Στην Καριώτικη κουλτούρα το γλέντι και το κρασί είναι ανθρωποκεντρικά και ως τέτοια δεν μπορούν να χωρέσουν σε κανένα ρεβανσιστικό και φασίζον κήρυγμα μίσους.
Θέλω να θυμίσω σε αυτόν τον «κύριο», ότι στην Ικαρία υπάρχει το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, αλλά και το μνημόσυνο το Πάσχα. Δυο γλέντια που ενώνουν ολόκληρο το χωριό, αποδίδοντας σεβασμό και συχώριο για το παρελθόν, αλλά και μια προσπάθεια να προχωρήσουν όλοι μαζί στο μέλλον. Αυτό που προσδιορίζει τον Καριώτη, είναι ότι όταν μπαίνει στον κύκλο του χορού, μπαίνει σαν ίσος προς ίσους, με σεβασμό και χωρίς καμιά διάθεση να ξεχωρίσει, αλλά για να γίνει κομμάτι του όλου, να ενωθεί με τους άλλους και όταν μεταλαμβάνει τον Πράμνειο οίνο νικά τα πάθη του μυαλού και γίνεται κοινωνός της παρέας.
Καταλαβαίνω ότι η ιδεολογία του «κυρίου» αυτού δεν του επιτρέπει να αντιληφθεί αυτό που θέλω να του πω. Εγώ πάντως του προτείνω εάν δεν μπορεί να γίνει και πολιτισμικά Καριώτης, τουλάχιστον ας περιορίσει την επίκληση της καταγωγής του στις κοινωνικές του συναναστροφές.
Υ.Γ. Όσο για το πολιτικό μέρος της δήλωσης του, μου είναι αδύνατο να κατεβώ σ’ αυτό το επίπεδο, θυμίζω μόνο ότι οι όμοιοι του έφυγαν από την Ικαριά μαζί με τους Γενουάτες και πέρασαν στη Χίο, εγκαταλείποντας τον φτωχό Καριώτη στο έλεος των πειρατών. Αργότερα ντύθηκαν Μ.Α.Η. τα δύσκολα χρόνια του ’50 τρομοκρατώντας ντόπιους και εξόριστους. Αλλά οι Ικαριώτες πάντα προχωρούσαν μαζί με γνώμονα το (ούλοι εμείς εφέντη).
Προσωπικές απόψεις του πρώην Προέδρου του Συλλόγου Ικαριωτών Περάματος και γύρω Δήμων «Ο Ίκαρος», Δημήτρη Λεμπέση.
Φωτογραφία του Δημήτρη Λεμπέση να ”κόβει” τη πίτα στον Σύλλογο Ικαριωτών Περάματος και γύρω δήμων ”Ο Ίκαρος”
