ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΤΩΜΑΔΑΚΗ
Η βροχή μας έπνιξε. Οι εικόνες της θεομηνίας και της καταστροφής στη Δυτική Αττική, μάλλον αποτύπωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι τα συλλογικά οράματα θάβονται κάτω από τους τόνους λάσπης του πελατειακού συστήματος.
Ένας χειμώνας ρώσικος προ των πυλών και αρκετοί συμπολίτες μας αντιμέτωποι με το φάσμα της απόλυσης , των λουκέτων, της ανεργίας. Την ίδια ώρα που οι μικρομεσαίοι και οι μεροκαματιάρηδες υπολογίζουν και το τελευταίο ευρώ, το ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας σφύζει από τουρίστες. Διόλου τυχαίο που η Ερμού ξαναπέκτησε την παλιά της αίγλη και οι τιμές πήραν την ανηφόρα.
Κυριακή απόγευμα στο κέντρο της πόλης. Ούτε ζέστη, ούτε κρύο. Τουρίστες μπροστά στο άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη. Αλλαγή φρουράς , εν μέσω σέλφι. Ο ηλικιωμένος βγάζει το κασκέτο “Greece» και σκουπίζει τον ιδρώτα του. Διασχίζουμε την Μητροπόλεως . Ένας Κινέζος σηκώνει τη φωτογραφική του μηχανή και «σκοπεύει» την βιτρίνα γνωστού πολυκαταστήματος . Το υπόλοιπο γκρουπ τον μιμείται. Τα απανωτά κλικ των Κινέζων προκαλούν την δυσφορία και τα πικρόχολα σχόλια της φίλης του. Ζούμε για τη σέλφι. Ταξιδεύουμε για να «μοιραστούμε» τις εμπειρίες με τους διαδικτυακούς φίλους μας.
Η Κάρλα, καθηγήτρια αρχιτεκτονικής και φωτογράφος δεν χάνει την ευκαιρία να επισκεφτεί τη χώρα μας. Μοναχοπαίδι, μιας γαλλομαροκινής ζωγράφου και ενός Γενοβέζου καπετάνιου, πρωτοήρθε στην χώρα μας σχεδόν νήπιο. Με μεγάλο πάθος για την τέχνη και τον ελληνικό πολιτισμό, η Κάρλα, είναι από εκείνους τους επισκέπτες που ενδιαφέρονται να μάθουν για την σύγχρονη Ελλάδα. Για τους ψαγμένους τουρίστες σαν την φίλη μου, η Ελλάδα του Ζορμπά έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θέλουν να πάνε σε διαφορετικά μέρη να ζήσουν πρωτόγνωρες ατμόσφαιρες, να δοκιμάσουν τα φαγητά του τόπου, να γνωρίσουν τους κατοίκους και την κουλτούρα τους.
Το 2017 βρίσκει την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί στο χώρο του τουρισμού με ρεκόρ αφίξεων . Τα μηνύματα είναι ιδιαίτερα αισιόδοξα και για την επόμενη χρονιά με δυναμική αύξηση τόσο των αεροπορικών κρατήσεων όσο και της κρουαζιέρας. Η Σαντορίνη «βουλιάζει» από τις κρουαζιέρες που κάνουν ουρά για να αγκυροβολήσουν στο μοναδικής ομορφιάς νησί. Μύκονος και η Κρήτη επιμηκύνουν σταθερά την τουριστική σεζόν σε δώδεκα μήνες Ικανοποιητική και η κίνηση στην Αθήνα με τον συνεδριακό τουρισμό αλλά και με την Airbnb, να «σπρώχνουν» μια κατάσταση πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν που έβλεπες στην αρχή της κρίσης.
«Πώς νιώθεις που ξαναέρχεσαι στην Ελλάδα;» Περπατάμε χαλαρά στην Ερμού. Διασταυρωνόμαστε με ένα γκρουπ νεαρών Γάλλων. Η πολύβουη παρέα μας χωρίζει προσωρινά. Τη βρίσκω να κάθεται στο πεζούλι και να παρακολουθεί το αυτοσχέδιο χορευτικό μιας ομάδας . Νέοι άνθρωποι που «παίζουν» σε ένα κόσμο γεμάτο περιορισμούς. Γύρω τους έχει συγκεντρωθεί ένα ετερόκλητο πλήθος. Υπάρχει μια έξαψη, μια ενέργεια. Σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, να χαίρεσαι που ζεις και ότι μέλλον δεν είναι τόσο απαισιόδοξο.
«Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας;», γελάει η φίλη μου που σε όλη τη διαδρομή μου πιπίλιζε το αφτί για το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Βρετανικής τηλεόρασης . Το BBC βρέθηκε στο χωριό Χριστός Ραχών ,της Ικαρίας, στο οποίο οι 300 κάτοικοι ζουν με την χαρακτηριστική ηρεμία. Το 1/3 του πληθυσμού ζει πάνω από τα 90 χρόνια, ενώ η Ικαρία συμπεριλαμβάνεται στη «μπλε ζώνη», ένα από τα πέντε μέρη με τη μεγαλύτερη μακροβιότητα παγκοσμίως.
Τα τελευταία χρόνια, διαφαίνεται μια τάση για πιο ψαγμένα και ουσιαστικά πράγματα που αντικατοπτρίζουν την επιθυμία των ταξιδιών για νέες εμπειρίες. Πόσες φορές να δεις τη θέα από το παράθυρο. Πόσο θα αντέξεις τον συνωστισμό στα σκαλάκια της Οίας για μια σέλφι στο ηλιοβασίλεμα; Οι σύγχρονοι «μοντέρνοι» ταξιδιώτες πιστεύουν στην αξία της προσωπικής εμπειρίας .
«Μου αρέσει αυτή η ενέργεια στην Ελλάδα», αποφαίνεται η φίλη μου και παραγγέλνει το τρίτο ούζο. «Νιώθω υπέροχα κάθε φορά που επιστρέφω στη χώρα σας», εξηγεί στο διπλανό μας που την κοιτάζει με περιέργεια. Του εξηγεί ότι βρίσκει την Αθήνα ανήσυχη και γεμάτη ζωντάνια. «Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Τους βρίσκω γενναιόδωρους και ζεστούς». Αυτό το τελευταίο ζέστανε την ατμόσφαιρα και ένωσε τις παρέες. Το μπαγλαμαδάκι μάλλον ακολούθησε την κίνηση των δυο χορευτών που ανέβηκαν στην αυτοσχέδια πίστα. Ο δικός μου προβληματισμός για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ένα άτομο γίνεται δεκτό από την ομήγυρη πήγε περίπατο στα πρώτα «όπα».
«Θα μπορούσα μέχρι και να ζήσω στην Ελλάδα! Μέχρι και τη γλώσσα… να μάθω!» Μου λέει η φίλη μου και βγάζει το κινητό για να αποθανατίσει τη στιγμή. Μια σέλφι στην Ελλάδα.
Αναδημοσίευση από : http://www.matrix24.gr
