ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ
ΤΗΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
[email protected]
ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Δουλεύουμε στην πρόληψη των εξαρτήσεων προάγοντας την Ψυχοκοινωνική Υγεία. Προτάσσουμε την Ψυχοκοινωνική Υγεία ως ισχυρό αντίβαρο σε όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας στην καθημερινότητα του μέσα σε συνεχείς αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που διαπερνούν τη χώρα μας αλλά και όλη την ανθρωπότητα. Δίνουμε έμφαση στις σχέσεις των ανθρώπων και στην επανένωσή τους, κόντρα στον ατομικισμό και την αποξένωση. Παλεύουμε να φτιάξουμε ένα ανθρώπινο δίχτυ προστασίας από τις εξαρτήσεις κάθε είδους, συμβάλλοντας στην ενδυνάμωση του ανθρώπου και της κοινωνίας μπρος στις ευρύτερες απειλές, επανασυνδέοντας το προσωπικό με το συλλογικό.
Χάρις στη φιλοσοφία αυτή, της καθολικής πρόληψης, κάθε χρόνο εξυπηρετούμε πάνω από
100.000 πολίτες, με παρεμβάσεις που έχουν διάρκεια και συνέχεια. Παράλληλα κάνουμε δουλειά ενεργοποίησης της πολιτικής ηγεσίας, καλώντας τη να συμπορευτεί στο πνεύμα αυτό, αποτάσσοντας τις ιατροκεντρικές συντεταγμένες που εστιάζουν στη θεραπεία χωρίς έγνοια για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και της ψυχικής υγείας πριν αυτή «νοσήσει». Οι συνθήκες ζωής αρρωσταίνουν τους ανθρώπους και εκεί οφείλουμε να εστιάσουμε: Η πρόληψη στοχεύει στο σύνολο των ανθρώπων και στη συνολική ευημερία τους, με στόχο όλο και λιγότεροι άνθρωποι να έχουν ανάγκη θεραπείας. Όταν το υπαρκτό κράτος εστιάζει αποκλειστικά στη θεραπεία, υιοθετεί τη λογική της «διαχείρισης» των ψυχοκοινωνικών προβλημάτων αναπαράγοντας στην ουσία τον φαύλο κύκλο και μάλιστα αυξητικά, σαν μια «λερναία ύδρα». Και αυτό κάνει το κράτος, τελευταία φτάνοντας να βαπτίζει τη θεραπεία ως «πρόληψη».
Στη βάση μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης θα έπρεπε να υπάρχει ένας ενιαίος πυλώνας
πρόληψης στη χώρα, διακριτός από τους υπόλοιπους πυλώνες: Θεραπεία,
Υποκατάσταση/Διαχείριση, Κοινωνική Ένταξη. Εδώ και 20 χρόνια παλεύουμε να πείσουμε όλες τις
πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τη χώρα μας, να διαχωρίσουν τη
θεραπεία από την πρόληψη των εξαρτήσεων. Να ενισχύσουν, δηλαδή, την προαγωγή της
ψυχοκοινωνικής υγείας και, έτσι, τις συλλογικότητες των ανθρώπων. Δεν ακούν.
Προεκλογικά μάς έλεγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα έλυναν το θεσμικό πρόβλημα των Κέντρων
Πρόληψης, δηλαδή ότι θα φεύγαμε από αυτό το καταστροφικό σχήμα 67 εταιρειών που
συνεργάζονται με τον ΟΚΑΝΑ. Έχουμε καταθέσει στην κυβέρνηση έτοιμη πρόταση 20 σελίδων,
ψηφισμένη με συντριπτική πλειοψηφία στις Συνελεύσεις μας, που περιγράφει την
αντικατάσταση εξήντα επτά αστικών εταιρειών από έναν ενιαίο φορέα πρόληψης, χωρίς
επιβάρυνση του προϋπολογισμού και με συμμετοχή της αυτοδιοίκησης σε αυτόν. Μαζί με την
πρότασή μας έχουμε καταθέσει ενδελεχή επιστημονική και οικονομοτεχνική τεκμηρίωση 178
σελίδων, με παραπομπές στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία. Δεν ακούν.
Εξυπηρετούμε το δημόσιο συμφέρον, δουλεύουμε σε δομές επιχορηγούμενες κατά 100%
από δημόσιο χρήμα. Παρ’ όλα αυτά, οι δομές έχουν τη μορφή 67 αστικών εταιρειών, που καθεμιά
διοικείται από εκπρόσωπο διαφορετικού φορέα. Επιπλέον, οι περισσότερες διοικήσεις δεν έχουν
σχέση με την πρόληψη των εξαρτήσεων και πολύ συχνά, παρεμβαίνοντας στο επιστημονικό έργο,
γκρεμίζουν ότι έχουμε χτίσει διαχρονικά, απιθώνοντας γνώση, εμπειρία και ψυχή. Δεν ακούν.
Θεωρητικά εποπτευόμαστε επιστημονικά από τον «συνεργάτη» ΟΚΑΝΑ. Στην πράξη δεν
υπάρχει η παραμικρή εποπτεία. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, αφού ο ΟΚΑΝΑ είναι ένας
οργανισμός επικεντρωμένος στην παροχή υποκαταστάτων; Πώς θα μπορούσε, αφού η κυρίαρχη
θεώρηση της εξάρτησης στον ΟΚΑΝΑ είναι αυτή της «χρόνιας νόσου του εγκεφάλου» που μπορείς
μόνο να τη διαχειριστείς (με υποκατάστατα), ενώ στα Κέντρα Πρόληψης θεωρούμε την εξάρτηση
κοινωνικό φαινόμενο, όπου οφείλεις να παρέμβεις για να επιφέρεις ουσιαστικές αλλαγές στην
κοινωνία και στον άνθρωπο; Δεν ακούν.
Είμαστε περίπου 350 εργαζόμενοι/ες, για ολόκληρη την Ελλάδα σχεδόν, καθώς 4
Περιφερειακές Ενότητες της χώρας δεν καλύπτονται από τις υπηρεσίες μας. Υπάρχουν
τουλάχιστον 53 κενές θέσεις και παρόλο που τα χρήματα υπάρχουν στα Κέντρα Πρόληψης, οι
προσλήψεις δεν προχωρούν. Νέα Κέντρα Πρόληψης δεν δημιουργούνται – ή συστήνονται χωρίς
να λειτουργούν (λ.χ. Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά). Δεν ακούν.
Είναι οξύμωρο το γεγονός ότι, ενώ δουλεύουμε επί 20 και πλέον χρόνια με τη σχολική
κοινότητα, δεν είναι εξασφαλισμένη η πρόσβασή μας στα σχολεία, και ταυτόχρονα αποφασίζει το
Υπουργείο Υγείας ότι τα Κέντρα Πρόληψης πρέπει να εκπαιδεύσουν εργαζόμενους στις δομές του
για να υλοποιούν δράσεις πρόληψης στον μαθητικό πληθυσμό. Είναι οξύμωρο γιατί Πρόληψη
σημαίνει εγκαθίδρυση σχέσης, επανασύνδεση της διασπασμένης σχολικής κοινότητας -και της
ευρύτερης κοινωνίας κατ’ επέκταση- και όχι δημιουργία πληθώρας «ειδικών» και
αποσπασματικότητα παρεμβάσεων. Δεν ακούν.
Οι εργαζόμενοι/ες έχουμε ένα κοινό όραμα, αλλά όχι τον απαραίτητο ενιαίο φορέα
πρόληψης, που θα τιμά και θα προωθεί αυτό το όραμα, θα αγκαλιάζει τις διαφορετικές εκφράσεις
του ανά την Ελλάδα και θα καλλιεργεί την ενότητα των διαφορετικών προς όφελος μιας
πραγματικά Εθνικής Πολιτικής για την πρόληψη.
Στις 26 Ιούνη 2018, Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών απεργούμε, επειδή
αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Της προσφοράς στη χώρα, στην κοινωνία και στον
άνθρωπο. Με τη διαφύλαξη, εμβάθυνση και ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης κουλτούρας και πρακτικής:
της καθολικής πρόληψης στην κοινότητα, μέσα από τον ενιαίο και διακριτό φορέα πρόληψης που
ονειρευόμαστε και διεκδικούμε σταθερά.
Στο πλαίσιο αυτό αξιοποιούμε την εβδομάδα πριν την 26η
Ιούνη, για να ενημερώσουμε τις
τοπικές κοινότητες μέσα από περιφερειακές συνεντεύξεις τύπου.
Καλούμε την πολιτική ηγεσία, να υιοθετήσει τη ρεαλιστική και οραματική μαζί πρόταση
του Σωματείου μας, που σύμφωνα με Απόφαση Γενικής Συνέλευσής μας, προκύπτει από μια
βαθειά ανάγκη «να δουλεύουμε μέσα σε συνθήκες αυξημένης συνθετότητας, δυσκολιών και
απαιτήσεων, δηλαδή να δουλεύουμε ακόμα περισσότερο και με υψηλότερους στόχους».
Αν η κυβέρνηση κατανοεί την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και το επίπεδο των
απαιτήσεων, ας το αποδείξει, έστω και με τρία χρόνια καθυστέρηση.
Το Δ.Σ. του Σωματείου
