Του Νάσου Μπράτσου
To καλοκαίρι που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκαν αξιόλογες διοργανώσεις στην Ικαρία στον τομέα του αθλητισμού (Ikaria Run, Δίαθλον Ικαρίας, κλπ).
Πέρα από την αυτονόητη θετική διάσταση της προώθησης αντιλήψεων για αθλητισμό σαν παράγοντα καλής υγείας και ό,τι άλλο συνοδεύει τέτοιες διοργανώσις, μια σημαντική παράμετρος είναι και η διαφήμιση του νησιού και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένο κοινό. Προφανώς αυτό συνέβη, αλλά έχει ακόμα πιο μεγάλες δυνατότητες αξιοποίησης.
Για το λόγο αυτό αποφάσισα να μην γράψω άλλα εγώ, αλλά να επισυνάψω την επιστολή που στάλθηκε μαζικά στα ΜΜΕ, του Ηρακλή Α. Σωτηράκη Επίκουρου καθηγητή Τ.Ε.Ι. ε.τ., με τίτλο «ΗΜΙΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΧΙΟΥ: Οι διοργανωτές έχουν ψυχή!!!» και να θέσω ρητορικά το ερώτημα, γιατί η απάντηση είναι προφανής, αν θα θέλαμε τέτοιες «διαφημίσεις» και τέτοιους «πρεσβευτές» και για την Ικαρία. Επίσης σας προτρέπω να δείτε και το αναλυτικό φωτορεπορτάζ στη διεύθυνση:
Aκολουθεί το άρθρο του κ. Σωτηράκη:
Και ξαφνικά στις 30 Αυγούστου βρέθηκα στη Χίο, στην είσοδο του Δημαρχείου, να παραλαμβάνω τον αριθμό συμμετοχής μου, για τον αγώνα της επόμενης μέρας, Ημι και ¼ Μαραθωνίου. Κόστος συμμετοχής 10 ευρώ.
Με τη παραλαβή της τσάντας των δώρων, ήδη τα 10 ευρώ μου είχαν επιστραφεί με τη μορφή προϊόντων του νησιού. Ποτά, ουζάκι, μπάρες, μαστιχοκαφέδες, λουκούμια, μαστίχες, κρέμες περιποίησης προσώπου και ποδιών. Όλα αυτά σε μία σακούλα χάρτινη πολυτελείας, που δεν είχε τη φίρμα κάποιου χορηγού, απλά και μόνο το σήμα του Συλλόγου Αθλητών Χίου.
Δίπλα, τρεις κοπέλες, που έδιναν φανέλες, υπήρχε δυνατότητα να διαλέξεις ανάμεσα σε τρία χρώματα, σε προέτρεπαν με χαμόγελο ακόμα και να δοκιμάσεις το νούμερο αν σου κάνει. Καλής ποιότητας τεχνικά μπλουζάκια, με μόνο ένα μικρό σήμα χορηγού μπροστά, και τίποτε άλλο. Θυμήθηκα κάτι απαράδεκτα μακό μπλουζάκια, γεμάτα χορηγούς μπρος και πίσω, που μόλις τα φοράς νοιώθεις σαν διαφημιστική αφίσα.
Ετοιμάστηκα να φύγω να πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ.
Με φωνάζει ο διοργανωτής Μιχάλης.
Το απόγευμα 7 ή ώρα, εδώ, θα υπάρχουν πούλμαν, να πάμε για ξενάγηση σε ένα αρχοντικό του κάμπου, να δούμε την επεξεργασία πορτοκαλιού, και μετά πάλι με το πούλμαν θα πάμε σε πολυτελές ξενοδοχείο για το πάστα πάρτι.
Πήγα.
Ο Νικήτας μας ξεναγούσε σ όλη τη διαδρομή, η Ματίνα μας υποδέχτηκε και μας ξενάγησε στο Μουσείο πορτοκαλιού, και μας αφηγήθηκε την ιστορία των αρχοντικών του κάμπου, και μετά με το πούλμαν στο παραλιακό ξενοδοχείο στο Καρφά, για το πάστα πάρτι, δίπλα στη πισίνα.
Η μεγάλη αίθουσα γεμάτη τραπέζια περιμετρικά, με νερά πορτοκαλάδες, και εφτά οκτώ μεγάλα θερμαινόμενα μεταλλικά σκεύη με μακαρόνια, άσπρα και κόκκινα, φρεσκομαγειρεμένα, και ζεστότατα, έφταναν και για τους 500 συμμετέχοντες στον αγώνα, πιάτα, πιρούνια, πετσέτες, και εθελοντές πίσω από τα τραπέζια πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν.
Ο Μιχάλης , ο Νίκος , ο Νικήτας, και τα άλλα παιδιά, έδιναν συνεχώς πληροφορίες σε όποιον τους το ζητούσε, στα Ελληνικά για μας, και στα Αγγλικά για τους πολλούς Τούρκους, και άλλους ξένους που θα έτρεχαν.
Δώσαμε ραντεβού για την επομένη στις 7 όπου θα μας περίμεναν πούλμαν για να μας πάνε στην αφετηρία.
Στον αγώνα, η διοργάνωση άψογη, ακόμα και χαλί στο τερματισμό υπήρχε, ίσως γιατί ο χρονομέτρης είναι Χιώτης την καταγωγή, και ήθελε να κάνει το κάτι παραπάνω στο νησί του.
Η διαδρομή του αγώνα, εκπληκτική, μέσα στο Κάμπο της Χίου, στενά δρομάκια, παραδοσιακά αρχοντικά, πορτοκαλεώνες, διαδρομή επίπεδη. Στο 6ο χιλιόμετρο, ένας Χιώτης είχε ανοίξει το αρχοντικό του, και ο αγώνας πέρναγε μέσα από το κτήμα του για 200 μέτρα. Στην είσοδο μας περίμενε ο ίδιος και μας υποδεχόταν δείχνοντας μας το δρόμο.
Στο τερματισμό, ο ακούραστος Μιχάλης, με ένα μικρόφωνο στο χέρι υποδεχόταν τους αθλητές στον τερματισμό, μ ένα καλό λόγο για τον καθένα, όχι τόσο καλά βέβαια όσο ο Βασίλης στη Νέα Σμύρνη, αλλά με ιδιαίτερη θέρμη.
Μετά το τερματισμό, μετάλλιο, νερά, ισοτονικά, μπανάνες, και παγωτά για όλους, ακόμα και για τους συγκεντρωμένους συγγενείς και φίλους.
Και εκεί που κάθεσαι κουρασμένος από τον αγώνα και ξαποσταίνεις, έρχονται ο Νίκος και ο Νικήτας, και να σε ρωτάνε, αν έχεις πάρει απ όλα, πως είδες τον αγώνα, αν έμεινες ευχαριστημένος από την φιλοξενία τους.
Έμεινα και τους χάζευα που ρωτούσαν σχεδόν όλους τους συμμετέχοντες, αν έμειναν ευχαριστημένοι από τις υπηρεσίες που τους πρόσφεραν.
Ε, λοιπόν, ναι, αυτός είναι λαϊκός αγώνας. Ένας αγώνας, που οι διοργανωτές, εκτός από πολύ κόπο, έδωσαν τη ψυχή τους.
Έφτιαξαν έναν αγώνα, με κέντρο τον αθλούμενο. Ένοιωθες παντού την παρουσία τους, έτοιμοι να σου λύσουν το κάθε πρόβλημα. Ένοιωθες ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν διοργάνωναν έναν αγώνα.
Αυτοί οι άνθρωποι σε φιλοξενούσαν σπίτι τους, σαν να ήσουν ένας αγαπημένος συγγενής τους.
Ακόμα και τα 10 ευρώ, ένοιωθαν την ανάγκη να σου την επιστρέψουν πολλαπλάσια, για να μη νοιώσεις ότι υπάρχει πιθανότητα κάποιος να κερδίσει χρήματα από τη συμμετοχή σου.
Αυτοί οι άνθρωποι, έδωσαν και τη ψυχή τους, θεωρώντας ότι κάθε συμμετέχων που ήρθε για να τρέξει στο νησί τους, τους έκανε μεγάλη τιμή, και όφειλαν να του την ανταποδώσουν.
Αυτοί οι άνθρωποι, μας μάγεψαν.
Στον ημιμαραθώνιο της Χίου, τον ανθρωποκεντρικό αγώνα, του Μιχάλη, του Νίκου, του Νικήτα, και των άλλων παιδιών. Την Παρασκευή δεν τους ήξερα, σήμερα είναι φίλοι μου, του χρόνου θα είμαι πάλι εδώ.
Ηρακλής Α. Σωτηράκης
