από Δέσποινα Κελεσίδου
Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση “Από την Αντιγόνη στη Μήδεια” που παρουσιάζεται σε επανάληψη. Πώς γεννήθηκε η ιδέα της;
Η ιδέα γεννήθηκε από μια ανάγκη να διερευνήσω ως συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός αυτό το δυσεπίλυτο, μυστηριακό πλάσμα που λέγεται γυναίκα αλλά και να δικαιώσω τη γυναίκα σε έναν σκληρά ανδροκρατούμενο κόσμο. Είναι σίγουρα ένα μανιφέστο υπέρ της γυναίκας με υλικά παρμένα από αρχαίους και σύγχρονους μύθους καταπίεσης. Γι αυτό δίπλα σε αρχαία τοπωνύμια όπως Θήβαι, Αθήναι, Κόρινθος, Άργος παρελαύνουν η Μακρόνησος, η Ικαρία, η Παλαιστίνη όπου γυναίκες αντιστάθηκαν στη σύγχρονη βαρβαρότητα.
Στη συγκεκριμένη παράσταση έχετε ασχοληθεί με τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, τη μουσική, το video art και την ερμηνεία. Πόσο δύσκολο ήταν να τα συντονίσετε όλα αυτά;
Για ένα τόσο πολύπλοκο ζήτημα χρειαζόμουν πολλά διαφορετικά εργαλεία ανάγνωσης. Επομένως όλες οι παραπάνω ιδιότητες στις οποίες υπεισήλθα με βοήθησαν να αποκαλύψω διαφορετικές πτυχές της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Ιδιαίτερα θα σταθώ στο video art. Αυτό μου έδωσε ένα πρωτόγνωρο μονοπάτι καθώς τα τοπία της Ικαρίας που βιντεοσκόπησα κατά τη διάρκεια των προβών και λειτουργούν σαν σκηνικός χώρος του έργου μου αποκάλυψαν με μυστικιστικό σχεδόν τρόπο, αλήθειες για τη γυναίκα που ούτε θα μπορούσα να φανταστώ. Η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί τώρα που έχει ολοκληρωθεί το έργο φαντάζει σαν ένα νέο είδος, ένα υβρίδιο θεάτρου που θα οριζόταν ως σκηνικό και ποιητικό κολλάζ με διαδοχές ήχων, στίχων, εικόνων και δράσεων.
Ποια η θέση της γυναίκας στην αρχαία τραγωδία και γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με τις γυναίκες ηρωίδες των τραγωδιών;
Η αρχαία ελληνική τραγωδία δίνει πολλαπλά παραδείγματα γυναικών τα οποία χοντρικά συνοψίζονται σε δυο κατηγορίες: γυναίκες του οίκου και γυναίκες της ανατροπής. Οι πρώτες συνήθως κρατάνε το ρόλο τους σφιχτά εντός της (βασιλικής) κατοικίας και δρουν μέσα σε αυτό με δυναμικό και εντελώς ασυνήθιστο τρόπο. Οι δεύτερες επιλέγουν να αρνηθούν τον οίκο και να κάνουν τη δική τους επανάσταση ερχόμενες σε ρήξη με το κατεστημένο, με τους άντρες αλλά και την εικόνα που είχε ο αρχαίος κόσμος για αυτές. Αυτό είναι ένα παράδοξο πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά ανατρεπτικό: ενώ οι γυναίκες στην αρχαία Αθήνα ήταν εγκλωβισμένες στα σπίτια τους, χωρίς πολιτικά δικαιώματα, ξεκάθαρα κατώτερες από τους άνδρες οι τρεις αρχαίοι τραγικοί μοιάζει να τις τιμούν, να τις κατανοούν βαθύτατα και να τις βγάζουν από την αφάνεια και τη σκοτεινιά που ζουν, δίνοντας τους δεσπόζουσα θέση κι ανοίγοντας ουσιαστικά δρόμο για τη χειραφέτησή τους.
Πώς επιλέχθηκε το έργο Alarms και ποια η κεντρική του ιδέα;
Το έργο μιλάει για τη μοναξιά και τη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων. Επιλέχθηκε από μια ανάγκη μας να μιλήσουμε ως ομάδα με πιο σύγχρονους όρους. Το έργο σπαρταράει κυριολεκτικά στα χέρια μας καθώς κάθε ατάκα και κάθε δράση του μοιάζει τόσο γνώριμη σαν να την έχουμε ζήσει οι ίδιοι. Το έργο κινείται με απίστευτα κωμικό τρόπο γύρω από την ανθρώπινη μοναξιά. Οι τρόποι και οι μηχανισμοί να την κρύβουμε είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι και μας φανερώνουν γελοίους μπροστά στον καθρέφτη και μπροστά στους άλλους.
Καθώς παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ποιο στοιχείο του κέρδισε την προσοχή;
Αυτό που με κέρδισε είναι η σπιρτάδα στις δυο βασικές του συμβάσεις: η μια ιστορία μας δείχνει δυο ζευγάρια που κάνουν πανομοιότυπες δράσεις σε δυο δωμάτια ξενοδοχείου και οι ζωές τους μοιάζει να έχουν βγει από καρμπόν. Η δεύτερη ιστορία μας παρουσιάζει πάλι δυο ζευγάρια τους οικοδεσπότες και τους επισκέπτες οι οποίοι πέφτουν θύματα ενός υπερσύγχρονου σπιτιού που “ζωντανεύει”, ενός σπιτιού στο οποίο οι ηλεκτρικές συσκευές ζωντανεύουν η μια μετά την άλλη προκαλώντας πανζουρλισμό και νευρική κατάρρευση στα ανυπεράσπιστα θύματα.
Μας παρουσιάζετε εν συντομία τους 4 ήρωες του έργου; Είναι ένα έργο γλυκόπικρο; με ποιο συναίσθημα φεύγει ο θεατής;
Είναι πρόσωπα της μεσαίας και ανώτερης τάξης, τακτοποιημένα, με ζωές εντελώς κανονικές, με συνθήκες διαβίωσης επίσης κανονικές, με καθημερινότητες επαναλαμβανόμενες και προκάτ. Είναι τα πρόσωπα που όλοι αποφεύγουμε να είμαστε κι όμως εν τέλει καταλήγουμε να είμαστε σε αυτό το σύγχρονο σφαγείο που ζούμε! Είναι ένα έργο στο οποίο γελάς με την καρδιά σου γιατί αναγνωρίζεις με έναν γλυκόπικρο τρόπο τον εαυτό σου.
Μιλήστε μας για το φετινό πρόγραμμα και τους στόχους του Άλφα.Ιδέα
Καλέσαμε ανθρώπους να δημιουργήσουν ελεύθερα και ανοιχτόψυχα παραστάσεις δίπλα στις δικές μας, ανθρώπους που πιστεύουμε ότι μιλάμε ίδια γλώσσα για ένα θέατρο της ανθρώπινης ζεστασιάς μακριά από δηθενιές και βλαβερές εξαρτήσεις. Θέλουμε κάθε παράσταση στο Άλφα.Ιδέα να είναι μια αφορμή για σκέψη, μια όαση συγκίνησης, μια πολιτική θέση. Ο Τάσος Νούσιας, η Στέλλα Σερέφογλου, ο Γιάννης Δρακόπουλος, ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας, η ομάδα “Θέση” και οι τρεις ομάδες που διακρίθηκαν στο φεστιβάλ μας καταθέτουν όλοι μια ξεκάθαρη καλλιτεχνική πρόταση πιστή στις παραπάνω κατευθύνσεις. Περισσότερα για το φετινό μας πρόγραμμα, τα σεμινάριά μας, το μικρό μας μανιφέστο και τα ταξίδια μας στο ενημερωμένο site μας alfaidea.gr
Αναδημοσίευση από : https://www.unstage.gr
