Η διπλανή μου έβηχε και κάποιος άλλος μπροστά.
Μπροστά όμως δεν υπήρχε ψυχή. Εμείς που καθόμασταν στο μέσον περίπου της αίθουσας ήμασταν οι πρώτοι στη σειρά.
Τότε συνειδητοποίησα ότι ο δεύτερος βήχας ακούστηκε από την οθόνη. Εκεί, από όπου θα βλέπαμε σε λίγο την παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλο. Έβηχε κάποιος από τους θεατές που είχαν την τύχη να βλέπουν την παράσταση επιτόπου.
Κι εμείς τυχεροί ήμασταν. Μας δόθηκε η ευκαιρία να βλέπουμε την ίδια στιγμή με εκείνους, την ίδια παράσταση, από την κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
«Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
στους εμπνευστές της ιδέας και
σ’ αυτούς που την έκαναν πράξη!»
της Ευγενίας Ασλανίδη,
δημοσιογράφος, ερασιτέχνης
ηθοποιός-σκηνοθέτης
Για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, με πρωτοβουλία που πήρε η Βουλή Των Ελλήνων και υλοποιείται από το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Κανάλι της Βουλής, θα μεταδίδονται ταυτόχρονα σε έξη ακριτικές περιοχές (Αμοργός, Ικαρία, Λέρος, Λευκάδα, Ορεστιάδα, Χίος) παραστάσεις εν τη γενέσει τους.Όλες αυτές οι μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις θα προβληθούν εν καιρώ από το ίδιο κανάλι.
Πήγαμε νωρίς για να προλάβουμε θέσεις. Δυστυχώς ήθελε ακόμα πολλούς για να γεμίσει η θεατρική αίθουσα του Ομηρείου. «Έπρεπε να είχε γίνει καλύτερη διαφήμιση από το Ομήρειο», κατά τη γνώμη πολλών.
Ενδεχομένως και να έπρεπε, αλλά διάβολε, ένα πολιτιστικό κέντρο, μια θεατρική σκηνή διαθέτει η πόλη μας. Τόσο δύσκολο είναι να παρακολουθούμε το πρόγραμμα εκδηλώσεων που εκδίδεται κάθε μήνα;
Αυτά για την επόμενη φορά που δε θα αργήσει να έρθει, όπως μαθαίνουμε.
Για την παράσταση του Σαββάτου, έχω να πω ότι ήταν –είναι, γιατί συνεχίζει να παίζεται στο Εθνικό –από τις καλύτερες που έχουμε δει ως τώρα.
Με ένα «μαγικό ραβδάκι» ο Στάθης Λιβαθινός, καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, μας μετέφερε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από την αίθουσα του Ομηρείου στην αίθουσα του Εθνικού.
Με ένα άλλο «μαγικό ραβδί» που θα μπορούσες να το πεις και μπαγκέτα του μαέστρου , ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μαυρίκιος εξαφάνισε τη θεατρική σκηνή του Ομηρείου και στη θέση της έβαλε τη σκηνή του Εθνικού, ενώ ταυτόχρονα διατήρησε και τον ρόλο της οθόνης, καθώς υπήρχε συνεχής «διάλογος» μεταξύ θεάτρου και σινεμά.
Το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» είναι θέατρο μέσα στο θέατρο, μέσα στο θέατρο. Οι ηθοποιοί του Εθνικού παίζουν τους εαυτούς τους την ίδια στιγμή που υποδύονται τους ηθοποιούς ενός θιάσου που καταπιάνονται με τους ρόλους του έργου που προσπαθούν να ετοιμάσουν. Το έργο είναι το διήγημα του ίδιου του Πιραντέλο, το «Λεονόρα, Αντίο», που πραγματεύεται το θέμα της συζυγικής ζήλιας, στην πιο ακραία της μορφή. Πάνω σε αυτό τον πυρήνα εξελίσσονται όλα.
Εξαιρετική παράσταση, σπουδαίες ερμηνείες, που απαιτούν την αφοσίωση του κοινού στο γίγνεσθαι, αλλιώς μπορεί να χαθείς μέσα στις πολλαπλές ταυτότητες των ρόλων, που καλούνται να υπηρετήσουν οι ηθοποιοί, καθώς παίζουν όχι σε τρία μόνο επίπεδα, όπως ορίζει ο συγγραφέας, αλλά σε πολλά περισσότερα, όπως ορίζει ο σκηνοθέτης.
«Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εγώ, εσείς… Είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας… Είναι η ανάσα σας στη σιωπή μας.. .» Παίρνω μαζί μου φεύγοντας τα λόγια του Δημήτρη Μαυρίκιου στο ξεκίνημα της παράστασης , σκεφτόμενη πως το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» είναι ύμνος για το θέατρο, μέρος του οποίου είναι και το κοινό. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει.
Αναδημοσίευση από : http://chiosnews.com
