- Συνέντευξη του ΚΩΣΤΑ ΓΑΚΗ στην ΙΩΑΝΝΑ ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΥ
Ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, μουσικός. Ταλαντούχος, πολυπράγμων, ευαίσθητος, έξυπνος. Ο Κώστας Γάκης επιστρέφει γι’ ακόμη μία φορά στα θεατρικά δρώμενα με δύο παραστάσεις, «Alarms» όπου σκηνοθετεί, και «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια», όπου γράφει, παίζει και σκηνοθετεί.
Έχει γεννηθεί στην Αθήνα, αλλά ένα κομμάτι της καρδιάς του βρίσκεται στην Ικαρία και στην Ορεινή Θεσσαλία. Είναι Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας. Επίσης είναι Πτυχιούχος της κλασικής κιθάρας με δάσκαλο τον Βασίλη Καναρά. Από το 2012 είναι μέλος της εταιρείας θεάτρου “Ιδέα” μαζί με τους Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή, ενώ το 2016 ανέλαβε μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή και τον Λευτέρη Πλασκοβίτη το θέατρο Άλφα.Ιδέα, θεατρικό σπίτι της ομάδας θεάτρου Ιδέα.
Περισσότερα για τον Κώστα Γάκη και της δράση του, μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ.
- Τελικά, το θέατρο Άλφα.Ιδέα είναι πλέον ένας ζωντανός οργανισμός παραγωγής και δράσης. Παρότι έχει μια προϊστορία, εσείς από το 2016 που το αναλάβατε, γράφετε τη δική σας που εμείς την κρίνουμε επιτυχημένη. Τι λέτε γι’ αυτό;
Σας ευχαριστώ πολύ, με τιμάτε και μου δίνετε πολύ μεγάλη χαρά με τα λόγια σας. Χρόνια ως ομάδα ονειρευόμασταν να δημιουργήσουμε μέσα στην πόλη «μία μικρή ανήσυχη εστία», ένα θέατρο της ζεστασιάς που θα χτίζει διαρκώς γέφυρες επικοινωνίας, ώστε καλλιτέχνες και θεατές να ανταλλάσσουν τις ιδέες τους και όσα νιώθουν. Βλέπω το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα όταν στην σκηνή μας παρουσιάζονται έργα σύμφωνα με την δική μας αισθητική, μουσικές βραδιές στο φουαγιέ και πραγματοποιούνται εκπαιδευτικά σεμινάρια για νέους καλλιτέχνες. Βλέπω το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα όταν μπαίνω στο θέατρό μου και βλέπω μέσα σε όλους τους χώρους του (στην στοά, επάνω στην σκηνή, στα καθίσματα των θεατών, στα καμαρίνια) νέους ανθρώπους – όχι απαραίτητα νέους ηλικιακά αλλά ανθρώπους γεμάτους νιότη, όρεξη και χαρά – να συζητούν, να διαφωνούν, να μιλούν για τα όνειρά τους, να καταστρώνουν σχέδια.
- Φέτος έχετε προγραμματίσει δυο παραγωγές. Ένα έργο δικό σας κι ένα του Μάικλ Φρέιν, τα οποία και σκηνοθετείτε…
Ναι, έχω την χαρά να σκηνοθετώ 4 υπέροχους ηθοποιούς σε ένα έργο γραμμένο πριν 20 χρόνια αλλά πιο επίκαιρο από ποτέ και να σκηνοθετώ επίσης ένα έργο με μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα, το οποίο το έγραψα εγώ.
- Το δικό σας έργο, «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια», δείχνει ότι μετά και «Το δέντρο του Οιδίποδα», επιμένετε στην εξερεύνηση του αρχαίου δράματος…
Ναι, επιμένω να εξερευνώ τα έργα των Αρχαίων Ελλήνων τραγικών μας ποιητών που τόσο αγαπώ ώστε να παρουσιάζονται με έναν τρόπο απαλλαγμένο από την στείρα διανόηση και να μιλούν στην καρδιά του καθενός. Να δημιουργούνται παραστάσεις βασισμένες σε αυτά τα κείμενα που θα αφορούν όλους μας, ένα θέατρο σωματικό, λαϊκό και ωστόσο όχι εκχυδαϊσμένο, ένα θέατρο της ουσίας.
- Την παραγωγή αυτή την παρουσιάσατε και στο εξωτερικό. Πώς τη δέχτηκαν οι ξένοι;
Οι τραγικοί μας ποιητές μέσα από τα έργα τους μεταφέρουν μηνύματα αιώνια και οικουμενικά, τα οποία αφορούν τους πάντες και πλημμυρίζουν συγκίνηση όλους τους ανθρώπους της γης – ανεξάρτητα από τι γλώσσα μιλάνε. Η συγκίνησή μου λοιπόν ήταν τεράστια που το έργο μας έκανε πρεμιέρα σε μία χώρα τόσο μακρινή μας, την Κορέα, και οι άνθρωποι εκεί ένιωσαν κάθε λέξη του και το αγκάλιασαν με τόση ζεστασιά. Μάλιστα μας κάλεσαν και δεύτερη φορά να παίξουμε το έργο, τιμητικά. Φανταστείτε τη συγκίνηση…
- Γιατί «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια»;
Βασισμένος στα έργα των τριών αρχαίων Ελλήνων τραγικών, που τόσο κατανόησαν την γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά και την γυναικεία πλευρά αυτού του κόσμου και βαθιά πεπεισμένος πως ο κόσμος μας περισσότερο από ποτέ, σήμερα έχει ανάγκη από ποίηση, έγραψα το έργο αυτό. Ένα έργο για αυτή τη μυστηριακή terra incognita που μας ορίζει και μας κινεί σε όλη την διάρκεια του βίου, την γυναίκα. Η ομορφιά, η ποίηση και η επανάσταση είναι γένους θηλυκού.
- Τι σας οδήγησε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο, το Alarms, του Μάικλ Φρέιν;
Ο σημερινός άνθρωπος, πολλές φορές μοιάζει με ένα ρομπότ που έχει ξεχάσει να ανταλλάσει λόγια αληθινά και βλέμματα ζεστά, δεν έχει χρόνο να χαμογελάσει σε έναν άγνωστο άνθρωπο, να χαϊδέψει ένα αδέσποτο σκυλάκι, να νιώσει το άρωμα από τις νεραντζιές του δρόμου, δεν έχει χρόνο για λίγη ησυχία. Το έργο αυτό λοιπόν, άλλοτε με έναν πιο κωμικό τρόπο και άλλοτε με έναν πιο σκληρό, μιλάει για αυτό το φαινόμενο της απόλυτης αποξένωσης. To αγαπημένο μου “σ-τοιχάκι”, γκράφιτι σε έναν τοίχο, που ευτυχώς στάθηκα τυχερός και σήκωσα τα μάτια μου από το κινητό μου για να το δω, λέει: «Με το iphone στο ένα χέρι και το iPad στο άλλο και να σου δώσω ένα τριαντάφυλλο πώς θα το κρατήσεις;»
- Πάντως σας βλέπουμε να έχετε μια πολυσύνθετη συμμετοχή στις παραγωγές: γράφετε έργα, σκηνοθετείτε, ερμηνεύετε, γράφετε και παίζετε μουσική… Πώς τα ταιριάζετε όλα;
Είναι ο τρόπος μου και η βαθιά μου ανάγκη να εκφράσω όσα νιώθω, όσα με ανησυχούν και με προβληματίζουν και όπως σας έχω ήδη πει να χτίσω γέφυρες με τους ανθρώπους ώστε να ανταλλάξουμε ιδέες και συναισθήματα πάνω σε όλα αυτά. Αυτή την εποχή μάλιστα είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που οι ιδέες μου και τα συναισθήματά μου θα αποκτήσουν έντυπη μορφή με την έκδοση του θεατρικού μου έργου “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια”!
- Έχετε πει σε μια συνέντευξή σας ότι πάντα αναζητείτε ηθοποιούς «που θα αυτοαναφλέγονται»! Μέχρι σήμερα το έχετε καταφέρει;
Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη καταρχάς για την ομάδα μου, την ομάδα Ιδέα, για όλους τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάζομαι και τους μαθητές μου στα θεατρικά μας σεμινάρια. Είναι όλοι τους πολύπλευροι καλλιτέχνες που αναζητούν διαρκώς νέες συγκινήσεις. Καθημερινά μαζί «ιδρώνουμε την φανέλα», διδάσκω και με διδάσκουν, ερευνούμε από κοινού το θεατρικό φαινόμενο , διατηρούμε την όρεξή μας για νέες ανακαλύψεις, ξεδιπλώνουμε τα θεατρικά μας όνειρα.
- Η γενικότερη κρίση (κυρίως, οικονομική) σας έχει επηρεάσει;
Υπάρχουν γύρω μας τόσοι άνθρωποι απελπισμένοι, στους δρόμους της πόλης μας να ικετεύουν για λίγο ψωμί, έξω από την πόρτα μας συμβαίνουν φρικτά ρατσιστικά εγκλήματα. Βεβαίως όλα αυτά μας επηρεάζουν και δεν θα πάψουν να μας επηρεάζουν ώσπου να αλλάξει ή μάλλον να αλλάξουμε την κατάσταση αυτή. Δεν θα ήθελα όμως να σταθώ σε αυτό αλλά σε εκείνα τα παιδιά που ενώ δουλεύουν ώρες ατελείωτες σε δουλειές που δεν αγαπούν για να επιβιώσουν ή για να σπουδάσουν, φτάνουν μέρες του μήνα που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν ούτε το εισιτήριο για το τραίνο τους, κι όμως δεν χάνουν το χαμόγελό τους και την πίστη τους στα όνειρά τους. «Έστω και με σπασμένα φτερά» παλεύουν για όσα αγαπούν, για έναν κόσμο πιο όμορφο, ανθρώπινο.
- Τί αποτελεί πηγή έμπνευσης για εσάς;
Πρώτιστα οι μνήμες μου και όσα ακούσματα, μυρωδιές, χάδια, γεύσεις κουβαλάνε στην αγκαλιά τους. Έπειτα το στοιχείο της έκπληξης στη δημιουργική διαδικασία αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις, το αναπάντεχο, το από αλλού φερμένο. Τέλος η φύση που είναι μάνα και καταφύγιο.
- Μια φράση ζωής που σας χαρακτηρίζει;
Στο τέλος της ημέρας να είμαστε λίγο πιο θεραπευμένοι…
