ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ
Αθήνα, 15 Μαΐου 2018
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τοποθέτηση του Υφυπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μπαλάφα στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση και ψήφιση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής:
“Προσαρμογή της Ελληνικής Νομοθεσίας προς τις διατάξεις της Οδηγίας 2013/33/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία (αναδιατύπωση, L180/96/29.6.2013 και άλλες διατάξεις. Τροποποίηση του ν. 4251/2014 (Α΄ 80) για την προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στην Οδηγία 2014/66/ΕΕ της 15ης Μαΐου 2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τις προϋποθέσεις εισόδου και διαμονής υπηκόων τρίτων χωρών στο πλαίσιο ενδοεταιρικής μετάθεσης. Τροποποίηση διαδικασιών ασύλου και άλλες διατάξεις”
«Αγαπητοί συνάδελφοι,
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λέγοντας ότι από τη χώρα μας, τα τρία τελευταία χρόνια, πέρασαν πάνω από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες. Το πρώτο διάστημα, μέχρι τον Μάρτιο του 2016, αυτοί οι άνθρωποι, κατά τεκμήριο, πέρασαν από τη χώρα κατευθυνόμενοι προς τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπου κατά κανόνα ήθελαν να μεταβούν. Μετά το κλείσιμο των συνόρων και την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, τα πράγματα άλλαξαν και εγκλωβίστηκε ένα αριθμός, περίπου 55.000 άνθρωποι, οι οποίοι δεν θέλουν να μείνουν στη χώρα μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι στην Ελλάδα και όχι τυχαία, βρίσκονται ήδη πάνω από 600.000 οικονομικοί μετανάστες. Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν στην Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια όταν οι τότε κυβερνήσεις άνοιγαν τα σύνορα και τους «προσκαλούσαν» να δουλέψουν σε αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, αλλά και αργότερα, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 για να δουλέψουν στα ολυμπιακά έργα σαν φθηνό εργατικό δυναμικό.
Αυτή είναι η εικόνα στη χώρα μας σήμερα όταν μιλάμε για μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, ώστε να μην απολυτοποιούμε την πλευρά των 55.000, που εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας τα τελευταία 3 χρόνια.
Το νομοσχέδιο που συζητάμε σήμερα αντιμετωπίζει και τις δύο κατηγορίες που αναφέρθηκαν. Με βάση την εικόνα αυτή λοιπόν, θα ήθελα να κάνω τρεις παρατηρήσεις:
Η πρώτη είναι η εξής: το νομοσχέδιο προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που υπάρχουν γύρω από το μεγάλο αυτό ζήτημα. Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό δεν υπάρχει η μία και μοναδική λύση. Υπάρχει η ανάγκη για την όσο καλύτερη διαχείριση. Το νομοσχέδιο προσπαθεί να αντιμετωπίσει ρεαλιστικά αυτά τα ζητήματα. Το νομοσχέδιο δέχεται δύο κριτικές: Η μία είναι ότι χειροτερεύει την κατάσταση, οι ήδη κακές συνθήκες γίνονται χειρότερες. Και η άλλη κριτική είναι ότι δίνουμε πολλά επιδόματα και ξεχνάμε τους Έλληνες προσέχοντας περισσότερο τους πρόσφυγες και μετανάστες. Κατά τη γνώμη μου, βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο με δεδομένη αυτή την αμφίπλευρη κριτική. Πρώτα από όλα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο αιτών άσυλο πρέπει να προστατεύεται. Αυτή είναι η παράδοση μας σαν Έλληνες. Επομένως, στον προσφυγικό πληθυσμό που εισέρχεται στη χώρα μας, είμαστε υποχρεωμένοι να του παράσχουμε προστασία και όχι μόνο επειδή το υπαγορεύουν το διεθνές, το ευρωπαϊκό και το ελληνικό δίκαιο. Παρέχουμε προστασία παρόλο που είμαστε μια χώρα σε οικονομική κρίση, που οι συμπατριώτες μας δυσκολεύονται και θυμώνουν για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Για αυτό τα μέτρα μας έχουν πάντα το χαρακτηριστικό της ισορροπίας. Έτσι αντιμετωπίζουμε αυτά τα ζητήματα από τότε που αναλάβαμε τη διακυβέρνηση. Ένα άλλο ζήτημα είναι τα χρήματα για τη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Τα χρήματα αυτά προέρχονται βασικά από χρηματοδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο κόστος. Έτσι, τα ξενοίκιαστα διαμερίσματα στις πόλεις της Ελλάδας που διαμένουν οικογένειες προσφύγων, σε αρμονική σχέση με τον ελληνικό πληθυσμό, νοικιάζονται με χρηματοδότηση της ΕΕ μέσω της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες και αναπτυξιακών εταιρειών της Αυτοδιοίκησης. Επίσης, δίνεται ένα μικρό επίδομα που πάει στις τοπικές κοινωνίες. Και για αυτό η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η Εκκλησία της Ελλάδος, οι εμπορικοί σύλλογοι έχουν αγκαλιάσει την πρωτοβουλία αυτή.
Το δεύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζει το νομοσχέδιο είναι το μεγάλο πρόβλημα του εγκλωβισμού των ανθρώπων αυτών, στη χώρα γενικά και στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου ιδιαίτερα. Υπάρχει ένα νόμος στη φυσική που λέει ότι πρόβλημα υπάρχει όταν η εισροή σε ένα χώρο είναι μεγαλύτερη από την εκροή. Σε αυτό το θέμα χρειαζόμαστε προτάσεις. Σχεδόν όλοι εκ των ομιλητών αποδέχονται ότι η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Οι προτάσεις που κάνουν οι συνάδελφοι πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι, πρώτον, τα βόρεια σύνορα μας είναι κλειστά και δεύτερον ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή αλληλεγγύη από πολλά κράτη-μέλη. Εμείς κάνουμε προτάσεις, από την επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου μέχρι την αλλαγή της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Από την επαναφορά της μετεγκατάστασης μέχρι την ενεργοποίηση των ταχύτερων επιστροφών στην Τουρκία και την οικογενειακή επανένωση. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, διότι, αν αδειάσουμε τη μία μέρα τα νησιά, την άλλη μέρα θα έρθει ίσος αριθμός από απέναντι. Εκτός και αν κάποιος υποστηρίζει ότι πρέπει να πνίγουμε τους ανθρώπους που έρχονται στη χώρα μας. Η πρόταση που ακούγεται να έρθουν από τα νησιά οι άνθρωποι στην ενδοχώρα, να παραμείνουν εδώ μέχρι να πάρουν τα χαρτιά που χρειάζονται και να πάνε στις χώρες που επιθυμούν, δεν μπορεί να υλοποιηθεί αφού οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν τους δέχονται.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι το προσφυγικό-μεταναστευτικό, κυρίως στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και πολύ λιγότερο στην Ελλάδα, καθορίζει πλέον, σε πολύ μεγάλο βαθμό, συνειδήσεις, πολιτικές συμπεριφορές και εκλογικές στάσεις. Και βοηθά στο να αναπτυχθούν φαινόμενα όπως η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο νεοναζισμός. Είχαμε, δυστυχώς, αυτές τις ημέρες και εντός της βουλής διατύπωση μιας τέτοιας ρατσιστικής και ξενοφοβικής ρητορικής. Απέναντι στα φαινόμενα αυτά δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός. Απαιτείται επαγρύπνηση και ένα ενιαίο δημοκρατικό μέτωπο χωρίς εξαιρέσεις. Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι, σήμερα, ο αποδιοπομπαίος τράγος όπως ήταν για τους ναζί ο εβραίος, είναι ο πρόσφυγας και ο μετανάστης, ο διαφορετικός γενικά».
