Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το νομοθέτημα αυτό κατά το οποίο, ουσιαστικά ο ιδιοκτήτης-ενδιαφερόμενος, βάσει της παραγράφου 2, πρέπει να καταθέσει εκτός των άλλων και απόφαση του αρμόδιου Μονομελούς Πρωτοδικείου. Δηλαδή να πληρώσει δικαστικά έξοδα και δικηγόρο για ένα πρόβλημα που δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά η πολιτεία. Εκτός και αν έχει έτοιμη απόφαση δικαστηρίου που σημαίνει ότι το ακίνητο έχει υποθηκευτεί σε τράπεζα. Άρα σε αυτή τη περίπτωση το νομοθέτημα θεραπεύει το πρόβλημα των τραπεζών με τις υποθήκες και μόνο.
Όσον αφορά τη παράγραφο 4, με απλά λόγια μας λεεί ότι η συμβολαιογραφική πράξη που έχει γίνει σε ακίνητο το οποίο μετά την αρχική του κατάθεση δεν έγινε μεταγραφή στο υποθηκοφυλακείο είναι άκυρη. Καλείται λοιπόν, ο αρμόδιος Υποθηκοφύλακας να προχωρήσει σε διαγραφές των εν λόγω πράξεων. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξαναγίνουν συμβόλαια με ότι έξοδα αυτό συνεπάγεται που βεβαίως θα βαραίνουν τον ενδιαφερόμενο.
Το σχετικό άρθρο νόμου:
