Ο Ικαριώτης Φάνης Σεϊντάνης ήταν ένας από τους χιλιάδες νησιώτες που αναγκάστηκαν στα δύσκολα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Τον συναντήσαμε στον Άγιο Κήρυκο της Ικαρίας, στις 27 Ιουλίου 2018 στα πλαίσια των δύο εκδηλώσεων βιβλιοπαρουσίασης του βιβλίου «Αιγαιοπελαγίτες Πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του και να καταγράψουμε την μαρτυρία του.
-Πότε φύγατε για το προσφυγικό ταξίδι;
-Φύγαμε την άνοιξη του 1942 από το μικρό λιμανάκι του Άγιου Φωκά. Ξεκινήσαμε από το χωριό μου το Περδίκι της Ικαρίας, νύχτα για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι Ιταλοί και φτάσαμε την αυγή στην Τουρκία. Εγώ που γεννήθηκα το 1930 ήμουν τότε 12 χρονών και φύγαμε ο πατέρας μου, η μάνα μου και τα τέσσερα παιδιά, εγώ ήμουν ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια μου.
Ο βαρκάρης ήταν ένας Κόχυλας από τις Ράχες και για ναύλα έδινε ο καθένας ό,τι είχε και μπορούσε, εμείς δώσαμε κάτι χρυσαφικά της μάνας μου. Το ταξίδι μας από καιρό, ήταν καλό.
Άγιος Φωκάς
-Τι θυμόσαστε από τα πρώτα βήματα στην Τουρκία;
-Στην Τουρκία η μάνα μου μας έλεγε όταν πηγαίναμε στο βρυσάκι να βάλουμε νερό σε κάτι σταμνάκια που είχαμε, όταν έρχονταν Τούρκος να πάρει νερό, να περιμένουμε να το πάρει και να φύγει και μετά να πάμε εμείς, γιατί μερικοί θυμώνανε που περιμένανε και έσπαγαν τα σταμνάκια που είχαμε.
Μείναμε 4-5 μήνες στον Τσεσμέ, όπου για τους πρόσφυγες είχαν διατεθεί χώροι σε παλιές αποθήκες, σε παλιούς σινεμάδες και ένα παλιό στρατόπεδο.
-Πώς συνεχίστηκε το ταξίδι;
-Από εκεί και ενώ τον πατέρα μου τον είχαν πάρει για στρατιώτη, μας πήγαν με τρένο στο Χαλέπι όπου κάτσαμε κοντά ένα μήνα. Από εκεί μας πήγαν στο στρατόπεδο προσφύγων στο Ελ Σατ και κάτσαμε κοντά δύο μήνες.
El Shatt
