Κάποτε, πάνε χρόνια πολλά από τότε που οι «αχαμνοί» της Νικαριάς ηπήρασιν τα βουνά για να γλυτώσουν από της ιστορίας μας τα κακοτράχαλα τα μονοπάτια…
Από κείνη τη φύτρα την γερή, την στέρεη των «αχαμνών» είμαστε κι εμείς οι σημερινοί για τούτο ως φαίνεται αντέχουμε ακόμη!
Ηνόμπλισε η καρδιά μας κι ημπλήμαρε η ψυχή μας φέτος σαν είδαμε τα ΕΥΑΝΔΡΙΑ του Χρίστου του Ξενάκη κι εκείνο το όμορφο κύπελο του «ΝΕΣΤΟΡΑ», που δόθηκε ως έπαθλο και βραβείο στους «ευάνδριους», σχεδιασμένο από τον φίλο της Νικαριάς Γιάννη Βλάχο.
Κι είπαμε να! που έχουμε ακόμη ανθρώπους άξιους που μας τραβούν ομπρός!, έτσι και πάλι νοιώσαμε για την τιμή που ηκάμασιν στον Δ.ΘΕΜΕΛΗ, τον μεγάλο Μουσουργό μας, το Φ.Ι. με τον ακάματο πρόεδρό του Σταμ. Βασίλαρο, το ίδιο και πάλι σαν ηκούσαμεν τον λόγο του ΕΠΑΡΧΙΔΗ του έφηβου Οιναίου, να μας ξεναγεί στον κόσμο της ύλης και των ιδεών, έργο του Κ.Ρόζου και την διάλεξη για την ντοπολαλιά μας του Γιώργου Βασίλαρου …
Είμαστεν μαθών κι εμείς που μας αρέσουν ετούτα τα λοάτα, τ’ αργάχερα του βίου μας, τι όμορφα που ζωγραφίζουν τα, ούλοι ετούτοι οι «αχαμνοί» του τόπου μας! η «μαγιά» όπως τους είπε σε άλλους καιρούς και με την ίδια γραφή ο Μακρυγιάννης μας.
Να βρούμε τις αναχαλές (ευκαιρίες), ετούτο περιμένουμε, ο νους να λαγαρίσει, ν’ ανέβει λίγο πιο ψηλά, μπας και μας δει ο ήλιος και σηκωθεί κι εκείνη η σοροκάδα από της Πούντας την μεριά να διώξει την αποφορά του κόσμου που φτάνει ίσαμε εδωνά!
Εν είν’ και για σινορισόν όσοι λαλούν μονάχα, κι όσοι κουσελεύουσιν αστόχαστα σαδώ, σακεί, σαπέρα κι ήβγασιν και τα τελευταία χρόνια κάτι κακολαλητές λοής, λοής κολόρα, που πέρουν βόττα τα χωριά κι ούλο καταγγέλλουν, μόνο που καταγγέλλουν κι ότι κι αν γίνεται, χωρίς αυτούς τους περιλάλητους, το βρίσκουν μόνο για ζημιά και για κακό του τόπου…
Μα σαν αφήνεις ανέφραες τις ποργιές ήντα να κάμνει κι ο φράχτης; Σαφίζει η συφφορά τον άνθρωπο και κάμνει τον φυσέκι και βλέπει τους ατσίρους στον περιβολότοιχο του, ωσάν που ‘βλεπε εκείνος ο Δον Κιχώτης τους ανεμόμυλους στους ανοιξιάτικους κάμπους και πάλευε μαζί των.
Ελόου σου τα λέω κι άκουτα! …έχω κι άλλα, μόνε πια ά κάμω και τον όξω νου, μα αξανάρτω θέλει κι ως τότε σκέψου το και εσύ πόσο μας αξίζουν ετούτοι εδώ οι «αχαμνοί»!
Εκείνα που μένουν οπίσω είναι τα έργα των ανθρώπων, οι άνθρωποι ξοδεύονται νωρίς, σχεδόν απισπέρα, όπως το καλό κρασί μια βροχερή νυχτιά δίπλα στο τζάκι τ’ αναμμένο με παρέα ωραία…
Απά σε μια μαλαχταρέ πλάθουμε το βιός μας, ετούτη είναι η ράτσα μας όσα και να περνάει…
(ανθοδέσμες φτιάχνω με λέξεις από τα «Σότροπα» του Ν.Καστανιά, τίποτε άλλο.)
Χαρούλα Κοτσάνη/Σεπτέμβριος 2017
