Με αφορμή την πρόσφατη ολοκλήρωση των αγώνων μπαράζ στο μπάσκετ μεταξύ των πρωταθλητών Αιγαίου για άνοδο στη Γ΄ εθνική (από το νομό Σάμου, φέτος η Α.Ε.Καρλοβάσου διαδέχτηκε τον Ίκαρο στην εκπροσώπηση) αφορμή για κάποιες σκέψεις όχι μόνο για το συγκεκριμένο άθλημα.
Η αναφορά στον τιτάνιο αγώνα και το έργο των αθλητικών σωματείων της περιφέρειας που με πενιχρά μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς, κρατούν σε λειτουργία υγιή κύτταρα στις τοπικές κοινωνίες, δεν γίνεται για «κολακεία», αλλά για τονιστεί το δημιουργικό τους έργο.
Κόποι, αγωνίες, έξοδα, αλλά και πολύς ιδρώτας, οδήγησαν τους «αφανείς» εργάτες της επαρχίας σε συμμετοχή σε μια τιμητική διοργάνωση, αναμέτρησης των καλύτερων.
Η πολιτεία όχι μόνο δεν διευκολύνει, αλλά ειδικά φέτος με το θέμα των αδειοδοτήσεων των γηπέδων, δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στις διοργανώσεις.
Και πιο παλιά είχαμε πει και το επαναλαμβάνουμε ότι το μπράβο πρέπει να το εισπράξουν και όλες οι υπόλοιπες ομάδες των τοπικών πρωταθλημάτων, γιατί χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε το άθλημα, ούτε και το τοπικό πρωτάθλημα.
Εκτίμησή μας είναι όμως ότι οι αγώνες αυτοί – τα μπαράζ- πρέπει να γίνουν πόλος έλξης για το άθλημα και να ενισχυθεί παράλληλα και ο τιμητικός χαρακτήρας όσων συμμετέχουν σε αυτά. Πώς?
Με δεδομένο ότι έχουν ελεύθερη είσοδο δεν θα κόστιζε τίποτα στην ΕΟΚ με μια εγκύκλιό της να προτρέψει τα αθηναϊκά σωματεία που οι έδρες τους είναι κοντά στο γήπεδο (ο Δήμος και οι όμοροι Δήμοι της περιοχής) όπου κάθε χρονιά επιλέγεται για τα μπαράζ, με ένα μικρό φωτοτυπημένο αφισάκι, να καλέσουν οι σύλλογοι τον κόσμο τους (υποδομές, γονείς, αθλητές, φιλάθλους) να πάνε να δούνε τα μπαράζ, την ύπαρξη των οποίων ή αγνοούν οι πιο πολλοί, ή δεν την έχουν στο μυαλό τους σαν προτεραιότητα.
Ένα ζεστό χειροκρότημα σε ένα γεμάτο γήπεδο είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τους ανθρώπους που κρατούν ζωντανά στην επαρχία τα αθλητικά μελίσσια που της δίνουν ζωή, αντί να παίζουν μεταξύ συγγενών και φίλων, με σπάνιες εξαιρέσεις τα μεγάλα ντέρμπυ που συγκεντρώνουν και μεγάλο αριθμό επαγγελματιών (παίκτες, προπονητές, κλπ) μεταξύ των θεατών.
Προφανώς τέτοιες επιλογές θέλουν και αντίστοιχα λειτουργικά γήπεδα, αφού το συμπαθητικό κλειστό της «Εθνικής Αντίστασης», ούτε καν σε περιοχή φιλική προς το παρκάρισμα δεν ανταποκρίνεται, ενώ η χωρητικότητά του είναι μόνο για «συγγενείς και φίλους».
Για την αλλαγή του χρόνου διεξαγωγής των αγώνων μπαράζ, από λίγο μετά το Πάσχα στον Ιούνιο, εκτίμησή μου είναι ταλαιπωρεί και τις ομάδες που πάνε σε αγώνες με τα τοπικά πρωταθλήματα να έχουν λήξει από καιρό και κλιματολογικά, ομάδες και θεατές, ειδικά φέτος στην Καλλιθέα, νοιώθουν ότι συμμετέχουν σε πείραμα αντοχής στην θερμοπληξία.
Η πρωτιά δεν είναι το παν και θυμίζω το 2010 που η Αναγέννηση Ρόδου πήρε την άνοδο και λίγες μέρες μετά διαλύθηκε λόγω οικονομικών πιέσεων, ο ΒΑΟΛ αρνήθηκε να ανέβει κατηγορία, ενώ στις μέρες μας ο Ιβίσκος Ρόδου, σημαντικό σωματείο στη Ρόδο που συμμετείχε πρόσφατα στα μπαράζ του 2011 και του 2012 δήλωσε ότι δεν θα κατέβει του χρόνου στο τοπικό πρωτάθλημα και δίνει τους παίκτες του.
Το σημαντικό είναι λοιπόν η επιβίωση και η απρόσκοπτη λειτουργία.
Στο παρελθόν είχαμε και σκέψεις συνεργασίας ΕΟΚ και παροικιακών οργανώσεων για παράλληλες εκδηλώσεις πέριξ του γηπέδου, αλλά στις μνημονιακές περιόδους που ζούμε, ακόμα και μικρά κόστη είναι απαγορευτικά. Το αφήνουμε λοιπόν για άλλες στιγμές.
Για την ιστορία και έχοντας την τύχη να έχουμε παρακολουθήσει τους αγώνες, θυμίζουμε τους πρωταθλητές τον τελευταίων χρόνων και σε παρένθεση τον μεγάλο «δεύτερο» – αντίπαλό τους στον «τελικό» της διοργάνωσης, ανεξάρτητα από τη σειρά διεξαγωγής των αγώνων, επιλογή με βάση την τελική βαθμολογία:
2009 Διαγόρας Ρόδου (ΠΑΣ Ίκαρος Ικαρίας) 81-71 γήπεδο Εργάνης – Βύρωνας
2010 Αναγέννηση Ρόδου (ΒΑΟΛ) 73-68 γήπεδο Μετς – Παγκράτι
2011 Πολυκράτης Σάμου (Πανναξιακός) 76-52 γήπεδο Μετς – Παγκράτι
2012 Παπάδος Γέρας (Ιβίσκος Ρόδου) 69-39 γήπεδο Γ. Μελισσηνός – Καισαριανή
2013 ΒΑΟΛ (Ιπποκράτης Κω) 69-67 γήπεδο Μετς – Παγκράτι
2014 Άγιοι Θεόδωροι Ρόδου (ΑΠΑΣ Τα Φανάρια Νάξου) 70-59 γήπεδο «Εθν.Αντίστασης» – Καλλιθέα
