Είμαστε σε μια εποχή, σε ένα κόσμο, που επικοινωνούμε με μηνυματάκια με προσωπάκια με αντιχειράκια…
Είναι και το έχουμε πολύ ανάγκη να επιστρέψουμε να μιλάμε μεταξύ μας. Να ξανακυταγόμαστε στα μάτια.
Εάν δεν ενδιαφερόμαστε για αυτήν του είδους ανικανότητα ως αναφορά την επικοινωνία μας, ένα φαινόμενο που ο διάσημος Ιταλός ψυχίατρος Πάολο Κρέπετ ονομάζει:
συναισθηματικό αναλφαβητισμό, ο κίνδυνος σε προσωπικό επίπεδο θα είναι μεγάλος και ανυπολόγιστος. Αλλά κυρίως για την κοινωνία που ζούμε σήμερα.
Γιατί μετά από αυτό, στο τέλος, θα είναι πολύ πιο εύκολο να ξαναεπιστρέφουμε βίαια και να σπρώχνουμε στα βαθιά της θάλασσας τις σαπιόβαρκες γεμάτες κάθε είδους
μετανάστες..
Έχουμε ανάγκη για μια νέα αρχή στο τρόπο που συναισθάνεται ο ένας τον άλλο . Ένας συναισθηματικός αναλφαβητισμός παράγει άρρωστες αγάπες που πολλές φορές μας
φέρνουν αντιμέτωπους με το μίσος και την εκδίκηση.
Φοβάμαι ότι έχουμε χάσει τις λέξεις αλλά και την όρεξη της αφήγησης με τον κοντινό μας, με τον σύντροφό μας. Δεν έχουμε κίνητρα, είμαστε λακωνικοί, δεν ξέρουμε για τι
πράγμα να μιλήσουμε.
Καθόμαστε στο τραπέζι για φαγητό με το σμαρτφόν και τα κινητά σε λειτουργία συνεχώς καλωδιωμένοι και άφωνοι.
Σε έντεκα λεπτά καταβροχθίζουμε τα πάντα και φεύγουμε πάντα καλωδιωμένοι και με το βλέμμα απλανές μιλάμε μόνοι μας σαν ζόμπι .
Τι κάνουμε σε όλα αυτά; Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να το βρει μόνος του. Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα μια επαγγελματική κατηγορία που θα μας δώσει μια νέα συναισθηματική εκπαίδευση.
Στο τέλος, κατά την γνώμη μου είναι πάντα καλό να διαχωρίζουμε τον Έρωτα από την Αγάπη.
Ο Έρωτας πολλές φορές κυριαρχείται από το πάθος, τη ζήλια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο καθένας το γνωρίζει. Όμως οι ορμόνες της χαράς την εποχή που τον ζούμε , είναι στην υπέρτατη ηδονή και γύρω μας ; Μια θάλασσα πλατιά που λέει ο ποιητής.
Η Αγάπη θα πρέπει να είναι η ώριμη φάση μιας σχέσης. Είναι δύσκολο και σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο είναι cool στην εποχή τού 3φ. Δηλαδή: Φέρε, Φάε, φύγε.
Σε κάθε περίπτωση,η αγάπη είναι η περίοδος της συντήρησης του έρωτα. Ο έρωτας είναι η εποχή που ο κάθε ένας μας θα πρέπει να αφιερώσει χρόνο για να γνωρίσει τον εαυτό του και τον άλλο. Αυτό είναι και η πρόληψη για να μην κλάψουμε για το τέλος μιας αγάπης.
Στα χρόνια της ανέχειας δεν μιλούσε ο κόσμος για την αγάπη. Το πρόβλημα ήταν η οικονομική εξαθλίωση, η μιζέρια,η πείνα, οι πόλεμοι. Την εποχή εκείνη μιλούσαν μόνο οι
ποιητές. Δηλαδή το 1% του κόσμου.
Με την οικονομική ευημερία η κοινωνίες άρχισαν να μιλάνε για την αγάπη. Τώρα έχουμε περισσότερα εργαλεία για να το κάνουμε και να μιλήσουμε και με εμάς τους ίδιους.
Έχουμε χρόνο αλλά δυστυχώς τον αναλώνουμε με ταχύτητα. Δεν μας μένει χρόνος για τον μύθο του έρωτα και της αγάπης.
Κλείνω με μια ευχή.
Τα λουλούδια που θα χαρίσετε στους/στις συντρόφου σας να σας συνοδεύει η ευωδιά τους όλο το χρόνο.
Σταύρος Ραντάς
