Μετά τις εκλογές και την νίκη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ένα μεγάλο ερώτημα πλανιέται στα συστημικά ΜΜΕ, ερώτημα που πολλές φορές καταφέρνουν και περνά στην Κοινωνία: «Πως ο συνειδητά αριστερός, ο άνθρωπος που είχε συνηθίσει να είναι απέναντι στην εξουσία, να διεκδικεί τα πάντα (γιατί πιστεύει ότι του ανήκουν τα πάντα, εφόσον γεννήθηκε άνθρωπος), πως θα φερθεί τώρα που είναι το κόμμα του στην εξουσία και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου θα υπάρξουν και οδυνηροί συμβιβασμοί;»
Μάλιστα κάποιοι «έξυπνοι» συμβουλεύουν το Πρόεδρο του Κόμματος και Πρωθυπουργό, να βρει έναν τρόπο να μην εξαρτάται και πολύ από το Κόμμα του, για να είναι «πιο ευέλικτος»….
Παρότι ο κόσμος καταλαβαίνει κάτι τέτοια και που στοχεύουν, ας απαντήσουμε αυτές τις «ανησυχίες»:
Οι πολίτες μάλλον έχουν αντιληφθεί ότι μαζί με τα Μνημόνια και το «Παλιό» πολιτικό σύστημα (που οδήγησε την Χώρα σε αυτή την κατάσταση και εγγυήθηκε την «φυλάκισή της» σε αυτήν), τέλειωσε και ένα είδος πολιτικής συμπεριφοράς και στράτευσης που κατέληγε σε εθελοντική υποταγή- έναντι πάντα κάποιου τιμήματος- σε μια «πυραμίδα» επιτήδειων που εκφωνούσαν ιδεολογήματα και πολιτικά προγράμματα ως πρόσχημα.
Μπορεί μεν να μην κατέληγαν όλοι και όλα τόσο εξευτελιστικά, αλλά η βάση αυτής της λογικής, η λογική των «επικοινωνιακών αναγκών», έδινε την αφετηρία του «μασκαρέματος» και της «μετάλλαξης»: Να μας «βλέπουν» ενωμένους, αποτελεσματικούς, κοινωνικά ευαίσθητους, «πολιτικά ορθούς». Να «μη δώσουμε λαβή» … να κρύψουμε την αληθινή εικόνα, που όπως κάθε αλήθεια στον πραγματικό κόσμο είναι πολυσύνθετη, δυναμική και ποτέ απόλυτη.
Αυτήν ακριβώς την κατάσταση μπορεί να αλλάξει ο αριστερός που το κόμμα του είναι στην κυβέρνηση.
Γιατί υπάρχει μεγάλος χώρος ανάμεσα στο να είναι κανείς «φερέφωνο» ή να είναι «αντάρτης»: Είναι ο χώρος της νοήμονoς συστράτευσης. Είναι ο χώρος όπου κανείς δεν εκχωρεί σε κανέναν το δικαίωμα να σκέφτεται για αυτόν. Είναι ο χώρος που ανοιχτά, εφόσον κάποιος συμφωνεί σε ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα», μπορεί να συζητεί και να αμφισβητεί τα επιμέρους. Είναι ο χώρος της κοινής ευθύνης απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο καθήκον.
Κοινή Ευθύνη και όχι υποταγή σε κάποια ηγεσία.
Κοινή Ευθύνη που σημαίνει αυτοσυγκράτηση όταν χρειάζεται (που χρειάζεται τις περισσότερες ώρες), αλλά και πρωτοβουλία όταν διακινδυνεύουν τα κύρια, δηλαδή οι «κόκκινες γραμμές».
Ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές»; Είναι ότι αγγίζει τον πυρήνα της στράτευσής μας στην Αριστερά. Είναι η συνέπεια σε ότι μας έφερε μέχρι εδώ.
Αυτές τις μέρες ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό δράμα παίζεται στην Χώρα μας. Εμείς οι «αριστεροί», οι άνθρωποι που απέναντι σε κάθε καταπίεση «κάνουμε κίνημα», δεν μπορούμε να είμαστε ούτε χειροκροτητές, ούτε απλά θεατές.
Είμαστε «εν εγρηγόρσει». Έτοιμοι να στηρίξουμε μέχρι τέλους αλλά και να αμφισβητήσουμε, αν χρειαστεί. Έτοιμοι να περιμένουμε για πολλά, φτάνει η όποια υποχώρηση γίνει να μην δημιουργεί μη αναστρέψιμες καταστάσεις σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα που έχουμε ξεκινήσει τόσα χρόνια τώρα:
- Eνάντια στην υποβάθμιση του κόσμου της Εργασίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη και των δικαιωμάτων του
- Eνάντια στην ουσιαστική αποικιοποίηση της Χώρας μας μέσω της χρεωκρατίας
- Eνάντια στην λογική της λιτότητας για τους πολλούς για να διαφυλαχθούν τα κέρδη των λίγων.
Μπορούμε να περιμένουμε, όταν είναι πιο πιθανό να κερδίσουμε περισσότερα με την προσμονή για αυτούς τους στόχους, από ότι «με τη βράση που κολλάει το σίδερο»…
Λέχτηκε για παράδειγμα από τον υπουργό Οικονομικών ότι χρειάζεται να προσέξουμε να μην καταστρέψουμε την παραγωγική υποδομή της Χώρας μας. Η παραγωγική υποδομή της χώρας μας ανήκει στον λαό της. Δεν θα την καταστρέψουμε, αλλά ούτε μπορούμε να την παραχωρήσουμε με όρους αποικιοκρατίας από τον φόβο να μην καταστρέψουμε.. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία για την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων στην Γερμανική Εταιρεία. Δεν έχει περάσει ακόμα πολύς καιρός από την έναρξη των διαδικασιών παραχώρησης, μπορεί να γυρίσουν ακόμα πίσω. Δεν πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε σε όρους που δημιουργούν μη αναστρέψιμες καταστάσεις για αυτό το θέμα. Αν λοιπόν μετά 4 μήνες, μπορούμε να είμαστε κοντύτερα στο στόχο να έχουμε τις δημόσιες υποδομές μας και να μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, προς όφελος δηλαδή της κοινωνίας, τότε μπορεί να περιμένουμε, έστω στο «γκρίζο». Αν όμως η Κυβέρνηση κάνει πίσω στην βασική παραδοχή ότι δεν μπορεί να πουλιέται η δημόσια περιουσία για το χρέος, τότε θα ξεσηκωθούμε.
Ας έρθουμε και σε άλλα παραδείγματα από τα κοντινά μας της Σάμου: Μπορούμε να περιμένουμε π.χ. για λίγους μήνες για να γίνει ο Δημόσιος- Κοινωνικός Φορέας Ακτοπλοΐας που έχουμε εξαγγείλει, όμως πρέπει σήμερα να ξεκινήσει η αλλαγή κάποιων νόμων που θα επιτρέψουν στην Πολιτεία και την Κοινωνία να έχουν μεγαλύτερη παρέμβαση απέναντι στην εφοπλιστική ασυδοσία.
Ξέρουμε ότι τα συνολικά κενά στο Υγειονομικό σύστημα στο Νομό είναι εκατοντάδες. Ξέρουμε ότι δεν μπορεί να καλυφθούν άμεσα. Αύριο όμως είναι ανάγκη να λειτουργήσουν 2 βάρδιες του ΕΚΑΒ ταυτόχρονα στην Σάμο, το ίδιο και στην Ικαρία. Να στελεχωθεί πλήρως το Πολυδύναμο Ιατρείο των Φούρνων, να λειτουργήσουν τα Περιφερειακά Ιατρεία κανονικά και με ειδικευμένους γενικούς γιατρούς, τα πιο δυσπρόσιτα. Να υπάρξουν άμεσα οι βασικές ειδικότητες στην Πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας. Να μπορούν όλοι να έχουν τα φάρμακά τους και τις εξετάσεις τους.
Από κάτι τέτοια θα κριθεί το τετράμηνο της αναμονής και εμείς η αναμονή θέλουμε να πετύχει, γι΄ αυτό θα βοηθάμε, αλλά και θα πιέζουμε.
Θέλω να πιστεύω το διάστημα της αναμονής για όλους είναι μέχρι τις εκλογές στην Ισπανία, οι οποίες, μετά τα δικά μας αποτελέσματα, μπορεί να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο ρήγμα, στην Πανευρωπαϊκή Λιτότητα, στο «ζουρλομανδύα», που λένε πλέον όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι.
Μεγάλη ιστορική αναγκαιότητα για μας είναι να μην πέσουμε, να μην το “στρίψουμε δια του αραββώνος” και να πετύχουμε κάτι καλό, έτσι ώστε οι Ισπανοί να πάρουν θάρρος και να πάνε τελικά «ενάντια στο σύστημα». Τότε τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα και για μας και για τον κόσμο της Εργασίας στην Ευρώπη.
Αλλά αυτό δεν θα το πετύχουμε, βάζοντας «νερό στο κρασί μας» οι αριστεροί, αλλά συνεχίζοντας να είμαστε οι άνθρωποι που απέναντι σε κάθε καταπίεση «κάνουμε κίνημα».
Σταθακιός Αλέξανδρος, Περιφερειακός Σύμβουλος Βορείου Αιγαίου με την παράταξη «Βόρειο Αιγαίο – Γόνιμη Γραμμή», μέλος Ν.Ε. Σάμου του ΣΥΡΙΖΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ «ΣΑΜΙΑΚΟ ΒΗΜΑ» της 2 Μάρτη 2015
