(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)
«Πάρε, πάρε…! Τρις, τρις, τρις ότι πάρετε τρις… άστο αυτό κυρά μου, κάνει πέντε και στο χέρι, με τον Πάκη τον ξεφτέρη…»
Θέλαμε σώνει και καλά έναν ασπρομάλλη ως ανδρείκελο ΠτΔ; Δε μας καθόταν ο Αβραμό; Καταφτύσαμε τον Δήμα κι είχαμε εκλογές πρίμα; Ας προτείναμε… Τσουκαλά! Εν πρώτοις, έχει ωραιοτέραν κώμην. Εν… δευτέροις, είναι Ολυμπιακός-θρύλος-άντε-γειά. Εν τρίτοις, τον λένε Τάκη και όχι… Πάκη. Εν πολλοστοίς, εάν τον χάσεις σε κάποια μαθητική παρέλαση και δεν τον βρεις στην… εξέδρα, μπορείς να τον αναζητήσεις στο… Αμπέ Λαλέ.
Νομίζετε πως αστειεύομαι; Ουδόλως. Και σε άπταιστα Νεοελληνικά, vote Tsoukalas for president, αμπέ λαλέ, αβραμό κουρελέ. Διότι, αν κανείς θελήσει επιπρόσθετα στοιχεία στήριξης αυτής της υποψηφιότητας, διαπιστώνει την μακράν του αγωνιστικήν τοποθέτησην υπέρ της προστασίας της βιοποικιλότητας, ήτοι του… γάβρου και του μαρινάκη-μαριδάκι. Ακόμη, διακατέχεται από υψηλόν αίσθημα πατριωτισμού και εθνικής ανατάσεως δι υποτάσεως, καθώς αφιονίζεται κατά… χανουμακίων και βουλγαροτραφών. Παράλληλα, έχει υψηλά την θρησκευτικήν του πίστη, καθώς προσεύχεται γονυκλινής στο… «ναό» και κατεβάζει συχνά… «καντήλια».
Επιπροσθέτως, διαθέτει υψηλήν ευφυΐαν μεγέθους μονόκλωνου μαϊντανού, χαμογελά στο άκουσμα ύμνων και ατάλαντων καλάντων και αρέσκεται στις παραφιλοπαπαρολογίες on camera. Μεροληπτεί εμφανώς υπέρ των «δικών μας παιδιών» αλλά δεν τα χώνει συμπούρμπουλα στο δημόσιο κατά (850) χιλιάδες να τα πλερώνει ο κάθε Έλλην μέχρι και δεκάτης γενεάς. Κι όταν ο Πάκ-μαν δεν είχε να τους καταβάλλει τα… μιστά, την έκανε αλά… Γαλλικά. Μπορεί και μνημονιογερμανικά.
Ο Τσουκαλάς, μπορεί να «καίει» τον εγκέφαλό του, άντε και καμιά σημαία αντίπαλης ομάδας, αλλά όχι όλη την Ελλάδα εξαιτίας της κατακραυγής για τον τότε «Αλέξη» (Γρηγορόπουλο). Πλακώνεται άσχημα με οπαδούς, αλλά είναι σίγουρο πως θα «έλεγχε τη δύναμή του» αν έβλεπε χρυσαυγουλίτη να μπουκετώνει τη Λιάνα και θα σηκωνόταν όρθιος για να πράξει το αυτονόητο, από το να προσποιηθεί το θιγμένο (πλην άπραχτο και απαθές) πα-Πάκη.
Θυμάται τον Ατίλιο αλλά όχι τον… Αττίλα. Μπορεί να φοράει κόκκινο μπλουζάκι κι όχι σινιέ κοστούμι, μπορεί να έχει φάτσα-κάρτα τη στάμπα από τα Καμίνια και να ναι από τα… χαμίνια, μπορεί να θυμίζει άνθρωπο Νεάτερνταλ με μαλλί-η-χαρά-της-μπούκλας, αλλά είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ σε.. ρηπλέη. Τον τόσο γητευτικά «αθώο», τον τόσο «ακίνδυνα» επικίνδυνο.
Γι αυτό σας λέω. Ν’ αντιπροτείνουμε Τσουκαλά για ΠτΔ. Αλλιώς με δεξιο-Πάκη, η ξεφτίλα της ασημαντότητας θα υπερισχύσει πλειστάκις.
Πιο… πρόεδρος, πεθαίνεις!
