Aυτη τη φορά είπα να αφήσουμε τη θεματολογία για την ακτοπλοΐα και το θέμα του τουρισμού, ειδικά μετά το καλοκαίρι που πέρασε η Ικαρία και να δούμε λίγο τα συνδικαλιστικά συνέδρια.
Συχνά τα ψηφίσματα των συνεδρίων (μιλάμε για συνέδρια συνδικαλιστικών οργανώσεων) βγάζουν ψηφίσματα που κάνουν την κοινωνία, ή έστω τμήματά της να χαίρονται.
Η υπεράσπιση των δημοσίων νοσοκομείων, των εργασιακών θεμάτων, των συνταξιούχων, η προστασία του περιβάλλοντος, η αντίθεση σε πολεμικές περιπέτειες και γενικά μια τεράστια γκάμα θεμάτων, ανάλογα και με την περίοδο, αποτυπώνονται σε σειρά ψηφισμάτων.
Και φυσικά αυτό και καλό είναι και χρήσιμο, για να παίρνουν κουράγιο όσοι και όπου αγωνίζονται.
Συχνά όμως ακολουθεί όμως μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ειδικά όταν κλείσουν οι κάλπες και εκλεγούν νέες διοικήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό?
«Γιατί είναι εύκολο να λες λόγια για εντυπώσεις και να μην τα υποστηρίζεις με πράξεις», θα μπορούσε να πει κάποιος και φυσικά ισχύει.
Υπάρχει όμως και άλλη μια παράμετρος. Συχνά μεγάλο μέρος των συνέδρων πάει στο συνέδριο για να διαπιστευτεί και μετά ξαναεμφανίζεται την τελευταία μέρα για να ψηφίσει, αφήνοντας στο πόδι του, τα συνδικαλιστικά επιτελεία του συνδυασμού του, που φυσικά επικροτούν αυτή τη συμπεριφορά, αλλιώς δεν θα στελέχωναν τα ψηφοδέλτιά τους με «εκδρομείς».
Έτσι στις εργασίες οικιοθελώς και όχι από «υποχρέωση», μένει η καλύτερη ποιότητα συνέδρων που τιμά την ψήφο των συναδέλφων τους που τους έστειλε εκεί και αυτό αποτυπώνεται και στα ψηφίσματα, την ώρα που οι «πονηροί», πίνουν καφέδες, ψωνίζουν, λιάζονται και βολτάρουν στα πέριξ.
Κραυγαλέο παράδειγμα των όσων συνεδρίων έχω ζήσει (με πολλά χρόνια στο εργατικό ρεπορτάζ, αλλά και ενεργός στο δημοσιογραφικό συνδικαλισμό, με κάνουν να μετράω δεκάδες), ήταν το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καβάλα το 1998, όπου στο χώρο είχαν μείνει λίγες δεκάδες συνέδρων και η πλειοψηφία ήταν στα παραλιακά καφέ και ουζερί της πόλης για τρεις μέρες.
Οι μαγαζάτορες της πόλης θα το θυμούνται για χρόνια, γιατί και οι εισπράξεις είχαν πάει καλά.
Από τα πρόσφατα, το 7ο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ (η δημοσιογραφική ομοσπονδία), που από τους 140 συνέδρους, περίπου οι 40 ήταν σταθεροί κάθε μέρα, (μεταξύ τους και ο γράφων) και οι άλλοι 100 (όλων των αποχρώσεων), ήταν αλλού με την κυριολεκτική σημασία της λέξης.
Πάντως στο τέλος της τετραήμερης διαδικασίας ήρθαν όλοι να ψηφίσουν. Οι της επαρχίας, όπως άλλωστε είναι και το σωστό, είχαν κάλυψη των εξόδων παραμονής σε ξενοδοχείο, από το ταμείο της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης.
Μερικοί εξ αυτών, αλλά και Αθηναίοι απόντες – αγνοούμενοι στις εργασίες του συνεδρίου, είναι «σεσημασμένοι» αρθογράφοι που στην αρθρογραφία τους, κατακεραυνώνουν τους συνδικαλιστές άλλων κλάδων, για «συνδικαλιστικά προνόμια», αλλά και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την απαξίωση του συνδικαλισμού, όταν αναφέρονται σε άλλους, όταν οι ίδιοι κάνουν τουρισμό με επιδότηση από τις συνδρομές των συναδέλφων τους στα σωματεία.
Η υποκρισία και η πρόκληση, είχαν πάντα ονοματεπώνυμο και όποιος γενικεύει καταστάσεις, μάλλον το κάνει για να κρυφτεί ο ίδιος, έλεγε ένας φίλος και νομίζω ότι έχει δίκιο.
Όσοι πάντως ψηφίζετε σε οποιοδήποτε επίπεδο του συνδικαλισμού, καλό είναι να μην ξεχνάτε να ζητάτε το λογαριασμό, τα πεπραγμένα δηλαδή και το βαθμό συμμετοχής, καθώς και περιεχομένου (συνήθως είναι αλληλένδετα) όσων στέλνετε να σας εκπροσωπήσουν, για να μην έρθει η ώρα που θα «πέσετε από τα σύννεφα».
Νάσος Μπράτσος
