μα δεν κοιμάμαι, ξαγρυπνώ για τούτο αναστενάζω…
Κάλαντα ακούγονται στους δρόμους, παιδικές φωνούλες αντιλαλούν οι γειτονιές, ευχές πολλές γεμίζουν τον αέρα, Άη-Βασίληδες πολλοί μες στα σοκάκια προσπαθούν να αποσπάσουν κανένα ευρώ απ’ τις νοικοκυράδες που βγαίνουν στα μπαλκόνια με χαμόγελα, συμπληρώνοντας τον εορταστικό πίνακα των ημερών…
Συνηθισμένοι ετούτοι οι δρόμοι της παράδοσης, τους ξανα-διαβαίνουμε με ανείπωτη χαρά κάθε φορά… ελπίζοντας, πάντα ελπίζοντας, ξεγελώντας τις μέρες μας που τόσο βιαστικά φεύγουν ή ξορκίζοντας το κακό. Ζούμε τις αυταπάτες μας!
Ας είναι κι έτσι, μέρες που είναι, ο νους μου πηγαίνει πάλι και πάλι στον αγαπημένο μου μπάρμπα -Γιαννιό, του Παπαδιαμάντη… Τον μπάρμπα – Γιαννιό τυλιγμένο στην παλιά πατατούκα του, μόνο κι έρημο, τρεκλίζοντας από τα γηρατειά ή από το κρασάκι, ποιος ξέρει; με μια γεμάτη από ταξίδια ζωή! Και τι δεν είχε δει και τι δεν είχε συναντήσει ως ναυτικός που υπήρξε! και τι δεν είχε ζήσει όλα τα χρόνια του, παλεύοντας με την θάλασσα ή βρίσκοντας απάγκιο στα λιμάνια της ξεκούρασης και των πολλών ηδονών… όλα όμως αφημένα στο χθες, παρελθόν, αέρας, ανέγγιχτα και αόρατα τώρα πια, μόνο μέσα στη θύμηση ίσως τα ξαναβρίσκει πού και πού μα όχι σίγουρα κι εκεί!
Πλανεμένος – «ζητιάνος» από έναν μυστικό χωρίς ανταπόκριση έρωτα, περιπλανιέται στα σοκάκια σιγοτραγουδώντας:
« Γειτόνισσα, γειτόνισσα, πολυλογού και ψεύτρα,
δεν είπες μια φορά κι εσύ, Γιαννιό μου έλα μέσα».
Χριστούγεννα! Καρδιά του χειμώνα! Άη – Βασίλης, Φώτα, μέρες χαράς και γιορτής όπως και φέτος, πίσω από τα φωτισμένα παράθυρα οι άνθρωποι γιορτάζουν, πίνουν, τρώνε, γελάνε, χορεύουν και τραγουδάνε, μόνο ο μπάρμπα Γιαννιός τριγυρίζει έξω κατά μόνος σιγοτραγουδώντας:
«Σοκάκι μου μακρύ – στενό, με την κατεβασιά σου,
κάμε κι εμένα γείτονα με τη γειτόνισσά σου».
Και καθώς προχωρούσε ή (προχωρούμε) μέσα στο χιόνι, παραπατώντας, για μια στιγμή εκλονίσθει, πιάσθηκε από έναν ρόπτρον μια εξώθυρας, κι εκείνο ήχησε δυνατά … «ποιος είναι»; Κανείς δεν ακούσθηκε, η φασαρία της γιορτής δεν άφηνε κανένα άλλο περιθώριο επανεξέτασης!
«Γειτόνισσα, γειτόνισσα, Πολυλογού και ψεύτρα»! Τίποτα δεν άκουσες, τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα, τίποτα δε είδες, δεν γνώρισες, δεν αναγνώρισες… Κι εκείνος εξεπιάσθει από την λαβή εκείνης της εξώπορτας, ταλαντεύθηκε ολίγον, εσαρρίσθει, έκλινε κι έπεσε επάνω στο κατάλευκο χιόνι, ως το πρωί είχε όλος καλυφθεί, άσπρισεν όλος, έτσι ολόλευκος παρουσιάσθει ενώπιον του Κριτού…
ο μπάρμπα – Γιαννιός, που δεν πρόφτασε να ζήσει το ξυπνητό όνειρό του!
Νομίζουμε πως όλα ετούτα είναι αταίριαστα με την ζωή μας, μακρινά και αβέβαια, ίσως και να μην έγιναν τοιουτοτρόπως; Πόσο ξεγελιόμαστε! Εμείς όμως είμαστε πάντοτε μέσα στη σάλα! ποτέ έξω απ’ αυτήν και μάλιστα μες σε χιονιά, έτσι νομίζουμε. Ζούμε τις αυταπάτες μας!
Για τούτο και ο Ποιητής, μας έχει προειδοποιήσει:
Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παδιαμάντη! (οδ.Ελύτης)
Χαρούλα κ. Κοτσάνη
Παραμονή Χριστουγέννων του 2018
