Table of Contents
Αποφάσισε να γίνει αγρότης στην ηλικία των 30 και να καλλιεργήσει τη γη της Ικαρίας, τη γη του παππού του που τόσο πολύ αγαπά, αφήνοντας πίσω τον Αθηναϊκό τρόπο ζωής.
Ο Νίκος Ολυμπιάδης είναι ένας από τους νέους ανθρώπους που μια μέρα είπαν «στοπ» στο επαγγελματικό στρες, έκαναν θυσίες, άλλαξαν ζωή και επάγγελμα για να μετακομίσουν σε νησιά και να αναπνεύσουν, χωρίς να το μετανιώνουν. Εγκατέλειψε τη δουλειά του, ως διαιτητής και ως σερβιτόρος που για πρόσθετο εισόδημα έκανε σε πολλά εστιατόρια της πρωτεύουσας, άφησε τους φίλους και τους γνωστούς του, σκέφτηκε τη ζωή του πιο ποιοτική δίπλα στη φύση και έπραξε ανάλογα.
Μια μέρα, ενώ βοηθούσε τον παππού του στα χωράφια, εκεί πάνω στον Κάμπο, δεν έβλεπε πια τον λόγο να φύγει από το νησί και έτσι αποφάσισε να μείνει.
Τα «παιδιά» του στην Ικαρία
Από την παιδική του ηλικία, τα καλοκαίρια του τα περνούσε στην Ικαρία, δουλεύοντας πολλές φορές δίπλα-δίπλα με τον παππού του, μαθαίνοντας, την καλλιέργεια της γης και την πολύτιμη χρήση της. Η σκέψη του πως να μετατρέψει την κληρονομιά των προγόνων του – οι οποίοι έχουν εργαστεί σε αυτά τα χωράφια για γενιές – σε μια προοπτική για κατάλληλο τρόπο ζωής, έδωσε στο Νίκο την ώθηση που απαιτείται για να παρατήσει την πόλη και να αφιερωθεί στην καλλιέργεια του εδάφους της γης με σκοπό την παραγωγή φυτικών προϊόντων.
Όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, η Ικαρία είναι μια καλή βάση για την τοπική παραγωγή υψηλής ποιότητας λαχανικών και φρούτων. Όσο σκληρή δουλειά κι αν είναι για ένα νέο άνθρωπο ο οποίος έχει μάθει να ζει διαφορετικά, όσο κι αν τα χέρια του λασπώνονται, όσο και αν το σώμα πονάει, τόσο η ανταμοιβή του νόστιμου και υγιεινού φαγητού αξίζει τον κόπο, αφού τα προϊόντα του δεν έχουν καμία σχέση με τα επεξεργασμένα που κυκλοφορούν στα σούπερ μάρκετ. Όταν σου μιλάει για τα «παιδιά» του, τα μάτια του λάμπουν και το χαμόγελό του μεγαλώνει.
Μια διαφορετική καθημερινότητα
Η ώρα είναι 8 το πρωί, στέκεται στη μέση των χωραφιών, χαίρεται να βλέπει πόσο όμορφα οι ντομάτες του λάμπουν κατακόκκινες στον ήλιο, χαμογελάει παρ’ όλη την κούραση του, η οποία είναι πιο έντονη τους καλοκαιρινούς μήνες, μιας και η τουριστική περίοδος είναι στο φόρτε της, κόβει προσεκτικά τα ώριμα λαχανικά του τα τοποθετεί στο μεγάλο καλάθι, μαζεύει τις τομάτες, τις πιπεριές, τα κολοκύθια και τα αγγούρια, νιώθει απόλυτα ικανοποιημένος, μαζεύοντας τους καρπούς από τους σπόρους που είχε βάλει στη γη από τις αρχές Μαρτίου. Μετά την ολοκλήρωση της συγκομιδής πρέπει να τα μεταφέρει στα εστιατόρια και στα σούπερ μάρκετ στην άλλη άκρη του νησιού, στον Άγιο Κήρυκο και στα Θέρμα.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να οδηγήσει με το φορτηγάκι στον καμπυλωτό δρόμο, που συνδέει το χωριό Κάμπος, που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ικαρίας, με τη νότια πλευρά, όπου βρίσκεται ο Άγιος Κήρυκος, ένα ταξίδι που μπορεί να διαρκέσει περίπου μια ώρα. Στη συνέχεια πρέπει να επιστρέψει πίσω στα άλλα χωράφια του στην περιοχή Μάραθο, όπου καλλιεργεί επίσης ντομάτες και άλλα λαχανικά, τα οποία πρέπει να συσκευαστούν προσεκτικά και γρήγορα και να μεταφερθούν την επόμενη μέρα στον Αρμενιστή και στον Εύδηλο, περιοχές του βόρειου τμήματος του νησιού. Εκτός από τη συγκομιδή και την παράδοση των λαχανικών του, έχει να φροντίσει τις αγελάδες και τις κατσίκες του, ενώ ο παππούς του μέχρι πρότινος τον περίμενε για να τον βοηθήσει λίγο στο στήριγμα και το πότισμα των ντοματιών.
Μια σανίδα του σερφ και στη θάλασσα
Μια καθημερινότητα γεμάτη και συνάμα κοπιαστική για έναν άνθρωπο που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους της σύγχρονης εποχής. Η ώρα έχει πια περάσει, έχει ήδη βραδιάσει και παρ όλη την κούραση που νιώθει έντονα στο σώμα του, όταν επιστρέφει πια στο σπίτι, η ψυχή του λάμπει ακόμα περισσότερο και ο Νίκος ακόμα χαμογελάει.
Ήταν γραφτό να εργαστεί στα χωράφια του παππού του και να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας του. Το χώμα στα χέρια του είναι η καθημερινή απόδειξη και η επιβεβαίωση του πως θα τα καταφέρει να αλλάξει, όπως ο ίδιος λέει με τον δικό του τρόπο, το μέλλον που φαντάζει δύσκολο. Μέσα στη μέρα ονειρεύεται εκείνη τη στιγμή που ο αέρας και το κύμα στην παραλία της Μεσακτής, με συντροφιά την σανίδα του σερφ του, θα τον κάνουν να αφεθεί έστω για λίγο, στην ομορφιά της θάλασσας και να συνεχίσει να ονειρεύεται για εκείνο το αύριο το διαφορετικό που η ψυχή όλων μόνο θα χαμογελάει και δεν θα αναλώνεται σε μια καθημερινότητα που απλά έχει συνηθίσει.
*Photo by Birgit Urban
της Κατερίνας Τσουκαλά – dete.gr
