Η αφίσα και τα σχέδια της νέας ταινίας του Γιώργου Πανουσόπουλου ανήκουν στην Κυβέλη Ζωή, μια νεαρή καλλιτέχνη που μοιράζεται με το Flix την εμπειρία.
Τι μαγικό συμβαίνει σε ένα αχαρτογράφητο νησάκι κάπου στο Αιγαίο; Δύο ανυποψίαστοι ξενομερίτες, ένας Γάλλος ευρωβουλευτής και μία νεαρή οικονομολόγος, φτάνουν με καΐκι στο ειδυλλιακό Αρμενάκι και έρχονται σε επαφή με τον αλλόκοτο τρόπο ζωής και τις ανατρεπτικές ηθικές αξίες των κατοίκων του. Τα λεφτά είναι ντεμοντέ και… no banks, nο streets, no cars, no rooms to let. Θα γνωριστούν με τον αλλοπρόσαλλο δάσκαλο και την πληθωρική χήρα του νησιού, θα παραδοθούν στη δίνη του έρωτα και σ’ αυτόν το γοητευτικό τόπο, που μπορεί να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων.
Η παραπάνω υπόθεση έρχεται να συμπληρώσει έναν αποφασιστικά – γιατί όχι και ειρωνικά; – οπτιμιστικό τίτλο, εμπνευσμένο από το τραγούδι «Ήτανε λέει» του Άκη Πάνου, που σε ένα αδιαίρετο σύνολο με το εικαστικό της αφίσας που φιλοτέχνησε η Κυβέλη Ζωή, υπεύθυνη για τους τίτλους αρχής και τέλους αλλά και για τα σχέδια που «πρωταγωνιστούν» στην ιστορία, ολοκληρώνουν το «αχαρτογράφητο» σύμπαν της νέας ταινίας του Γιώργου Πανουσόπουλου.
Δείτε ακόμη: Στα γυρίσματα του «Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς Δεν Ηξερε να Κλαίει» του Γιώργου Πανουσόπουλου
Η 25χρονη Κυβέλη Ζωή, με σπουδές σε Νέα Υόρκη, Γαλλία και Αγγλία, με ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ήδη συνεργασίες με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, συνάντησε τον Γιώργο Πανουσόπουλο μέσω… του Μάρκου Βαμβακάρη.
Γνώρισα τον Γιώργο πριν περίπου πέντε χρόνια ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στην Κηφισιά. Ήρθαμε σε επαφή για το καλλιτεχνικό, αλλά και λόγω της καταγωγής μου από την Ικαρία, όπου και ήθελε να κάνει τα γυρίσματα της ταινίας. Από το πρώτο λεπτό που συνομιλήσαμε, καταλάβαμε ότι από κάποια προηγούμενη ζωή είμαστε πολύ φίλοι. Περισσότερο θα έλεγα, δεθήκαμε πρώτα από τα μουσικά μας ενδιαφέροντα, παρά από την ίδια την ταινία που έμελλε να γίνει. Ο Πανουσόπουλος, όπως και εγώ είμαστε «Μαρκομανείς», δηλαδή λάτρεις του Μάρκου Βαμβακάρη, ο οποίος ήταν το πρώτο στοιχείο που ξεκίνησε τη φιλία και τη συνεργασία μας! Ύστερα ακολούθησαν όλα τα άλλα.
Ο Γιώργος Πανουσόπουλος εμπιστεύτηκε την Κυβέλη Ζωή για να σχεδιάσει το «εικαστικό» κομμάτι της ταινίας – τις παιδικές ζωγραφιές που «πρωταγωνιστούν» στην ταινία, αλλά και τους τίτλους αρχής και τέλους, την αφίσα της ταινίας, ένα θαυμαστό κόσμο ζωγραφισμένο μονοκοντυλιά στο «λάθος» χέρι.
Τη γενική αισθητική της ταινίας την είχε ήδη ο Γιώργος στο μυαλό του. Γενικά είναι ένας από αυτούς τους δημιουργούς που αν δεν έχουν το έργο ήδη στο κεφάλι τους, δεν μπορεί να εκτελεστεί. Εμένα το μόνο ουσιαστικά που μου είπε ήταν ότι όλες οι ζωγραφιές στη «Χώρα που Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει» πρέπει να είναι παιδικές. Ότι αυτό το «μέρος» είναι ολοκληρωτικά ζωγραφισμένο από παιδιά. Ένα άλλο πράγμα το οποίο επεσήμανε ήταν το χαρακτηριστικό της μονοκοντυλιάς. Ήμουν τυχερή, διότι η δουλειά μου εκείνη την εποχή ήταν κάπως έτσι. Ζωγράφιζε και ακόμη δηλαδή ζωγραφίζω πάρα πολύ με αυτόν τον τρόπο.
Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούσαμε να κάνουμε μόνο τέτοιου είδους σχέδια, διότι παρά την παιδικότητά τους δεν σημαίνει ότι φαίνονται σαν να είναι από χέρι παιδιού. Έτσι συνέχισα και με άλλες τεχνικές, με μαρκαδόρους και ξυλομπογιές (υλικά με τα οποία ζωγράφιζα περισσότερο ως παιδί απ’ ότι τώρα). Όταν έστειλα τα πρώτα δείγματα για τα σχέδια των σκηνικών δεν του άρεσαν καθόλου. Μου είπε ότι δεν είναι αρκετά «παιδικά», ότι «θέλει πιο πολύ»… Αυτό με ταρακούνησε λίγο διότι μου φάνηκε εν τέλει πάρα πολύ δύσκολο να ζωγραφίσω πάλι σαν παιδί. Όσο προσπαθούσα με το χέρι μου να «αφαιρεθώ» τόσο πιο συγκεκριμένο γινόταν το σχέδιο. Φοβήθηκα ότι θα χάσω τη δουλειά! Οπότε μου ήρθε η ιδέα να κάνω όλα τα σχέδια με το αριστερό μου χέρι (δηλαδή, όχι με το καλό μου χέρι). Και έτσι έγινε. Όλα τα σχέδια που έγιναν για τα σκηνικά της ταινία πέρα από τις γλάστρες, τους τίτλους και την αφίσα έγιναν με το «όχι καλό» χέρι. Ήταν μια από τις καλύτερες ασκήσεις που έκανα ποτέ μου και σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα μπορούσε ποτέ κάποιος να μου αναθέσει.
Ύστερα είχαμε τις γλάστρες, οι οποίες έπαιξαν ουσιαστικά κι αυτές το ρόλο κάποιων χαρακτήρων αυτού του μυστήριου νησιού. Ζωγραφίστηκαν μόνο πρόσωπα κατά βάση στους τενεκέδες, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως πρόσθετε φάτσες ή «κομπάρσοι» του υπόλοιπου σκηνικού.
Για τα υπόλοιπα εικαστικά-γραφιστικά, αποφάσισα να ακολουθήσω ένα συνδυασμό της μονοκοντυλιάς και του «αριστερού χεριού» με τη γλυκιά αίσθηση που μου άφησε η εμπειρία αυτής της ταινίας. Ήθελα η αισθητική να είναι παιδική, ερωτική κι αλλοπαρμένη μαζί, όπως κι ο Γιώργος πιστεύω φανταζόταν αυτήν την ταινία, αλλά και τον κόσμο γενικότερα.
Τι είναι όμως για την Κυβέλη Ζωή ο κόσμος του «Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει»;
Για τον Πανουσόπουλο, ο τίτλος εμπνεύστηκε από το τραγούδι του Άκη Πάνου, αλλά πέρα απ’ αυτό νομίζω ότι η «χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει» είναι το μέρος στο οποίο τόσα χρόνια ο Πανουσόπουλος ήδη ζει! Για μένα είναι το σουρεάλ τοπίο της φαντασίας, με πολλά στοιχεία από τα έργα της ζωής του, το οποίο έγινε πραγματικότητα μέσα σε αυτήν την ταινία και φώναξε όλους τους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες για να το μοιραστούν μαζί του. Όσοι δουλέψαμε σε αυτήν την ταινία γίναμε όλοι φίλοι, αγαπημένοι. Αυτό δείχνει πολλά για τον δημιουργό.
Μια ακόμη αγαπημένη ταινία λοιπόν από τη φιλμογραφία του για τη νεαρή καλλιτέχνη, που προστίθεται στους «Απέναντι», τη «Μανία» και την «Τετοστερόνη».
Και οι τρεις παραπάνω ταινίες πιστεύω είναι πολύ καλά παραδείγματα του τρόπου σκέψης και της προσωπικής του ματιάς στη ζωή. Και στα τρία έργα είναι παρά πολύ έντονο το πάθος για ζωή και για έρωτα, για ενστικτώδη συμπεριφορά, ζωώδη αίσθηση, όπως και η σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση, στοιχεία τα οποία όλα ενυπάρχουν στον Πανουσόπουλο που ξέρω. Νομίζω πως σε έναν καλλιτέχνη αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο ίδιος να περιγράφεται μέσα από το έργο του και το έργο του να μιλάει από μόνο του.
Και τώρα που τον γνώρισε καλά, με ποια επίθετα θα τον περιέγραφε;
Για πάντα Νέος, διότι δεν σταμάτησε ποτέ να ακούει και να θέλει να μαθαίνει
Ερωτικός, διότι αγαπάει τη ζωή, έχει μια απίστευτη δίψα για να ανακαλύψει πάθη, λάθη και άγνωστα βάθη.
Δάσκαλος, γιατί έχει το σπουδαίο ταλέντο να ενώνει ωραίο κόσμο και να γεννάει νέες φιλίες.
Ειλικρινής και πάντα λέει αυτό που σκέφτεται, δεν θα χαϊδέψει ποτέ τα αυτιά κανενός.
(Οι φωτογραφίες από τα γυρίσματα είναι της Μαργαρίτας Νικητάκη)
Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει | Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιώργος Πανουσόπουλος | Παραγωγός: Ελένη Κοσσυφίδου | Διευθυντής Φωτογραφίας: Χρήστος Καραμάνης | Οπερατέρ: Α. Κιτσίκης – Χ. Δούρος – Ν. Τσεμπερόπουλος | Βοηθός Οπερατέρ Κώστας Δρακάκης/ Χ. Γιαννάτος | Ενδυματολόγος: Μανταλένα Παπαδάκη | Βοηθός Ενδυματολόγου: Ιωάννα Παπαδογιάννη | Σκηνογράφος: Σπύρος Λάσκαρης | Φροντιστής: Γ. Καρβούνης | Ήχος Rec Ambience | Μπούμαν Στέργιος Νταγκουνάκης | Ηλεκτρολόγος Κώστας Μπακογιάννης | Εικαστικός Κυβέλη Στενού | Χορογράφος Ιωάννα Λύκου | Make up Κυριακή Μελίδου | Φωτογράφος Πλατώ Μαργαρίτα Νικητάκη | Making of Θάνος Μήτσιος | Casting locals Σ. Ψυλλάκης | Β. Σκηνοθέτη Ε. Φραγκιαδάκη/Ν. Φαρούπος | Δ/ντης παραγωγής Α. Κούβαρης | Β. Παραγωγής Π. Δαμιανός/Μ. Βασιλειάδου/Β. Τόλιος/Α. Τριπόδης/Π. Καλφαμανώλης | Μοντάζ Ν. Βαβούρης | Ηθοποιοι: Μαργαρίτα Πανουσοπούλου/Μπάμπης Χατζηδάκης/Φωτεινή Τσακίρη/Serge Requet Barville/Γ. Χατζηγιάννης/Βαλέρια Χριστοδουλίδου/Σταύρος Μερμίγκης/Θάνος Πρίτσας/Αλίκη Καμινέλη και πολλοί Ικαριώτες | Χορηγοί: Hellenic Seaways, Καffea AE | Παραγωγή blackbird production | Συμπαραγωγός Γαλλία: MPM-Μarie Pierre Macia/Claire Gadea | Συμπαραγωγοί: ΕΡΤ ΑΕ + ΝOVA | Mε την υποστήριξη του ΕΚΚ και του CNC
Το «Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει» του Γιώργου Πανουσόπουλου θα βγει στις αίθουσες στις 20 Σεπτεμβρίου από την Feelgood Entertainment
Αναδημοσίευση από : http://flix.gr
