Πάντα είναι δύσκολο να γράφεις για έναν άνθρωπο που έφυγε, πολύ περισσότερο όταν είναι ξάδερφός σου.
Ακόμα πιο πολύ όταν έχεις συνδέσει ευχάριστες παιδικές μνήμες με την παρουσία του (σε μικρή ηλικία με έπαιρνε στη βάρκα σαν κωπηλάτη όταν έριχνε τα δίχτυα).
Δεν μπορείς όμως να το αποφύγεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις το “φάρμακο” είναι ο απολογισμός ζωής του εκλιπόντος και αυτά που αφήνει σαν έργο.
Μπορεί το απόγευμα της Κυριακής 7/4/2019 ο Στέλιος Μάζαρης μετά από σκληρή και επίπονη μάχη με την επάρατο, να άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο του Αγίου Κηρύκου, αλλά το πέρασμά του από τη ζωή θα το θυμούνται πολλοί και για πολύ καιρό.
Ναυτικός που όταν άφησε τα καράβια, έγινε έμπορος στον Εύδηλο, υπηρέτησε και το νησί και το χωριό με πάθος, αφού τα αγαπούσε με πάθος.
Ήταν μέσα στις δράσεις της τοπικής κοινωνίας, άλλες φορές με θεσμικούς ρόλους, άλλες άτυπα, πάντα όμως ακούραστα, δημιουργικά και με αστείρευτες δυνάμεις και πηγαίο χιούμορ.
Μία από τις πλευρές της δράσης του ήταν τα πρώτα χρόνια δημιουργίας, λειτουργίας, ριζώματος και ανάπτυξης του Αθλητικού Ομίλου Μεσαριάς, που υπηρέτησε σαν παράγοντας όσο λίγοι. Στη φωτογραφία είναι με την ιδιότητα του παρατηρητή στον αγώνα που είχαμε παρακολουθήσει μαζί, Α.Ο.Μ. – Κεραυνός Πλατάνου Σάμου: 3-0 τον Οκτώβρη του 2016. Ακόμα και όταν έδινε τη μάχη, με είχε ρωτήσει στις 19/1/2019, σε τηλεφωνική μας συνομιλία, πως πήγε το γυναικείο τμήμα του ΑΟΜ με τον Εθνικό Πειραιά.
Άφησε πίσω του αυτούς που τον αγαπάνε και θα τον θυμούνται, συνεπώς θα ζει δίνοντας το παρόν στον τρόπο σκέψης τους.
Κουράγιο και δύναμη στους δικούς του
Αναδημοσίευση από : https://nasosbratsos.blogspot.com
Ο Στέλιος Μάζαρης και οι “αγώνες μακαρονοφαγίας”
Συνήθως όταν «φεύγει» ένας άνθρωπος αρχίζουν και οι διηγήσεις για διάφορα περιστατικά της ζωής του στα οποία είχε αφήσει το αποτύπωμά του. Θυμήθηκα ένα και το καταθέτω.
Πριν από πολλά χρόνια στη διάρκεια της μαθητικής μου ζωής, ένα καλοκαίρι αποφασίσαμε να κάνουμε πλάκα σε ένα μέλος της παρέας, ότι στους Πανικαριακούς Αγώνες Στίβου αλλά και κολύμβησης και λεμβοδρομίας, έχει προστεθεί διαγωνισμός μακαρονοφαγίας με απονομή μεταλίου. «Τσίμπησε» ο στόχος μας και πήγε στο Στέλιο το Μάζαρη που ήταν στην οργανωτική επιτροπή των (κανονικών) αγώνων για να εγγραφεί στη μακαρονοφαγία.
Ο Στέλιος που ήταν μιλημένος, είχε ήδη συντάξει λίστα (μαϊμουδένια φυσικά) με «συμμετέχοντες» που είχαν ήδη «εγγραφεί» και πρόσθεσε τον επίδοξο μακαρονοφαγά.
Ακολούθως οι υπόλοιποι αναλάβαμε να τον μανατζάρουμε, πόσες μέρες πρέπει να μείνει νηστικός, ποιους στόχους πρέπει να θέσει (πιο εφικτό το χάλκινο, καθώς του λέγαμε για δύο ευτραφή αδέλφια που είχαν δηλώσει και θα ήταν δύσκολοι αντίπαλοι).
Οι αγώνες στίβου έγιναν, το βράδυ θα ακολουθούσε το πανηγύρι του Ευδήλου και μεταξύ αυτών θα γινόταν αργά το απόγευμα το αγώνισμα της μακαρονάδας.
Έχοντας λυσσάξει από την πείνα ο διαγωνιζόμενος πήγαινε κάθε τρεις και λίγο στο Στέλιο να ρωτήσει πότε ξεκινάνε.
Οι απαντήσεις ήταν του τύπου «ακόμα να ζεσταθεί το νερό στο τσουκάλι», «τώρα τα βράζουμε», «μα ωμά θα σας τα ταΐσουμε να σας χαλάσουμε»;, «έρχονται και άλλοι από τα χωριά τους και είναι στο δρόμο», κλπ
Η ώρα πέρναγε ο διαγωνισζόμενος έβλεπε που τρώγαμε οι υπόλοιποι στο πανηγύρι και βασανίζονταν, τελικά κατάλαβε ότι ήταν πλάκα, το επιβεβαίωσε ο Στέλιος στον οποίο πήγε για ένα τελικό τσεκάρισμα, άρχισε να τρέχει τότε προς το σπίτι του για να φάει, στο δρόμο σταμάτησε στο τραπέζι που έτρωγε η υπόλοιπη παρέα και είπε στα γρήγορα κάτι ακατάληπτα (μάλλον μας έβρισε) και έφυγε για να φάει τελικά μακαρόνια στο σπίτι του και αυτά από την πείνα του δεν περίμενε να βράσουν εντελώς.
Αναδημοσίευση από : https://nasosbratsos.blogspot.com
