(με αφορμή ένα κείμενο της κ. Χ. Κοτσάνη, με τίτλο: “H μνήμη και τα μνημεία της” που δημοσιεύτηκε σε ικαριακά μέσα
Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν!
Το λιβελογράφημα της κυρίας Κοτσάνη εν συνόψει:
Ορισμένοι «άφρονες ‘’επαναστάτες”», που «δεν έχουν διαβάσει ιστορία(;)», που έχουν εξαντλήσει τα επιχειρήματά τους, εγκλωβισμένοι σε έναν «τυφλό και άγονο αντιπολιτευτικό αγώνα»(sic!), «εφηύραν τέχνας περιέργους και εν πολλοίς επικινδύνους»(;), δηλώνοντας την «ανατρεπτική των δήθεν δράση», αρχίζουν «ιστορικούς περιπάτους», υπό την σκέπη ενός «πολιτικού κόμματος» και «όπου θυμηθούν τοποθετούν μια πλάκα»!
Διότι «Η ιστορία είναι υπόθεση συλλογική… κανείς δεν δικαιούται να την …ιδιωτικοποιείται (έλεος!), να την παραφράζει κατά πώς τον συμφέρει… να την σβήνει με κομματικές γομολάστιχες, ξαναγράφοντάς την με μουτζούρες ή να την ζωγραφίζει προς όφελός του… καπηλεία… κακό μεγάλο…»
Διότι είναι πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο… ένα κόμμα… και τί θα γίνει αν όλοι κάνουν το ίδιο (της Χ.Α. συμπεριλαμβανομένης!)… Και αν γίνουν βανδαλισμοί;… Ύβρις!…
Διότι οι νεκροί του ΔΣΕ «έχουν μερίδιο και δικαίωμα στην μνήμη… σιωπή…!”
Διότι “…προσβάλει ακόμα και την σιωπή των νεκρών… φανατίζει… διχάζει… παραμορφώνει συνειδήσεις…!»
Διότι «η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις …πονεί»
Παίζουν εν ου παικτοίς!
Και τα γεγονότα:
Το ΚΚΕ, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την έναρξη του εμφυλίου, αποφάσισε από πέρσι ότι το 2016 θα είναι αφιερωμένο στους μαχητές του ΔΣΕ, χαρακτηρίζοντας τον εμφύλιο σαν την «κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα». Στα πλαίσια αυτά, έχουν γίνει μέχρι τώρα δεκάδες έως εκατοντάδες εκδηλώσεις σε διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, Έχουν στηθεί ισάριθμα μνημεία και αναμνηστικές πλάκες, έχουν γίνει μαζικότατες πορείες και διαδηλώσεις με κεντρικό σύνθημα «Τιμούμε τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, διδασκόμαστε από τον αγώνα και τις θυσίες τους». Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις οργανωτής ήταν το ΚΚΕ, ενώ σε πολλές συμμετείχαν προσκεκλημένοι και κατέθεσαν στεφάνια, δήμαρχοι, πρόεδροι δημ. συμβουλίων, σύλλογοι, στρατιωτικοί κλπ. που ούτε κατά διάνοια είναι υποστηρικτές του κόμματος. Για όποιον θέλει να συγκαταλέγεται στους «ενημερωμένους» και τους «ανοιχτόμυαλους», αρκεί να ψάξει το βίντεο από την μεγαλειώδη εκδήλωση για τη «μάχη της Φλώρινας» στις αρχές του χρόνου.
Στα πλαίσια των εκδηλώσεων αυτών, το ΚΚΕ διοργάνωσε όπως πληροφορούμαι και στην Ικαρία «ιστορικό περίπατο» και τοποθέτησε αναμνηστικές πλάκες σε σημεία που σχετίζονται με το αντάρτικο της Ικαρίας, όπως στο Πλατανίδι του Ξυλοσύρτη αναμνηστική πλάκα που γράφει: «Εδώ σκοτώθηκε στις 19-6-48 ο ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΝΙΑΠΑΣ. Ήταν ο πρώτος νεκρός του ΔΣΕ στην Ικαρία».
Μπορούμε λοιπόν αρχικά να συμπεράνουμε ότι δεν υπήρχε τίποτα το …«πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο» σε αυτή την ενέργεια, όπως εξανέστη η κυρία Κοτσάνη. Επίσης μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι τα στοιχεία που παρατίθενται γενικά για το «αντάρτικο» της Ικαρίας και ειδικά όσα αναφέρει η αναμνηστική πλάκα για τον Νιαπά, είναι ακριβή, αλλιώς, με τόση υστερική εμπάθεια που εκχύνεται στο άρθρο της, ποιος θα ξέπλενε τους οργανωτές της εκδήλωσης.
Τότε που βρίσκεται το πρόβλημα; Μήπως στη διαφωνία της γράφουσας για την κατά τη γνώμη της «ιδιοποίηση» του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού από το ΚΚΕ; Μα αλήθεια υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί ότι, ειδικά όταν μιλάμε για τον ΔΣΕ, το ΚΚΕ δεν υπήρξε ο σχεδόν αποκλειστικός αιμοδότης και η ψυχή του; Υπάρχει κάποιος ή κάποια που να έχει το θράσος να σκυλεύει τόσο αναίσχυντα πάνω στη μνήμη των νεκρών κομμουνιστών Ικαριωτών;
Είναι βέβαια γεγονός ότι το αντάρτικο της Ικαρίας είχε γίνει τελικά υπόθεση όλων των Ικαριωτών, είτε υποστήριζαν το ΚΚΕ, είτε όχι. Γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ότι οι τελευταίοι αντάρτες κατάφεραν και επιβίωσαν μέχρι το 1955 που διέφυγαν, χάρη στις προσπάθειες όλων, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση και ενάντια στις λυσσασμένες προσπάθειες των χωροφυλάκων και των Μάυδων. Είναι όμως αυτός λόγος να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν έπρεπε να πρωτοστατεί το ΚΚΕ σε μια τέτοια εκδήλωση μνήμης και τιμής;
Και κάτι τελευταίο: Είναι προφανές ότι όποιος έχει ιστορικές μνήμες από τα βουνά της Ικαρίας, μπορεί να διοργανώσει ιστορικούς περιπάτους και να βάζει «σημάδια» που του θυμίζουν κάτι, κάποια δυνατή στιγμή, κάτι με το οποίο θέλει να διδάξει όσους θα περάσουν αργότερα από το σημείο. Εμπρός λοιπόν, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Αλλά, πού κολλάει σε αυτή την ιστορία η …Χρυσή Αυγή; Αυτά τα θρασύδειλα σκουλήκια, οι ιδεολογικοί απόγονοι των συνεργατών των ναζί και των «μοναρχοφασιστών» δολοφόνων του εμφύλιου, τί δουλειά έχουν στα βουνά της Ικαρίας; Με ποιο σθένος και πάνω σε ποια ιδεολογική ιστορική βάση θα εμφανίζονταν εκεί για να αφήσουν το …αναμνηστικό τους; Κι αν κάποια στιγμή τολμούσαν, ποιος Ικαριώτης και ποια Ικαριώτισσα θα τους άφηνε να σκορπίσουν τη χολή τους; Ποιος ή ποια και στο όνομα ποιας «τακτικής των ίσων αποστάσεων» θα τους άφηνε ατιμώρητους, ρίχνοντας την ευθύνη στο ΚΚΕ επειδή δήθεν «ήρξατο χειρών αδίκων»;
Αιδώς Αργείοι!…
Ποιος φοβάται την ταξική πάλη;
Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν. Ο λόγος της υστερικής παραληρηματικής επίθεσής της είναι φανερός. Κάποιοι ενοχλούνται με τις αναφορές στον εμφύλιο και τους νεκρούς του. Ενοχλούνται επειδή το ΚΚΕ αναδεικνύει την ιστορία, τιμά τους νεκρούς κομμουνιστές, καλεί τους νέους του σήμερα να διδάσκονται από τον αγώνα τους. Πάνω απ’ όλα όμως, εκείνο που ενοχλεί, είναι η αναφορά στους «αλύγιστους της ταξικής πάλης».
«Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονάει» γράφει το άρθρο. Σωστά… Πονάει η αλήθεια… Και η αλήθεια δεν είναι ότι κάποιοι θέλουν να επαναφέρουν «…μια ανομολόγητη παράταση του εμφυλίου στις συνειδήσεις των ανθρώπων…» Ο εμφύλιος έληξε το 49, όλοι το ξέρουμε και ξέρουμε και πώς έληξε και το τί ακολούθησε. Η αλήθεια που “πονεί” είναι ότι ο εμφύλιος υπήρξε πράγματι μια κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Της ταξικής πάλης που μαινόταν ανελέητη πριν το 46 και συνεχίζεται μετά το 49, μέχρι και σήμερα. Της ταξικής πάλης που ακόμα και σήμερα σπρώχνει στον κοινωνικό Καιάδα στρατιές από εξαθλιωμένους εργάτες, αγρότες, φοιτητές, μικροεπαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους, νέους, γυναίκες, άνεργους. Με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, της παρούσας συμπεριλαμβανομένης.
Η μνήμη, όπου και αν την αγγίξεις πονάει. Πονούν οι φασίστες, πονούν και τα αφεντικά τους που δεν κατάφεραν να γλυτώσουν τότε από αυτήν. Πονούν όμως και οι εξωμότες, τα ναυάγια της ταξικής πάλης, οι συμβιβασμένοι χατζηαβάτηδες. Το ΚΚΕ τους “κόβει” τη μαγιονέζα. Τώρα πια, για τους νεκρούς μας, επιτρέπεται μόνο “μνήμη… σιωπή”! Σεβασμός στη «σιωπή των νεκρών»! Δεν υπάρχει ταξική πάλη, αγάδες μου! Ο εμφύλιος ήταν μια άτυχη στιγμή, μια συμφορά. Το ΚΚΕ έφταιγε και φταίει για όλα! Σας ζητούμε συγγνώμη που οι πατεράδες μας ήταν λίγο ατίθασοι και υποσχόμαστε ότι θα φροντίσουμε να μην ξανασυμβεί!
Θα προτιμούσαν οι καλοί νοικοκυραίοι με τις «αριστερές» περγαμηνές, μαζί με τους πολιτικούς απατεώνες της Πρώτης Φοράς Αριστερά που υποστηρίζουν, να σκυλεύουν ατιμώρητα πάνω στους τάφους και τα μνημεία των νεκρών κομμουνιστών και των υπόλοιπων αγωνιστών, είτε αυτά βρίσκονται στην Καισαριανή, είτε στο Πλατανίδι της Ικαρίας. Υπάρχουν ακόμα αρκετοί αφελείς να τους πουλήσουν την ξενόφερτη σάπια ευρωενωσιακή πραμάτεια τους.
Έλα όμως που δεν τους βγαίνει… Γι’ αυτό και η τόση εμπάθεια, που τυφλώνει, που οδηγεί σε τέτοιες παραληρηματικές “ad hominem” επιθέσεις.
Φαίνεται ότι όποιοι έγραψαν το παρόν λιβελογράφημα, είχαν απέναντί τους έναν καθρέφτη και έγραφαν κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Γι’ αυτό και πρέπει να τους επιστραφεί στο σύνολό του. Τους ταιριάζει κάθε λέξη του. Πρέπει ο κόσμος να δει ποιος είναι ο «δήθεν», ο «χωρίς επιχειρήματα», ο «εκδικητικός» με όσους του φέρνουν εμπόδια στα γκρίζα σχέδιά του.
Και, για να είμαστε εξηγημένοι από τώρα:
Αν γίνουν βανδαλισμοί, πράγματι θα ξέρουμε όλοι ποιος «των τόπε»…
Θεσσαλονίκη
Κων. Χ. Χαραλαμπίδης
