Σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων έγινε σήμερα Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013 η 31η Βράβευση της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Τα βραβεία πολλά καθώς υπήρξαν αρκετές ισοψηφίες στις κατηγορίες Ποίημα, Νουβέλα, Διήγημα, Μυθιστόρημα και Παραμύθι.
Η μεγαλύτερη τιμή για ήταν για τον Νομό Σάμου απ' όπου ήρθε το πρώτο βραβείο Μυθιστορήματος για την Έλενα Χουσνή!
Η Έλενα, αρθρογράφος της Ικαριακής Ραδιοφωνίας, διακρίθηκε ανάμεσα σε πολλά έργα από όλη την Ελλάδα για το Μυθιστόρημα ''Άλικο σαν το αίμα''. Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων στην Σάμο το βραβείο παρέλαβε (εκπροσωπώντας την) ο Δημήτρης Φιλιπποπολίτης, συντάκτης της ιστοσελίδας μας ikariaki.gr
Πολλά συγχαρητήρια για την Εκπαιδευτικό – Δημοσιογράφο από την Μακεδονία που κατοικεί και δημιουργεί στη Σάμο μαζί με τον Ικαριακής καταγωγής σύζυγο της. Να της ευχηθούμε και εις ανώτερα!
[nggallery id=15]
Ως επίλογο σας παραθέτουμε το απόσπασμα από το κείμενο του Μυθιστορήματος που διαβάστηκε στην 31η Βράβευση.
Περπατώντας αργά, σχεδόν νωχελικά, είχε διανύσει τα δύο περίπου χιλιόμετρα που χώριζαν το σπίτι του από το ποτάμι. Κόντευε πια να φτάσει. Ο ήλιος είχε σηκωθεί ψηλά και είχε αρχίσει να φωτίζει το τοπίο, στέλνοντας χρυσοπράσινες ανταύγειες στα φυλλώματα του πλάτανου που τώρα διακρίνονταν μπροστά του. Σαν πράσινος ασκός φαινόταν το αγαπημένο του δέντρο, έτοιμος να ανοίξει σκορπίζοντας δροσιά προς όλες τις κατευθύνσεις. Πλησίασε ακόμη περισσότερο και στάθηκε για μια στιγμή να χαζέψει τον τεράστιο κορμό. Πόσες γενιές να μεγάλωσαν στην σκιά του αναρωτήθηκε; Πόσοι έρωτες να σμίξανε κάτω από τα φυλλώματά του και πόσα μυστικά να κρύφτηκαν στη δροσερή αγκαλιά του; Του άρεσε να φτιάχνει ιστορίες με το νου του για τους ανθρώπους που ζήσανε πριν από αυτόν. Για όλους εκείνους που είχαν ποτίσει, όπως ο πατέρας του, με ιδρώτα τον κάμπο για να τον δαμάσουν, να τον φέρουν στα μέτρα τους.
Τι αυταπάτη κι αυτή, σκέφτηκε χαμογελώντας, να νομίζουμε ότι μπορούμε εμείς, οι τόσο ασήμαντοι και μικροί να δαμάσουμε την φύση. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη. Aυτή ήταν η αέναη μάχη του ανθρώπου με τη φύση. Ένας πόλεμος στην πραγματικότητα, για την οριστική και τελική επικράτηση του ενός ή του άλλου που δεν έβγαζε ποτέ νικητή. Μόνο άνοιγε συνεχώς πληγές πότε στον έναν πότε στον άλλον, σαν να ήθελε να τους πει πώς αν δεν φιλιώσουν, προκοπή δεν θα κάνει κανένας τους.
Κι όμως εκεί, σ`αυτόν τον ευλογημένο τόπο, είχε γραφτεί ένδοξη ιστορία κι εκείνος είχε ευλογηθεί με την ευκαιρία να τη μάθει καλά. Να καταγράψει κάθε επεισόδιό της, να θαυμάσει κάθε στιγμή της, να απομνημονεύσει κάθε χρονολογία, κάθε τόπο, κάθε όνομα, που έστησε τον ανδριάντα του παρελθόντος σ`αυτή την εσχατιά του κόσμου. Εδώ όπου οι άνθρωποι μοχθούν για το σήμερα, χωρίς να σκέφτονται το αύριο, γιατί αυτό τους δίνει μιαν κάποια ελπίδα. Όπου η μάχη είναι για την επιβίωση κι αυτή η μάχη είναι σκληρή. Σκληρή και καθαρή σαν την επιφάνεια του μαχαιριού που μόλις ακονίστηκε από τον σιδερά και ετοιμάστηκε να γίνει χρήσιμο. Κοφτερό είναι το μυαλό των ανθρώπων εδώ, γιατί η επιβίωση θέλει, εκτός από δουλειά, και φαντασία. Θέλει διαρκή προσαρμογή στη νέα δυσκολία που θα έρθει για να μην τους λυγίσει, να τους βρει προετοιμασμένους να την αντιμετωπίσουν.
ikariaki.gr
