Τι καταλάβαμε στα αλήθεια από την εθνική τραγωδία που ζήσαμε τον περασμένο Ιούλιο και χάσαμε έτσι, μέσα σε μερικές ώρες τόσους συνανθρώπους μας;
Ως πότε οι «υπεύθυνοι – ανεύθυνοι» θα ρίχνουν ό ένας στον άλλο, όλο το κρίμα και το ανάθεμα;
Ως πότε θα πνιγόμαστε, θα καιγόμαστε, θα θρηνούμε και θα εξοργιζόμαστε βρίζοντας τους πάντες εκτός βέβαια από τους εαυτούς μας;
Στην Ικαρία πριν από αρκετά χρόνια και πάλι σε ανάλογη περίπτωση πυρκαγιάς χάθηκαν 13 άνθρωποι… θυμάστε;
Ως πότε θα στήνουμε «γιορτές» με λόγους πανηγυρικούς για να κρατάμε, όπως λένε, ζωντανή την μνήμη, γιατί αυτό από μόνο του δεν φτάνει, είναι λειψό… χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοιες συμφορές;
Στην Ηλεία το ίδιο, στην Μάνδρα το περασμένο φθινόπωρο, που άνοιξαν οι ουρανοί και το νερό κύλησε ορμητικό παρασύροντας τους καταπατητές ρεμάτων δεν ξεχώρισε φτωχούς ή πλούσιους, δίκαιους ή αδίκους, δεξιούς ή αριστερούς… θυμάστε;
Πόσο εύκολο είναι να τα ξαναπάθουμε το μαρτυρούν οι συνθήκες που επικρατούν σχεδόν παντού αλλά και στην μικρή ικαριώτικη κοινωνία μας.
Το πόσο απροστάτευτοι είμαστε σε ένα ενδεχόμενο πυρκαγιάς το μαρτυρούν τα δασωμένα χωριά μας, οι ανύπαρκτες αντιπυρικές ζώνες, η πλήρης αδιαφορία των τοπικών αρχών: ΔΗΜΟΥ, ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ, ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ, (όλοι ετούτοι περί άλλων τυρβάζουν)! Το μαρτυρούν οι ανεξέλεγκτες χωματερές που ξεφυτρώνουν όπου νάναι. Ακόμα και οι δημόσιοι δρόμοι που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ζώνες πυρασφάλειας σε πολλά σημεία τα αντικριστά πεύκα ενώνουν τα κλαριά τους προσφέροντας βέβαια ένα μαγευτικό θέαμα που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε πύρινη κόλαση. Δεν θα έπρεπε κάποιος αρμόδιος να σκεφτεί να καθαρισθούν τουλάχιστον οι δημόσιοι δρόμοι;
Στο μόνο που ελπίζουν όλοι είναι οι Πυροσβέστες με την υπηρεσία τους, όπου ποτέ μα ποτέ δεν έκαναν μία άσκηση ετοιμότητας στους κατοίκους των περιοχών ώστε να γνωρίζουν πού και πώς θα πρέπει να αντιδράσουν σε περίπτωση ανάγκης, εφόσον καλά γνωρίζουμε πως ο πανικός σε τέτοιες ώρες είναι ο χειρότερος σύμβουλος!
Και εδώ δεν μιλάμε για αυθαίρετη δόμηση και καταπατήσεις δασών, βουνών και λόφων, μιλάμε κυρίως για τα σπίτια των πατεράδων και των παππούδων μας, τα «προγονικά» μας δηλαδή, που σήμερα δάσωσαν ως και οι αυλές μας! Και που παντού φύτρωσαν και φυτρώνουν πεύκα, αστιβές, ακισσαρές κι ανάμματα, και τούτο έγινε σταθερά όλα αυτά τα χρόνια της εγκατάλειψης της γης από τις νεώτερες γενιές.
Εκεί που τα χωράφια ανάσταιναν άλλοτε τον καρπό του σταριού και το χώμα έδινε ζωή στα αμπέλια, στις ελιές, στις συκιές, στις απιδιές, στις αμυγδαλιές εκεί που οι Ικαριώτες γονατιστοί καθάριζαν την δικιά τους Νικαριά, τώρα έκλεισαν και τα μονοπάτια, ερήμωσαν και οι κήποι, στέγνωσαν και οι γηστέρνες… Εκεί που οι γονείς μας έδεναν και μετάδεναν τις αίγες, τα βόδια και τα γαϊδουράκια τους σήμερα τα αμολυτά κατσίκια καταστρέφουν τα ρουμάνια του τόπου μας χωρίς κανείς να νοιάζεται πραγματικά για τούτο. Αφήνω το φαινόμενο των «συρμάτινων πλεγμάτων» μέσα στα δάση, δείγμα κι αυτό του σύγχρονου «πολιτισμού» μας! το εύκολο, το φτηνό, το ευτελές τείνει να κυριαρχήσει παντού.
Ως πότε θα τα ανεχόμαστε όλα τούτα; Γιατί είμαι απόλυτα βέβαιη ότι ΜΕΤΑ… θα βγούν όλοι οι παραπάνω «αρμόδιοι» και θα βγάζουν κάτι καταγγελίες, μα κάτι καταγγελίες που θα φρίττουμε όλοι μαζί!!!
Αδιάψευστοι μάρτυρες οι «φωτο» που ακολουθούν!
Χαρούλα Κ. Κοτσάνη
Σεπτέμβριος 2018
