Του Δημήτρη Κατσαγάνη
Σύγχυση συνεχίζει να επικρατεί σε σχέση με το μέλλον του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας από το 2019.
Μεταξύ των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων τις οποίες ανέλαβε η κυβέρνηση προβλέπεται η “επικαιροποίηση” του, με βάση την νομοθεσία του 2012-2013 και με γνώμονα την εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας.
Η κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει τη βούληση της να αυξήσει τον κατώτατο μισθό με τον οποίο αμείβονται οι ανειδίκευτοι εργάτες, χωρίς όμως να έχει προσδιορίσει το ποσοστό της θετικής μεταβολής την οποία βλέπει.
Ωστόσο, το ΔΝΤ, όπως φάνηκε και στην έκθεση του για την Ελλάδα –η οποία καταρτίστηκε με βάση το “άρθρο 4” του Καταστατικού του– δεν άνοιξε πλήρως τα χαρτιά του σε σχέση με το θέμα αυτό.
Συγκεκριμένα, ανέφερε πως ένα νέο πλαίσιο για τον κατώτατο μισθό θα τεθεί σε ισχύ τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
Αυτό προβλέπει ένα νόμιμο κατώτατο όριο μισθών, καθορισμένο από την κυβέρνηση (σ.σ. όπως ήδη προβλέπει η νομοθεσία του 2012 -2013), μετά από ετήσιες διαβουλεύσεις με κοινωνικούς εταίρους και εμπειρογνώμονες.
Η διαβούλευση αυτή θα ξεκινήσει το Φεβρουάριο του 2019, αναφέρει η έκθεση του ΔΝΤ, χωρίς όμως να ορίζεται το πότε θα τελειώσει. Ωστόσο, τα χρονοδιαγράμματα τα οποία προβλέπει η νομοθεσία του 2012-2013 προβλέπουν πως η διαβούλευση – πριν η κυβέρνηση αποφασίσει για το ύψος του κατώτατου μισθού – μπορεί να διαρκέσει αρκετούς μήνες.
Την ίδια ώρα, το ΔΝΤ σημειώνει πως ορισμένοι κοινωνικοί εταίροι φοβούνται ότι οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό θα απλωθούν σε όλο το φάσμα των αμοιβών, απειλώντας έτσι την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Άλλοι, όμως, κοινωνικοί εταίροι –σύμφωνα με την ίδια έκθεση- εκτιμούν πως χρειάζονται αυξήσεις στον κατώτατο μισθό προκειμένου να αντισταθμισθούν οι απώλειες στην αγοραστική δύναμη των πολιτών.
Από την πλευρά του, το ΔΝΤ σημειώνει πως είναι καθοριστικής σημασίας η σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα με στόχο να μη χαθεί ο,τι κερδήθηκε στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Έτσι το Ταμείο αποφεύγει να λάβει ανοιχτά θέση υπέρ η κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού.
Παράλληλα, όμως, το ΔΝΤ συνιστά ρητά την απλούστευση του πλαισίου (σ.σ. που διέπει τον κατώτατο μισθό), με στόχο τη μείωση στις πριμοδοτήσεις που σχετίζονται με την παλαιότητα των εργαζομένων (σ.σ. “τριετίες”). Και αυτό γιατί οι πριμοδοτήσεις αυτές δημιουργούν πολλαπλούς κατώτατους μισθούς, σύμφωνα με την ίδια έκθεση.
Εξάλλου, το Ταμείο, όπως αναφέρεται στην εν λόγω έκθεση, επιμένει στην αναθεώρηση των αποφάσεων (οι οποίες προβλέπονται στο Μνημόνιο) για επαναφορά της αρχής της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, αλλά και της ευνοϊκότερης ρύθμισης (δηλ. της υπερίσχυσης των όρων των κλαδικών συμβάσεων έναντι των επιχειρησιακών, εφόσον οι όροι των πρώτων είναι ευνοϊκότεροι για τους εργαζομένους σε σχέση με τους όρους των δεύτερων).
Δεδομένου, όμως, ότι η κυβέρνηση επιμένει στην επαναφορά των δύο παραπάνω αρχών από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, το ΔΝΤ επισημαίνει πως πρέπει, τουλάχιστον, να μετριασθούν οι αρνητικές συνέπειες τους. Αυτό εξαρτάται από το πώς θα εφαρμοσθούν τα μέτρα, τα οποία θα συνοδεύσουν την επαναφορά της επεκτασιμότητας.
Ο λόγος για το μηχανισμό ελέγχου της αντιπροσωπευτικότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, ο οποίος θα αξιολογεί το αν στην κλαδική εργοδοτική οργάνωση η οποία υπογράφει μία κλαδική συλλογική σύμβαση, απασχολείται το 51% των εργαζομένων του κλάδου.
Αναδημοσίευση από : http://www.capital.gr
