Μετά την ονομασία μίας σήραγγας στην Ε.Ο. Αθήνας – Πάτρας σαν σήραγγα «Νίκου Πολυκράτη – Καπετάν Νικήτα», πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια και υστερικές κραυγές ακούστηκαν στο διαδίκτυο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμπνέεται από τον εμφύλιο.
Με το κυβερνών κόμμα δεν ήμουν, δεν είμαι και λέω να μην γίνω φίλος, επιπλέον τα αντανακλαστικά του σε τέτοιες επιθέσεις είναι επιπέδου Ραν ταν Πλαν.
Μιλάμε για ουρλιαχτά, ούτε καν διαμαρτυρίες, για την επιλογή του ονόματος του Νίκου Πολυκράτη, όχι η σήραγγα Παπανδρέου και η σήραγγα Στεφανόπουλος δεν απασχόλησαν κανέναν για να «διαμαρτυρηθεί», ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ τους έβγαλε στο διαδικτυακό κλαρί.
Παρουσιάζουν το Νίκο Πολυκράτη σαν στέλεχος του ΚΚΕ που έφυγε για τη Γιουγκοσλαβία και γύρισε για να πάρει μέρος στον εμφύλιο, άρα ήταν «εκδοροσφαγέας».
ΚΟΥΒΕΝΤΑ δεν λένε και το κάνουν σκόπιμα για τη δράση του και την ανδραγαθία του στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ούτε και για τη δράση του εναντίον των κατοχικών ναζιστικών δυνάμεων και των Ελλήνων συνεργατών τους. Ότι δεν βολεύει απλώς διαγράφεται και δεν αναφέρεται.
Για το ποιοι και πώς οδήγησαν στον εμφύλιο, επίσης ούτε κουβέντα και κατηγορείται ως εκδοροσφαγέας, αυτός που το έκοψαν το κεφάλι οι κεφαλοκυνηγοί και το περιέφεραν στα χωριά.
Ανεξάρτητα από τις ονοματοδοσίες που έρχονται και παρέρχονται, το γεγονός ότι ο Καπετάνιος μένει ζωντανός στη μνήμη του κόσμου ακόμα και σήμερα, είναι το μεγάλο του γκολ (ήταν και ποδοσφαιριστής) στην ιστορία.
Να θυμίσουμε ότι αν δεν τιμήθηκαν επαρκώς όσοι συμμετείχαν στην Εθνική Αντίσταση και ήταν από την «άλλη πλευρά», αυτό οφείλεται αποκλειστικά στους πρώην συνεργάτες των Γερμανών που «τρούπωσαν», «αξιοποιήθηκαν» στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις και κάθε απόδοση τιμής προς τη «δικιά τους» πλευρά, την δυτικόφιλη της μεταπολεμικής περιόδου, αναπόφευκτα δημιουργεί και συγκρίσεις μεταξύ αυτών που έδωσαν και τη ζωή τους και αυτών που είχαν βρει τον τρόπο τους να συνεργάζονται (με το αζημίωτο) με τους κατακτητές.
Ας φανταστούμε πχ τον μακαρίτη πια πρωθυπουργό της δεξιάς, Γεώργιο Ράλλη (με πατέρα «πρωθυπουργό» στη διορισμένη κατοχική «κυβέρνηση» που μεταπολεμικά δικάστηκε και καταδικάστηκε) να «σηκώνει» ηρώα και μνημεία πχ για τη Λέλα Καραγιάννη τη «Μπουμπουλίνα της Κατοχής» και το Μανώλη Λίτινα το δημοσιογράφο του ΕΔΕΣ που εκτελέστηκαν από τους ναζί στο Διομήδειο Κήπο στο Χαϊδάρι, όταν άλλοι «κυβερνούσαν» αγκαλιά με το Γ΄ Ράιχ.
Πώς να αντέξει κανείς τη σύγκριση, ακόμα και από το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Ψυχραιμία λοιπόν και υπόκλιση στον Καπετάν Νικήτα.
Νάσος Μπράτσος
Αναδημοσίευση από : http://nasosbratsos.blogspot.gr
