγχρονου αστικού κράτους, και για να αποτρέψει τη
δημιουργία Κουρδικού κράτους.
Όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τον ξεριζωμό και την προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που εν μέσω διασταυρούμενων πυρών αφήνουν τα σπίτια τους (όσα δεν έχουν βομβαρδιστεί), την περιουσία τους (που είναι κατεστραμμένη), την πατρίδα τους (που είναι ρημαγμένη), για να γλιτώσουν από το θάνατο και να σώσουν τη ζωή, τη δική τους και των οικογενειών τους (αφού μόνο αυτή τους απέμεινε). Και ξεπουλάνε ό,τι έχουν, για να πληρώσουν το πολυπόθητο, αλλά πάντα αβέβαιο, ταξίδι της διαφυγής με προορισμό την αναπτυγμένη και «δημοκρατική» Ευρώπη των «ανοιχτών κοινωνιών» και της «υπεράσπισης
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως η ίδια τουλάχιστον θέλει να αυτοπροβάλλεται. Αλλά
βρίσκουν τα σύνορα κλειστά και καταλήγουν σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα
νησιά μας (αφού η Ελλάδα αποδέχθηκε το ρόλο του ανθρωποφύλακα που της ανέθεσε η Ε.Ε),
σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, στοιβαγμένοι ασφυκτικά κατά χιλιάδες, αντιμέτωποι με αντι-προσφυγικές κυβερνητικές πρακτικές, εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι από ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, αλλά και την απειλή του κορονοϊού. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τους χαρακτηρίζουν και ως «ασύμμετρη απειλή» και τους μεταχειρίζονται ανάλογα!
Ακόμα και μέσα στον ορυμαγδό της υγειονομικής κρίσης συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς η
κατασκευή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η επίσημη δηλαδή προπαγάνδα της Ε.Ε. και της
υποτακτικής ελληνικής κυβέρνησης προσπαθεί να παρουσιάσει τα θύματα ως θύτες, που απειλούν την κανονικότητα των καλοβολεμένων και εφησυχασμένων δυτικών κοινωνιών.
Άραγε την ίδια αντιμετώπιση θα έπρεπε να έχουν και οι χιλιάδες κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου, όταν κατέφευγαν στη Μέση Ανατολή και την Αφρική ως πρόσφυγες, στη διάρκεια της Κατοχής, για να γλιτώσουν από την πείνα;
Όταν θα περάσει με το καλό η απειλή από την πανδημία του ιού, η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των ΜΜΕ θα ξαναθυμηθούν το προσφυγικό ζήτημα, όχι για να το διαχειριστούν ανθρωπιστικά, αλλά για να συντηρήσουν το φόβο και τη μισαλλοδοξία μέσα στο συντηρητικό
κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αντικαθιστώντας τον κορονο-ιό με τον «προσφυγο-ιό».
Γιατί ο φόβος είναι ένα εργαλείο επιβολής της εξουσίας και, αν δεν προκύπτει από πραγματικά
γεγονότα, τον επινοεί, για να ενισχύει τη θέση της.
Γι’ όλα αυτά πρέπει:
Να αγωνιστούμε να μπει τέλος σε αυτόν τον πολύχρονο ολέθριο πόλεμο
Να απαιτήσουμε να αφεθούν ελεύθεροι οι κατατρεγμένοι να πάνε σε όποια χώρα θέλουν μέχρι τη στιγμή που θα μπορούν να επιστρέψουν στον τόπο τους
Να διεκδικήσουμε από την Ε. Ε. να ανοίξει τα σύνορά της για την ασφαλή και αξιοπρεπή
μετακίνηση και υποδοχή προσφύγων και μεταναστών
Να παλέψουμε για την ακύρωση της απόφασης για δημιουργία κλειστών δομών –
στρατοπέδων συγκέντρωσης στο έδαφος της χώρας μας
Να αξιώσουμε τον απεγκλωβισμό των προσφύγων από τα κέντρα κράτησης, τα οποία αποτελούν, εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, υγειονομικές βόμβες για τους ίδιους και τους κατοίκους των νησιών, και τη φιλοξενία τους σε ξενοδοχεία σε όλη την επικράτεια κάτω από συνθήκες προστασίας της δικής τους και της δημόσιας υγείας.
Το «κανένας μόνος του, κανένας αβοήθητος» πρέπει να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως.
Ικαρία, Μάρτιος 2020
