Και πριν ξεκινήσω θέλω να συστηθώ: προς το παρόν αισιόδοξη, υποψήφια δημοτική σύμβουλος .
Είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας την μέχρι σήμερα εμπειρία μου. Πριν ξεκινήσω, να αναφέρω πως ήξερα ότι σε έναν μικρό τόπο το κους- κους πάντα θα υπάρχει και όλοι θα ξέρουν για ΄σένα πριν από ΄σένα (κάπως το έχουμε δεχθεί) καθώς και ότι υπάρχουν κολλημένα μυαλά και οι άνθρωποι ενώ έχουν άπειρα να τους ενώνουν για το καλό βρίσκουν μικρές αιτίες να διχάζονται (έτσι για την ιστορία κάπως το έχουμε αποδεχθεί και αυτό έτσι δεν είναι;)…
Καθώς λοιπόν διαδραματίζονται οι εξελίξεις μπροστά μου θέλω να τοποθετηθώ πάνω σε κάτι συγκεκριμένο… Άκουσα ανθρώπους ‘’υψηλού’’ μορφωτικού επιπέδου να μιλούν υποτιμητικά για τη στοιχειώδη μόρφωση των αγροτών και των κτηνοτρόφων που θέλουν να ασχοληθούν με τον τόπο τους, (τους ανθρώπους δηλαδή που ξέρουν σπιθαμή προς σπιθαμή αυτόν τον τόπο) θεωρώντας τους ανίκανους να πουν τη γνώμη τους καθώς δεν έχουν κάποιο χαρτί πανεπιστημίου!. Επίσης, άκουσα παρόμοια σχόλια για παιδιά ευκατάστατων και άπορων οικογενειών που τολμούν να μπουν στα κοινά διότι είτε έχεις πλάτες είτε ‘’εντάξει τώρα, μεροκαματιάρης ήταν ο πατέρας του’’ αντίστοιχα. Υπάρχει και συνέχεια… Αν είσαι νέος, δεν πρέπει να το τολμήσεις καν διότι δεν έχεις πείρα – άσε που η μουσική που ακούν οι νέοι ή ο τρόπος που ντύνονται τους καθιστούν αλήτες- αν είσαι γυναίκα είναι από μόνο του λόγος, αν είσαι και ωραία γυναίκα μάλλον θα κάνεις τη γλάστρα που λένε, αν είσαι ομοφυλόφιλος είσαι το χείριστο παράδειγμα και αν είσαι οικολόγος ή φιλόζωος είτε το πουλάς είτε υπολογίζεις λιγότερο τις ανθρώπινες ανάγκες από αυτές της φύσης και των ζώων και τέλος εάν φυσικά δεν είσαι ενταγμένος σε κάποια παράταξη, είσαι ανίδεος και αναξιόπιστος! Ε λοιπόν, εγώ, όλα τα παραπάνω δεν μπορώ να τα χωνέψω! Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί το δικαίωμα από οποιονδήποτε; Ποιος θα στερήσει τον λόγο από τον άλλον; Ποιος θα τον κρίνει ακατάλληλο; Και τέλος πάντων ποιο είναι το κατάλληλο μοντέλο, πρότυπο ανθρώπου να ασχοληθεί με τα κοινά και ποιος το κρίνει αυτό…:
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με απεριόριστη αγάπη που όμως δε ζούσε και εύκολα. Οι γονείς μου μας έμαθαν πάντα να σεβόμαστε τους ανθρώπους, να έχουμε ανθρωπιά και να βοηθάμε, να δείχνουμε κατανόηση και κυρίως να δουλεύουμε σκληρά για την επιβίωση όπως έκανε πάντα ο πατέρας μου!!! Εγώ κυρίως με αυτές τις αξίες θα πορευτώ και είμαι περήφανη γι’ αυτές… Άκουσα λοιπόν για ζητήματα σοβαρά που απασχολούν τον τόπο μας, τα ξέρω, τα ζω, τα βλέπω και θεωρώ ότι το μερίδιο ευθύνης για όλα αυτά είναι μοιρασμένο σε αυτούς που διοικούσαν, που διοικούν, που θα διοικήσουν, σε όλους μας! Όλοι σίγουρα θα έχουν κάνει αστοχίες και λάθη αλλά σίγουρα έχουν βγει και πράγματα καλά (καλό θα ήταν να μένουμε και σε αυτά λίγο παραπάνω)….
Πιστεύω στους Ανθρώπους και ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί σε αυτόν τον τόπο που μπορούν να φέρουν το καλύτερο, εγώ θα προσπαθώ πάντα, ο καθένας μας μπορεί. Έχεις δικαίωμα να προσπαθείς, να θέλεις το καλύτερο για σένα και για τους γύρω σου και κανένας δεν μπορεί να σε αποτρέψει να το κάνεις ή να σου κόψει τα φτερά, κάνεις δεν είναι πάνω από σένα, όλοι περπατάμε στο ίδιο μονοπάτι, μια είναι η ζωή για όλους. Αυτή πρέπει να είναι η μεγαλύτερη αλλαγή σε έναν τόπο, η νοοτροπία μας, η στάση ζωής μας, η διάθεση να βάζουμε νερό στο κρασί ακόμη και αν διαφωνούμε, γιατί μόνο με την ενότητα θα βγει κάτι καλό και όχι με τη διαμάχη! Όλα τα υπόλοιπα με πολλή δουλειά θα έρθουν…
Πιστεύω βαθιά ότι όσα έργα και να γίνουν γκρεμίζονται αργά η γρήγορα, αν εσύ δεν είσαι έτοιμος να χτίζεις ανθρωπιά!!! Είμαι λοιπόν μαζί με όλους τους νέους, τους ηλικιωμένους, τους διαφορετικούς και όσους τολμούν να πάνε κόντρα στα στερεότυπα- και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι σε αυτό τον τόπο… Αυτό σε μένα δίνει ελπίδα, σε εσάς;.
Με εκτίμηση,
Τσικνή Χωριάτη Βαρβάρα (Βέρα)30 ετών
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος της Πανικαριακής Ενότητας Αλλαγής με υποψήφιο δήμαρχο το Νίκο Καλαμπόγια
Όλοι μαζί, μια κοινωνία προσώπων για να σηκώσουμε την Ικαρία από την καρδιά στο μυαλό μας.
