Του Νίκου Μάστορα
Ζητείται απάντηση: “Πώς καταδικάζουν ένα παιδί (και φαντάζομαι είναι πολλά άλλα ακόμα) ,με τόσο θέληση για ζωή, στην απομόνωση; Γιατί το παιδί μου να κλαίει κάθε μέρα επειδή δεν θέλει, πολύ φυσιολογικά, τη μαμά του στο σχολείο; Γιατί να μη μπορώ να έχω μια δουλειά ώστε να μπορώ να υποστηρίξω το παιδί μου σε όλες τις θεραπείες που χρειάζεται; Γιατί γυρνώντας το μεσημέρι από το σχολείο να μην έχω τι να ταίσω τα παιδιά μου αφού δεν προλαβαίνω;”
Τη δυσλειτουργία του μηχανισμού της Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα που είναι επιφορτισμένος να ασχολείται με τα προβλήματα των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες και να δίνει λύσεις ιδίως όταν προκύπτουν πρακτικά προβλήματα, εκθέτει η ιστορία που δημοσιεύει σήμερα το alfavita.gr.
Η κυρία Ιβάνα Σιστούκ, που κατάγεται από την Ουκρανία αλλά ζει χρόνια τώρα στην όμορφη Ικαρία, βιώνει έναν προσωπικό και οικογενειακό εφιάλτη, τον οποίον αρμόδια να λύσει είναι η Ελληνική πολιτεία, η οποία όμως κάνει πως δεν ακούει: έχει γίνει η ίδια Ειδικο Βοηθητικό Προσωπικού του παιδιού της, αφού η πολιτεία δεν στάθηκε ικανή ως τώρα, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που προέκυψε. Το alfavita.gr επικοινώνησε τηλεφωνικά με την μητέρα και της ζήτησε να καταγράψει την περιπέτεια που ζει. Λάβαμε και δημοσιεύουμε το mail της, με την ελπίδα η περίπτωση αυτή -που δεν είναι η μόνη- να επιλυθεί το συντομότερο δυνατό.
Ακολουθεί το mail της μητέρας, ενώ στο τέλος επισυνάπτεται ακόμα ένα γράμμα που απέστειλαν οι γονείς προς ΠΔΕ Β.Αιγαίου, τη ΔΙΠΕ Σάμου και αλλού, χωρίς ακόμα να καταφέρουν να βρουν βοήθεια για το παιδί τους…
“Ονομάζομαι Ιβάνα Σιστσούκ και μένω μόνιμα στην Ικαρία με την οικογένειά μου. Πήρα το θάρρος να στείλω αυτό το μέιλ γιατί αντιμετωπίζω κάποια δύσκολη κατάσταση και νιώθω ότι δεν υπάρχει από πουθενά βοήθεια. Σκέφτηκα ότι αν γίνει γνωστό το πρόβλημα ίσως ακούσουν και οι αρμόδιοι και βρεθεί κάποια λύση.
Κατάγομαι από την Ουκρανία και αποφάσισα να μετακομίσω πριν πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα με τον άντρα μου, όπου εδώ κάναμε σπίτι, οικογένεια… Καταφέραμε παρά τις μεγάλες δυσκολίες να είμαστε συνεπείς απέναντι στο κράτος και στις υποχρεώσεις μας. Για να μη μακρηγορώ, ο κόσμος μου γκρεμίστηκε όταν η μία από τις δυο μου κόρες διαγνώστηκε με ψυχοκινητική καθυστέρηση και διπληγία. Από εκεί ξεκίνησαν όλα..
Τότε συνειδητοποίησα ότι μόνο εγώ έχω υποχρέωση να είμαι συνεπής απέναντι στο κράτος, ενώ το κράτος ΟΧΙ.Αν και το παιδί έχει πολλές δυσκολίες και δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, δεν είχε ποτέ κάποιο βοήθημα για να καλυφθούν οι καθημερινές του ανάγκες σε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες φυσικοθεραπείες. Από μόνη μου κάνω ότι μπορώ, όπως μπορώ με πολλές στερήσεις για να βοηθήσω το παιδί μου.
Πέρσι καταφέραμε και πήγαμε πρώτη δημοτικού (Δημοτικό σχολείο Ευδήλου Ικαρίας), κάτι που η Σοφία (η κόρη μου) ήθελε τόσο πολύ αφού είναι ένα παιδί με μεγάλη θέληση και έχει έντονη την ανάγκη να βρίσκεται με άλλα παιδιά, όπως κάθε παιδί στην ηλικία της. Για να μπορεί λοιπόν να μετακινείται η Σοφία στο χώρο του σχολείου χρειάζεται και δικαιούται Ειδικό Βοηθητικό Προσωπικό. Τη πρώτη χρονιά στο δημοτικό μας στείλανε από το Υπουργείο μια κοπέλα που ήταν έγκυος και λόγω δύσκολης εγκυμοσύνης τον περισσότερο καιρό αναγκαζόμουν να βρίσκομαι εγώ η ίδια στο σχολείο με μεγάλο προσωπικό και οικονομικό κόστος, αφού όπως καταλαβαίνετε ούτε να δουλέψω μπορούσα. Φέτος διορίστηκε μια άλλη κοπέλα που την ημέρα της πρόσληψης πήρε κατευθείαν άδεια μητρότητας με αποτέλεσμα η θέση της να μείνει κενή, φαντάζομαι μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Έχω απευθυνθεί στη Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, στο υπουργείο Παιδείας, στα κεδύ προκειμένου να βρεθεί μια λύση και να φέρουν κάποιον άλλον στη θέση που μένει κενή.
Η απάντησή τους είναι ότι γι αυτή την ειδικότητα (του Ειδικού Βοηθητικού Προσωπικού) δεν έχει προβλεφθεί από το νόμο να υπάρχει αντικαταστάτης σε τέτοιες περιπτώσεις. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν αυτό;;;;
Πώς καταδικάζουν ένα παιδί (και φαντάζομαι είναι πολλά άλλα ακόμα) ,με τόσο θέληση για ζωή, στην απομόνωση;;; Γιατί το παιδί μου να κλαίει κάθε μέρα επειδή δεν θέλει, πολύ φυσιολογικά, τη μαμά του στο σχολείο;;; Γιατί να μη μπορώ να έχω μια δουλειά ώστε να μπορώ να υποστηρίξω το παιδί μου σε όλες τις θεραπείες που χρειάζεται;;; Γιατί γυρνώντας το μεσημέρι από το σχολείο να μην έχω τι να ταΐσω τα παιδιά μου αφού δεν προλαβαίνω;;; Που είναι το κοινωνικό κράτος που τόσα ακούμε γι αυτό και πώς τα παιδιά με αναπηρία εντάσσονται σε αυτό;;;;Αν ήξερα ότι δεν το δικαιούμουν θα συνέχιζα να πηγαίνω εγώ με κάθε κόστος (συναισθηματικό και οικονομικό) κάθε μέρα στο σχολείο. Αφού όμως το παιδί δικαιούται να έχει υποστήριξη για να ενταχθεί σε ένα τυπικό σχολείο γιατί τελικά δεν έχει;;;
Ζητάω από το κράτος το πιο απλό πράγμα, να μπορέσει η Σοφία να πάει στο σχολείο χωρίς προβλήματα! Πόσο δύσκολο μπορούν τελικά κάποιοι να το κάνουν αυτό!; Ένας γονέας που έχει ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα θα έχει πάντα μέσα του ένα γιατί, ένα παράπονο και πάρα πολλές δυσκολίες ν αντιμετωπίσει. Το κράτος λοιπόν με κάθε νόμο, κάθε κίνησή του με σπρώχνει σε αδιέξοδο..
Όλα αυτά για κάποιους μπορεί να είναι συγκινητικά, αστεία, αδιάφορα..Για εμένα όμως είναι όλη μου η ζωή! Πήρα λοιπόν το θάρρος, απελπισμένη όπως είμαι να στείλω σε εσάς και σε άλλες υπηρεσίες. Αυτή είναι πιστεύω η τελευταία κίνηση που μπορώ να κάνω, ελπίζοντας ότι αν προβληθεί και μαθευτεί ίσως μπορεί και να βρεθεί μια λύση. Στη θέση που βρίσκομαι εγώ, βρίσκονται και πολλοί άλλοι γονείς που περιμένουν απάντηση και κατανόηση από αυτούς που μας κυβερνούν”
Αναδημοσίευση από : https://www.alfavita.gr
