Ο Μάριος – Μιχαήλ Τουρούτσικας δεν θα ξαναπετάξει. Πέταξε τελευταία φορά χτες, Δευτέρα. Πάνω από τα νερά του Κυπαρισσιακού στο όνομα της πατρίδας, ο Μάριος εκτινάχθηκε, στην αιωνιότητα.
Είναι πρωί Δευτέρας 30 Ιανουαρίου όταν μπαίνει με τον κυβερνήτη Ευστάθιο Τσιτλακίδη στο Φάντομ και ξεκινούν για την εκπαιδευτική πτήση. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Τίποτα δεν προμηνύει την τραγωδία που θα ακολουθήσει. Πετούν χαμηλά. Είναι μέρος της άσκησης για να μπορούν να ξεφεύγουν όταν χρειάζεται. Όλα για το κυνηγητό. Το κυνηγητό που γίνεται διαρκώς πάνω από τη θάλασσα. Ο πιο γρήγορος κερδίζει, ο πιο ευέλικτος υπερισχύει.
Κάτι δεν πάει καλά. Όλα βουίζουν. Ψυχραιμία. Χειρισμός. Ακρίβεια. Δεν υπάρχει χρόνος. Κενό.
Τους ψάχνουν. Τους αναζητούν όλοι, της θάλασσας, του αέρα, όλοι. Βρίσκουν συντρίμμια, σαν χαρτί τσαλακωμένο το πολεμικό σκάφος. Βρίσκουν τον Μάριο, νεκρό, στη θάλασσα, μια Δευτέρα σαν όλες τις άλλες. Ψάχνουν τον Στάθη, για να έχει κάτι να κλάψει η μάνα, για να έχουμε κάτι και εμείς να υποκλιθούμε. Διότι στους θεούς υποκλινόμαστε και αυτοί έχουν το αερικό μέσα τους, το άπιαστο, το θείο.
Ενός λεπτού σιγή για εκείνους που θυσιάζονται, για εκείνους τους μεγάλους θαρραλέους Ίκαρους που τα φτερά τους δεν είναι από κερί, είναι από ελιά δοξασμένη, είναι από αέρα και αλμύρα. Πετούν πάνω από εμάς γιατί αυτή είναι η θέση τους, ψηλά…
Αθάνατοι.
Ιωάννα Κυμηνά
