Άγιος Κήρυκος Ικαρίας
Πέτρος Μανταίος
Μοναστηράκι, Αγίου Φιλίππου και Ερμού, καφενείο «Καφενείον». Σε μαυροπίνακα έξωθεν καταστήματος με κιμωλία η… προειδοποίηση: «Σέρβις σε 15 λεπτά. Είμαστε Ικαρία»! Τόπος καταγωγής της μητέρας η Ικαρία, αγαπημένη, αν και πάω σπάνια. Στο Φραντάτο (γενέτειρα της μάνας) κάποτε ρώτησα στο καφενείο: πόση ώρα θέλω για να πάω στο τάδε (δεν θυμάμαι ποιο) μέρος; Ένα τσιγάρο δρόμος, μου απάντησαν.
Πήγαινα, πήγαινα… τελειωμό δεν είχε ο δρόμος. Αντί να θυμώνω, όσο περπατούσα γελούσα. Τους ξέρω τους Καριώτες, ξέρω και το χιούμορ τους και τις πλάκες που σκαρώνουν. Έχουν δε ένα «Ε!» που είναι η πιο διπλωματική πρόταση στον κόσμο: απάντηση, ερώτηση, υπεκφυγή, άρνηση, κατάφαση, ενθάρρυνση, αποθάρρυνση… αμέτρητες εκδοχές. Τις προάλλες, που συζητούσαμε με τον αδελφό μου επί του «Ε…» των Ικαριωτών, θυμίσαμε, ο ένας με τον άλλο, πάνω από είκοσι εκδοχές!
Εν πάση περιπτώσει, περπάτησα όσο περπάτησα, πήγα εκεί που ήθελα (και με έστειλαν, γιατί δεν το είχαν τίποτα να με στείλουν στην αντίθετη κατεύθυνση· ήταν ζήτημα έμπνευσης!), κάποτε επέστρεψα. «Τι μου σκάσατε, ρε! Μου είπατε “ένα τσιγάρο δρόμος”, έφυγα πρωί και γύρισα μεσημέρι!» είπα. «Ε καλά!» απάντησε ο δράστης. «Το κάπνισες; Να το στρίψεις είπαμε…». Απίθανοι.
Είχαμε κάποτε με τον Δημήτρη Παπαχρήστο (να θυμηθούμε και το Πολυτεχνείο που κοντοζυγώνει η επέτειος του) μια κυριακάτικη ραδιοφωνική εκπομπή στην ΕΡΑ2, 1994-1998. Λάτρης και ο Δημήτρης της Ικαρίας· τον έχουν υιοθετήσει οι Καριώτες, πάει στο νησί πολύ συχνότερα από μένα. Με πρότασή μου, που έγινε αποδεκτή χωρίς δεύτερη κουβέντα, αφιερώσαμε την εκπομπή (που τη λέγαμε Ελεύθερες Διαδρομές) στη χάρη και τη χαρά της βραδύτητας και είχαμε υιοθετήσει, ως «τοπόσημο», την Ικαρία…
Αναδημοσίευση από : http://www.efsyn.gr
