Ευλογημένος ο λόγος που έσπειραν οι «Πατεράδες» κι οι «Δάσκαλοί» μας.
Ευλογημένος ο λόγος που σαν σπόρος έπεσε και φύτρωσε σε χωράφι γόνιμο και μας έδωσε σοδειά καλή να χουμε να πορευόμαστε τώρα που μας βρήκαν τα δύσκολα.
Ευλογημένος ο λόγος ο αγνός, ο ανόθευτος, ο απονήρευτος, ο αγιασμένος με το αγιάζι της αυγής που μας ξυπνά για να αδράξουμε την μέρα αλλά και που μας θυμίζει πολλές φορές την σημερινή μας κατάντια!
Στέκομαι εδώ στο όριο της παρακμής μας , στο χείλος του «οχτάγκρεμνου» ακροζυγιάζομαι και διαβάζω με έκπληξη πως ένας εκπρόσωπος, λέει, του λαού εξαπάτησε την Πανεπιστημιακή και Ακαδημαϊκή κοινότητα καταθέτοντας μία αμφισβητούμενη Διδακτορική διατριβή κι έτσι πήρε τον τίτλο του «ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ» και μάλιστα της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Ε.Κ.Π. ΑΘΗΝΩΝ χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς αιδώ προχώρησε στην αηδία ετούτη εξαπατώντας στη συνέχεια με κούφιους τίτλους τους ψηφοφόρους και ανέλαβε την υψηλή θέση του ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΑΤΤΙΚΗΣ!!!
Για να έχουμε όλη την εικόνα μπροστά μας ανατρέχω στον άξιο εκείνο οδοιπόρο της Νικαριάς μας , τον σεβαστό τιμητή του λαού μας, τον Λαογράφο της: ΑΛΕΞΗ ΠΟΥΛΙΑΝΟ…
Πριν κάμποσο καιρό είχα δημοσιεύσει ένα δικό του άρθρο από την εφημερίδα «ΒΗΜΑ» του παλιού καλού καιρού, με ημερομηνία 7/11/1974 και με τίτλο: « Η Ιατρική Σχολή και η δικτατορία» τόση ειρωνεία και τόση επικαιρότητα θα την ζήλευαν κι οι πιο ευφάνταστοι αρθρογράφοι της εποχής!
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ & «ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΑ» ΠΤΥΧΙΑ! ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ μέγα σκάνδαλο αποκαλύπτει ο τότε Γραμματέας της Σχολή, Ικάριος στην καταγωγή Αλέξης Πουλιανός! για σκεφτείτε ολίγον τις ομοιότητες… αυτός ο κόσμος ο (απαίδευτος) δεν θα αλλάξει άραγε ποτέ;
Μεταξύ άλλων γράφει και τούτα:
«… είναι γνωστό στο πανελλήνιο, το θέμα των πλαστών πτυχίων της Ιατρικής και το ότι εγώ, σαν γραμματεύς της Σχολής, απεκάλυψα το σκάνδαλο κατά το 1966 -67 (προφανώς το πρόβλημα ήταν από τα προηγούμενα χρόνια και συνεχιζόταν). Το Υπ. Παιδείας, τότε, για να μην υστερήση σε λήψι μέτρων προς ριζικήν πάταξη της φαυλότητος ήρχισε την εξυγίανση από το Πανεπιστήμιο.
Η πρώτη του ενέργεια ήτο να απολυθώ εγώ, ο αποκαλύψας το σκάνδαλο και να μείνουν, με όλες τις τιμές, άθικτοι οι πάσης φύσεως υπεύθυνοι… Να πώ αίσχος; Δεν αξίζει τον κόπο. Το είπα τόσες φορές εγώ και πολλοί άλλοι, που και το «αίσχος» κατήντησε να είναι … αίσχος! Μου απαγορεύτηκε και η έξοδος από την Ελλάδα…»
Θα περίμενε κανείς να έχουν βελτιωθεί τα πράγματα αμ δε! Θα περίμενε κανείς το πέρασμα από μια Δικτατορία σε μια Δημοκρατία να είχε οριστικά γιάνει πληγές αμ δε! ή θα περίμενε μια αντίδραση πιο αξιοπρεπής έστω πιο φυσιολογική από τους «συναγωνιστές» του παραπάνω «περιφερειάρχη» τουλάχιστον ως προς το ύφος δεν λέω καν ήθος… αμ δε! αλλά πώς να γίνει ετούτο εφόσον οι «πάσης φύσεως υπεύθυνοι παρέμειναν και παραμένουν, όπως φαίνεται ΑΘΙΚΤΟΙ» ως σήμερα…
Και ελάτε τώρα αφού συμπληρώσαμε την εικόνα να απαντήσουμε:
Τι θα πούμε για όλα ετούτα στα παιδιά μας; πώς θα ορίσουμε στους μαθητές και στις μαθήτριές μας τι είναι δίκιο; τι είναι ηθική, τι είναι ειλικρίνεια, τι εντιμότητα… τι σημαίνει να μελετάς και να χαίρεσαι από την κατάκτηση της γνώσης, να πλουτίζεις την ψυχή σου από το αποτέλεσμα της έρευνας που εσύ ο ίδιος κοπίασες να αποδείξεις και συνεισέφερες στην υπηρεσία της επιστήμης και τελικά του Ανθρώπου, τι σημαίνει να σε ανταμείβει ο Δάσκαλός σου για ό,τι κατάφερες μικρό ή μεγάλο, λίγη σημασία έχει αυτό, Τι θα τους δείξουμε ως παράδειγμα; Πείτε μου!
όταν αναποδογυρίζεται η τάξη και το κακό γίνεται νόμος, τότε φουντώνει το άδικο αλλά είναι κι αυτό που φέρνει την οργή κι η οργή μετατρέπεται σε θυμό κι ο θυμός σε ποτάμι ορμητικό που δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά του, ας τόχουν αυτό υπ΄όψιν τους οι κάθε λογής «Περιφερειάρχες – Διδάκτορες»!
Τα κάλπικα αξιώματα τα φέρουν οι θλιβεροί που γρήγορα απογυμνώνονται προκαλώντας μόνο οίκτο… είχαμε κάποτε ένα κακόμοιρο ορφανό παιδί και κακότυχο εφόσον γρήγορα έχασε τους θετούς του γονείς, κατάφερε που λέτε κάποια φορά να βρει στο παζάρι μια στολή Ναυάρχου, την φόρεσε και πήγε με ένα ταξί στο ναύσταθμο του Σκαραμαγκά, μόλις τον είδαν οι ναύτες κι οι Αξιωματικοί στέκονταν προσοχή ο ένας δίπλα στον άλλον, τον χαιρετούσαν στρατιωτικά ανοίγοντας ταυτόχρονα δρόμο να περάσει… δεν πέρασαν παρά μερικές ώρες να καταλάβουν ποιος ήταν, ένας δυστυχισμένος που έζησε λίγες ώρες δόξας!
Κι εκεί που μας σπρώχνουν στον γκρεμνό … έρχεται ένας «Δάσκαλος» Πελώριος σαν τον δικό μας τον Αλέξη Πουλιανό και μας συνεπαίρνει με τον πηγαίο, αυθεντικό του λόγο. Είναι ο ίδιος πάντα που γυρίζει με ένα «φυλάκι» στην πλάτη τα χωριά της Νικαριάς και συνεχίζει να μαζεύει από τους λουλουδότοπους τους θησαυρούς της συνετής βιοτής μας!
Τραβάει ίσια την στράτα και μας δείχνει μόνο το δρόμο της απαντοχής με το πλούσιο έργο του. Ατόφιο χρυσάφι η κάθε του πρόταση, μάρμαρο πελεκητό η κάθε του φράση, χαντρί κεχριμπαρένιο κάθε του λέξη… ξανά λοιπόν απ΄ την αρχή αν χρειαστεί να θεμελιώσουμε ΠΑΙΔΕΙΑ!
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
