Μια δημόσια τοποθέτηση για τα όσα έγιναν κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού και με αφορμή αυτά
Για την ουσία…
11 μήνες τώρα ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία πρωτόγνωρη επίθεση. Με πρόσχημα την πανδημία επιβάλλεται μια σαρωτική αντιλαϊκή επέλαση σε όλους του τομείς και η κατάργηση θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών. Μια πολιτική διαρκών απαγορεύσεων συναθροίσεων και κυκλοφορίας, προστίμων, χουντονόμων παγιώνεται και μετατρέπεται σε πρωτόγνωρη απειλή για τον λαό και τον τόπο.
Σε αυτούς τους 11 μήνες, στις τάξεις του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος συγκρούονται δύο γραμμές. Δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές, που όσο και αν κάποιοι επιχειρούν με ακτιβισμούς να θολώσουν τον τελείως διαφορετικό ρόλο τους, η ζωή φέρνει και ξαναφέρνει στην επιφάνεια την ανειρήνευτη διαπάλη που υπάρχει ανάμεσα τους. Ειδικά από το δεύτερο lockdownκαι τις απαγορεύσεις του Νοέμβρη και μετά, αυτό έγινε καθαρό στον κάθε ένα που θέλει με ειλικρίνεια να διαβάσει τα γεγονότα.
Η μία γραμμή είναι αυτή που κάτω από την πίεση της κυρίαρχης προπαγάνδας, δεν θέλει να αναμετρηθεί με την πολιτική του τρόμου, των αδικαιολόγητων και αντιφατικών «περιοριστικών μέτρων», των απαγορεύσεων, των προστίμων, της καταστολής και τελικά των χουντονόμων και της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Αν και υπηρετείται από όλο το τόξο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, από τον αξιωματικό ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ, στον τόπο μας σε συνδικαλιστικό επίπεδο εκφράζεται από τις δυνάμεις και τους φορείς ΠΑΜΕ-ΚΚΕ γιατί οι άλλοι δεν υπάρχουν. Σε όλες τις κρίσιμες ημερομηνίες, από τις 8/11 και το Πολυτεχνείο, μέχρι την απεργία της 26/11 αλλά και τη μέρα ψήφισης του προϋπολογισμού, οι δυνάμεις και οι φορείς αυτοί δεν κάλεσαν δημόσια σε καμία συγκέντρωση! Επεδίωκαν σταθερά την διενέργεια μυστικά οργανωμένων «δράσεων».
Η άλλη γραμμή είναι αυτή που ανοιχτά αμφισβητεί την πολιτική των απαγορεύσεων και καλεί σταθερά τον λαό, με δημόσια καλέσματα σε συγκεντρώσεις για την ανατροπή της. Οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συντάσσονται με αυτή τη γραμμή στον τόπο μας, με τα δύο σωματεία (ΣΕΝΙ ΕΛΜΕ) να πρωτοστατούν, ήταν αυτές που δημιούργησαν σειρά σημαντικών γεγονότων. Που φώναξαν καθαρά, ότι τα μέτρα απαγόρευσης των συναθροίσεων, οι γενικές απαγορεύσεις και τα πρόστιμα, η αστυνομοκρατία και η καταστολή δεν αφορούν την αντιμετώπιση της πανδημίας. Στοχεύουν στην φίμωση, τον περιορισμό και την αναστολή των πολιτικών ελευθεριών μας για την ανεμπόδιστη εφαρμογή της εγκληματικής πολιτικής τους.
Αυτό για όποιον έχει την ειλικρίνεια να δει τα γεγονότα, έχει αποτυπωθεί στα δημόσια καλέσματα και στις συγκεντρώσεις που έγιναν όλους αυτούς τους μήνες. Ο Σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου(ΣΕΝΙ) και η ΕΛΜΕ Ικαρίας Φούρνων, κάλεσαν δημόσια σε συγκεντρώσεις όλες τις κρίσιμες ημερομηνίες. Σε όποια επικοινωνία και αν προηγήθηκε με τα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ, η απάντηση για δημόσιο κάλεσμα σε συγκέντρωση ήταν πάντα αρνητική και η αντιπρόταση τους αφορούσε μια συμβολική και μυστική διαμαρτυρία που θα οργανώνονταν από τους μυημένους τηλεφωνικά. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις, αυτή η γραμμή υπονομεύει σταθερά 11 μήνες τώρα, τις αγωνιστικές διαθέσεις και κυρίως την μαζικότητα των κινητοποιήσεων στην Ικαρία όπως και παντού. Και από αυτή την άποψη γίνεται στήριγμα της αντιλαϊκής επίθεσης.
… και τους τακτικισμούς.
Αν στα παραπάνω βρίσκεται η ουσία, από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί να μένουν ασχολίαστοι οι τακτικισμοί με τους οποίους οι δυνάμεις και οι φορείς που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ στο νησί, επιχειρούν να κρυφτούν από την παραπάνω αλήθεια. Ενώ αρνούνται σταθερά όλον αυτό τον καιρό να καλέσουν στις συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν από ΕΛΜΕ και Σύλλογο Εργαζομένων Νοσοκομείου, σε κάθε συγκέντρωση εμφανίζονται λίγα στελέχη και με διάφορες σφραγίδες ζητούν το λόγο. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα, όχι απλά δεν υποστηρίζουν τη γραμμή της άρνησης καλέσματος συγκεντρώσεων, αλλά ίσα ίσα μιλούν στο όνομα των αγώνων και συντάσσονται με αυτούς… τους αγώνες που αρνούνται να καλέσουν.
Μάλλον πρέπει να εξηγήσουμε το αυτονόητο. Όταν επικοινωνούμε με κάποιον πρόεδρο πρωτοβάθμιου σωματείου, ή εκπρόσωπο του Εργατικού Κέντρου δεν επικοινωνούμε προσωπικά (ανεξάρτητα με τις όποιες σχέσεις μπορεί να έχουμε), αλλά προκειμένου να υπάρξει συνεννόηση φορέων. Οι φορείς και τα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ (πολλά τον αριθμό) αρνούνται να καλέσουν, αλλά στην συγκέντρωση έρχονται οι ίδιοι που την προηγούμενη απάντησαν αρνητικά και ζητούν το λόγο. Και αν και όπως έχουμε αποδείξει ως δυνάμεις ή σωματεία δεν έχουμε πρόβλημα να δώσουμε το λόγο, παραμένει αναπάντητο το με ποια ακριβώς απόφαση μας «χαιρετάνε» οι εκπρόσωποι των σωματείων του ΠΑΜΕ κάθε φορά. Πως γίνεται δηλαδή το σωματείο να απαντάει αρνητικά στο κάλεσμα της συγκέντρωσης αλλά ο πρόεδρος του να την χαιρετίζει;(!) Τι σημαίνει και τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτό; Και δεν ξεχνάμε βέβαια ότι από την άλλη πλευρά, στελέχη του ΠΑΜΕ στο παρελθόν απαίτησαν την απομάκρυνση κάποιων από εμάς από την πρωτομαγιάτικη «συγκέντρωσητους» στις Ράχες επειδή απλά μοιράζαμε ανακοίνωση! Χωρίς καν να ζητήσουμε τον λόγο! Και είναι μικρή λεπτομέρεια ότι καλούσε εκεί και το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ.
Έτσι έγιναν τα πράγματα αυτούς τους μήνες. Είτε μιλάμε για το Πολυτεχνείο, είτε για τις 3 συγκεντρώσεις στο Νοσοκομείο, είτε για την απεργία της 26/11 με την συγκέντρωση των δύο σωματείων στον αστυνομοκρατούμενο Άγιο Κήρυκο, είτε για τις 15/12 στην συγκέντρωση για τον πιο αντιλαϊκό προϋπολογισμό. Κάθε φορά τα ίδια. Κανένα δημόσιο κάλεσμα από τους φορείς του ΠΑΜΕ και παρουσία κάποιων στελεχών στη συγκέντρωση για να «χαιρετίσουν»…
Στην συγκέντρωση όμως που διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Εργαζομένων του Νοσοκομείου, την ημέρα της επίσκεψης Μητσοτάκη, οι τακτικισμοί περίσσεψαν και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Στην επικοινωνία που προηγήθηκε μας έκαναν πάλι σαφές, ότι δεν ήθελαν κανένα δημόσιο κάλεσμα σε συγκέντρωση. Ήθελαν να οργανώσουμε μυστικές δράσεις. Και όπως και αν θέλουν να το λένε αυτό που οργανώνουν μυστικά, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν λέγεται συγκέντρωση. Η ανακοίνωση που έβγαλαν τα σωματεία και οι εν λόγω φορείς αρχικά δεν είχε κανένα κάλεσμα.
Η συγκέντρωση όμως από του ΣΕΝΙ στο προαύλιο 10:00π.μ. και το δημόσιο κάλεσμα της ΕΛΜΕ και της Πυξίδας σε αυτήν είχαν ανακοινωθεί από νωρίς και σίγουρα το γεγονός δημιουργούσε πιέσεις. Αργά το απόγευμα της Παρασκευής με έκπληξη είδαμε ότι οι φορείς του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ επανέλαβαν την ανακοίνωση τους, αυτή τη φορά με κάλεσμα σε παράσταση διαμαρτυρίας(!) στο χώρο του Νοσοκομείου στις 10:00π.μ.!
-Το πρώτο που οφείλει ο καθένας να σημειώσει είναι ότι καλούσαν σε παράσταση διαμαρτυρίας! Για όσους έχουν την ελάχιστη επαφή με τον συνδικαλισμό (και τα στελέχη του ΠΑΜΕ έχουν)γνωρίζει ότι η ενώ η συγκέντρωση διεκδικεί την παρουσία όλων, η παράσταση διαμαρτυρίας αφορά λίγους. Και αυτό ακριβώς αποδείχθηκε όταν για ένα κάλεσμα σε παράσταση που υπογράφονταν από εφτά σωματεία και φορείς, ήρθε μία ώρα μετά αντιπροσωπεία στελεχών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Ούτε καν τα ΔΣ.
-Το δεύτερο βέβαια είναι ότι κάλεσαν σε παράσταση στον ίδιο ακριβώς χρόνο και χώρο που υπήρχε ανακοινωμένη συγκέντρωση, χωρίς να αναφέρεται πουθενά η ύπαρξη της και οι διοργανωτές. Και αυτό συνιστά μια απαράδεκτη πολιτική και συνδικαλιστική τακτική, η οποία ξεκάθαρα υποτιμά ένα σωματείο (και τα μέλη του) που χρόνια τώρα, αλλά ειδικά τους τελευταίους μήνες, έχει σηκώσει μεγάλο βάρος για την ανάπτυξη των αναγκαίων αγώνων στο νησί. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που καταγράφεται είναι ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ αν και υπήρχε συγκέντρωση στο Νοσοκομείο στις 10:00π.μ. δεν κάλεσαν σε αυτήν αλλά κάλεσαν σε κάποια δική τους διαμαρτυρία!
Παρά όλα αυτά η αντιπροσωπεία των φορέων του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ κατέφθασε με ένα πανό και τρεις σημαίες (!) στην συγκέντρωση που δεν καλούσε και έκανε δύο τοποθετήσεις σε αυτή, πάλι χωρίς να εξηγεί την πολιτική και τη στάση τους απέναντι σε αυτή η τις άλλες συγκεντρώσεις.
Αν υποθέσουμε ότι μέχρι εδώ, χωρίς τις σημαίες και το πανό, το έργο το είχαμε ξαναδεί, αυτό που ακολούθησε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Επειδή προφανώς η συγκέντρωση που διοργάνωσε ο σύλλογος Εργαζομένων του Νοσοκομείου και καλούσαν δημόσια η ΕΛΜΕ και η Πυξίδα αποτέλεσε ένα γεγονός πανελλαδικής εμβέλειας, αποφάσισαν να το καπελώσουν με πολύ φθηνό τρόπο. Σε ανακοίνωση των σωματείων που αναρτήθηκε στον 902 και την Ικαριακή, με εξαιρετικές λεκτικές πιρουέτες, η συγκέντρωση την οποία οι φορείς του ΠΑΜΕ δεν ήθελαν και στην οποία ποτέ δεν κάλεσαν, παρουσιάζεται ούτε λίγο ούτε πολύ, σαν να έγινε από αυτούς. Οι διοργανωτές δεν αναφέρονται, όπως επίσης δεν αναφέρονται καν οι τοποθετήσεις της Πυξίδας, της ΕΡΓΑΣ και της ΑΣΠΙ που αν μη τι άλλο καλούσαν ή συμμετείχαν σε αυτή τη συγκέντρωση και όχι… στην παράσταση διαμαρτυρίας.
Αν το μήνυμα που πρέπει να πάρουμε είναι ότι οι φορείς του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ διατηρούν το δικαίωμα να έρχονται κάποια στελέχη για «χαιρετίσματα» και φωτογραφίες και μετά να παρουσιάζουν μια συγκέντρωση στην οποία δεν κάλεσαν ποτέ, ως δικό τους αγωνιστικό έργο, οφείλουμε από δω και πέρα να δίνουμε δημόσιες απαντήσεις.
Αλλά ο τόπος μας είναι πολύ μικρός για να κρύψουν την αλήθεια ακόμη και οι πιο περίτεχνοι τακτικισμοί.
Γιατί δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να καπελώνει τους αγώνες και τις συγκεντρώσεις, πολύ περισσότερο δε, όταν τις αρνείται.
Γιατί οι καιροί δεν προσφέρονται για τακτικισμούς και καιροσκοπισμούς. Ο καθένας οφείλει να αναλάβει την ευθύνη των θέσεων και των πράξεων του. Και δεν έχουμε καμία διάθεση για άλλη κοροϊδία.
Γιατί ακόμα και σε αυτή τη φάση που το κίνημα πανελλαδικά αμφισβητεί ανοιχτά την απαγόρευση συναθροίσεων και πραγματοποιεί συγκεντρώσεις (υγειονομικοί, πανεκπαιδευτικά), οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν κάλεσαν σε συγκέντρωση ούτε στην επίσκεψη Μητσοτάκη.
Αλλά κυρίως γιατί η γραμμή του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ είναι και αποδεικνύεται επιζήμια για το κίνημα και τους αγώνες του. Ζούμε με την διαρκή επιβολή απαγορεύσεων, την ενεργοποίηση χουντονόμων, την εγκαθίδρυση μιας νέας σιδηράς αστυνομοκρατίας. Είμαστε αντιμέτωποι με το χτύπημα στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών. Όποιος σε αυτές τις συνθήκες δεν καλεί τον λαό να σπάσει τις απαγορεύσεις και να παλέψει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής έχει ευθύνες. Ειδικά αν μιλάμε για το ΠΑΜΕ δεδομένων των δυνάμεων που διαθέτει οι ευθύνες είναι τεράστιες. Και η υπονόμευση των αναγκαίων αγώνων, ειδικά σε μια τέτοια περίοδο, γίνεται στήριγμα αυτής της πολιτικής. Η γραμμή της προσαρμογής στις απαγορεύσεις, κάνει αυτό ακριβώς.
Εμείς πιστεύουμε ότι μόνο ο λαός με τους αγώνες του μπορεί να ανατρέψει αυτή την πολιτική και κανείς άλλος στο όνομα του. Αν κινδυνεύει από κάτι ο λαός και η υγεία του, δεν είναι οι αγώνες του ενάντια σε αυτή τη πολιτική -όπως λέει ο Χρυσοχοϊδης –αλλά η συνέχιση της επιβολής της. Αυτό πιστεύουμε, αυτό δηλώνουμε δημόσια και αυτό παλεύουμε. Και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν, στην πλάτη μας, και στο όνομα των αγώνων που διοργανώνονται στο νησί από αυτή τη σκοπιά, να προβάλει μέσω των παρατάξεων του, τις πολιτικές της προσαρμογής.
Πετράκης Βασίλης
Δρούλιας Σωτήρης
Δάμαλος Χρήστος
