γράφει ο Νάσος Μπράτσος
Μοιάζει να είναι πολύ μακρινός εκείνος ο Σεπτέμβρης του 2000 που το πολύνεκρο ναυάγιο του Espress Samina, είχε συγκλονίσει τη χώρα. Ήταν βράδυ Τρίτης 26 Σεπτεμβρίου και η χώρα μέτραγε 81 χαμένες ζωές στο ναυάγιο έξω από την Πάρο.
Το ίδιο βράδυ, ο Λιμενάρχης Πάρου Δημήτριος Μάλαμας, απεβίωσε κάτω από το άγχος και την πίεση της επιχείρησης διάσωσης. Στις αναλύσεις του Τύπου της εποχής κυριαρχούσαν θέματα όπως η ηλικία του στόλου της ακτοπλοΐας, η κακή συντήρηση, η καταπόνηση πλοίων και πληρωμάτων από τα συνεχή ταξίδια της θερινής περιόδου και άλλα παρεμφερή.
Να θυμίσουμε ότι το πλοίο μόλις είχε υποστεί μετασκευή με την προσθήκη ακόμα ενός ορόφου, ενώ ένα – ενάμιση μήνα πριν είχε αποχωρήσει μέλος του πληρώματος, όπου με επιστολή του αναφέρονταν σε προβλήματα που δημιουργούσαν συνθήκες μη ασφαλούς λειτουργίας.
Στις 20/9/2000 σε τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, διαβάζουμε μεταξύ άλλων ότι: Όσο για την αναφορά-καταγγελία του Α` μηχανικού του πλοίου Α. Σορόκου, στις 21/9/2000 ότι το σκάφος παρουσίαζε σοβαρά προβλήματα, οι τρεις αξιωματικοί υπογράμμισαν πως αμέσως έγιναν δύο γενικές επιθεωρήσεις στο «Σάμινα» και δεν έπεσε στην αντίληψη κανενός, κάτι το μεμπτό.
Εκείνο τον καιρό κόντευε να γίνει must να ταξιδεύεις στο Αιγαίο και να υποστείς βλάβη εν πλω από καμιά «Δημητρούλα», την οποία πάντως προτιμούσαν οι νταλικιέρηδες γιατί χρέωνε πιο φτηνά το ναύλο στις νταλίκες.
Από τότε αρκετά πλοία – σαπάκια αποσύρθηκαν, κυρίως του στόλου του Αγούδημου, τα οποία οδηγήθηκαν σε διαλυτήρια στην Τουρκία, ορισμένα καινούργια μπήκαν στις γραμμές, ακολούθως εν μέσω κρίσης ή και λίγο πριν από αυτήν μερικά από αυτά πουλήθηκαν.
Ακολούθησε ένας κύκλος κινητοποιήσεων το 2011 – 2012 όπου οι τοπικές κοινωνίες δεν ήθελαν πλοία τύπου Aqua Maria (Λήμνος) και Ιεράπετρα (Σάμος – Ικαρία) και ο τότε υπουργός ναυτιλίας Άδωνις Γεωργιάδης δήλωνε αυτά τα πλοία έχουμε, αν δεν σας αρέσει να πάτε κολυμπώντας.
Από τότε με ορισμένα από τα υπέργηρα πλοία να έχουν αποσυρθεί ή να έχουν πωληθεί σε χώρες που οι ναυτιλιακές τους πήρανε φλουρί κωνσταντινάτο και τους έδωσαν βαρέλι δίχως πάτο και με τους νησιώτες να μην έχουν φορέσει βατραχοπέδιλα και γυαλιά κολύμβησης ή σκουφάκια, όπως θα συνέβαινε αν πειθαρχούσαν στις κατευθύνσεις Γεωργιάδη (μερικοί το έπραξαν στις κινητοποιήσεις εκείνης της εποχής στα πλαίσια σατιρικής προσέγγισης του θέματος) το τοπίο δεν επιτρέπει αισιοδοξία.
Έτσι χωρίς ακραίες ναυτικές ταλαιπωρίες σε σύγκριση με εκείνα τα χρόνια, το πρόβλημα της ακτοπλοΐας, κυρίως το χειμώνα έχει τη διάσταση του μη επαρκούς αριθμού δρομολογίων, όπως αναφέρουν οι τοπικές νησιώτικες κοινωνίες και οι φορείς τους, αλλά και των ακριβών εισιτηρίων.
Η τρύπα επιχειρείται να καλυφθεί με δρομολόγια – μαμούθ, που προσεγγίζουν περισσότερα λιμάνια σε σχέση με τις γραμμές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να υποχρεούνται οι επιβάτες σε πολύωρες χειμωνιάτικες «κρουαζιέρες».
Κάπου εκεί αρχίζουν και οι συγκρούσεις «κάτω από το τραπέζι», ποια ναυτιλιακή θα πάρει τη γραμμή – φιλέτο, ποια πρέπει να πάρει κάποια άλλη γραμμή για αντιστάθμισμα. Ποιοι τοπικοί βουλευτές και δήμαρχοι παρεμβαίνουν, ώστε να ωφεληθεί η περιοχή τους, ακόμα και αν αυτό γίνει σε βάρος κάποιας άλλης, σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και στο ίδιο νησί εκφράζονται οι κόντρες για το ποιο λιμάνι θα ωφεληθεί περισσότερο, κλπ.
Μόνο που έτσι το πρόβλημα δεν λύνεται ποτέ, απλά αλλάζει εκφράσεις, παραμένει το «διαίρει και βασίλευε» και πάντα ο «εχθρός» είναι ο δίπλα και ποτέ η απουσία χάραξης πολιτικής υπέρ του συνόλου των νησιωτικών περιοχών και των εργαζομένων στην ακτοπλοΐα.
Ας θυμηθούμε στην ιστορία όλων των κλάδων των συγκοινωνιών στη χώρα, ότι όλοι τους έμειναν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε χέρια ιδιωτών πριν περάσουν στο δημόσιο (τρόλεϊ, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, αεροπλάνα, κλπ) ή πριν επανέλθουν σε ιδιώτες. Ποτέ μα ποτέ όμως στην ακτοπλοΐα δεν υπήρξε εκτός ίσως από τα πρώτα βήματα σύστασης του ελληνικού κράτους (με μισθώσεις πλοίων), φορέας ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών δημόσιος, συνδεδεμένος με τη ναυπηγική βιομηχανία, τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και την αγορά εργασίας των ναυτεργατικών επαγγελμάτων.
Χρέος μας λοιπόν να μην ξεχνάμε τα θύματα των ναυτικών τραγωδιών – δυστυχημάτων και να διεκδικούμε πάντα το καλύτερο. Aν μάλιστα υπολογίσουμε τα όσα έγιναν με το ρυπαρό (από πολλές απόψεις) ναυάγιο στο Σαρωνικό, μάλλον δεν «έχει μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο», όπως πολλοί και σε διάφορες εποχές υπόσχονταν για θέματα ναυτιλίας – ακτοπλοΐας.
Αναδημοσίευση από : http://www.ert.gr
