Υπάρχει δυνατότητα να συναντηθούν οι πράσινοι και η ανανεωτική αριστερά;

Την Κυριακή έγινε στο ξενοδοχείο Στάνλευ μια συνάντηση ανθρώπων της ανανεωτικής αριστεράς. Ο τίτλος της συνάντησης «Μια νέα αρχή» προκλητικός. Αλλά τι σημαίνει τελικά «νέα αρχή»; Σημαίνει μήπως ότι βλέπουν οι φίλοι και οι φίλες που ανέλαβαν την πρωτοβουλία προς το μέλλον ή σημαίνει κυρίως ότι θέλουν να ξαναβρεθούν επειδή είχαν βρεθεί κατά καιρούς μαζί στο παρελθόν, κάπου διαλύθηκαν στην διαδρομή και τώρα θέλουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους;

Περίμενα ότι στην συνάντηση αυτή θα υπήρχαν κάποιες σκέψεις για ένα διαφορετικό μέλλον. Με απογοήτευση διαπίστωσα ότι η ‘Νέα Αρχή» αφορά συναισθηματικές (κυρίως) ανάγκες, ανθρώπινες αλλά καμία σχέση με τις σύγχρονες ανάγκες. Καταλαβαίνω ότι θέλουν να συναντηθούν ξανά άνθρωποι που ήταν στο ΚΚΕεσ, στον ΣΥΝ, στη ΔΗΜΑΡ αλλά είναι λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα τόσα χρόνια, ότι δεν υπήρξαν οι διαφορετικές διαδρομές, ότι άλλοι βρέθηκαν στο ΚΙΝΑΛ, άλλοι στο ΠΟΤΑΜΙ και άλλοι πήγαν σπίτι τους, ενώ κάποιοι άλλοι πλέον (ξανα) βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Κρίμα.

Υπήρχε μια ευκαιρία στο παρελθόν να βρεθούμε πράσινοι και ανανεωτική αριστερά στο ίδιο σχήμα. Δυστυχώς η εκδοχή της ανανεωτικής αριστεράς – ΔΗΜΑΡ δεν ήταν συνεπής στην πρόσκληση που της απευθύναμε οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ το 2015 για την δημιουργία μιας πράσινης αριστεράς. Προεκλογικά τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ υποτίθεται ότι δεσμεύτηκαν με «συγκίνηση» σε μια κοινή πορεία με στόχο να πραγματοποιηθεί «το όνειρο του Παπαγιαννάκη» για μια πράσινη αριστερά. Αυτός ήταν ο ένας από τους δύο όρους που είχαμε θέσει για εκλογική συνεργασία. Ο πρώτος όρος ήταν δεσμευτική προγραμματική συμφωνία και ο δεύτερος όρος ήταν η εκλογική συνεργασία να είναι όχι αυτοσκοπός αλλά ένα πρώτο βήμα για να δημιουργήσουμε μετά τις εκλογές του Γενάρη 2015 ένα ευρύ σχήμα πράσινης αριστεράς.

Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ τολμήσαμε να αναλάβουμε το ρίσκο – παρά την τοξικότητα εκείνη την εποχή ακόμα και της λέξης ΔΗΜΑΡ – μετά τις «διαβεβαιώσεις» όλων των στελεχών της να δουλέψουμε στρατηγικά για μια συνεργασία των πράσινων, της ανανεωτικής δημοκρατικής αριστεράς και ευρύτερων δυνάμεων για ένα φορέα πράσινης αριστεράς.

Όμως τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ – με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις – την επόμενη μέρα μετά τις εκλογές τα ξέχασαν όλα αυτά όπως και την συγκίνησή τους που επιτέλους θα βρίσκονταν ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας. ΚΙ έτσι άλλοι τράβηξαν για το ΚΙΝΑΛ, άλλοι για το ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι για το ΠΟΤΑΜΙ και μερικοί προσπαθούν να καταλάβουν που βρίσκονται.

Το μόνο που είναι ανοικτό πλέον για εμάς ως προς την συνάντησή μας με κάποιους από τον παλιό χώρο της ανανεωτικής (?) αριστεράς είναι να βρεθούμε με εκείνο το κομμάτι της κοινωνικής κυρίως αριστεράς που μπορεί να δει τα ζητήματα της εποχής μας, αυτά που συγκινούν τους νέους και τις νέες.

Οργανωτικές συνεργασίες με τμήματα της ΔΗΜΑΡ που ξαναβρίσκονται στη βάση του παρελθόντος τους δεν μας ενδιαφέρουν – δυστυχώς αυτή η συνάντηση με βάση το παρελθόν γίνεται κυρίαρχη στην «Νέα Αρχή». Καταλαβαίνω ότι πολλοί άνθρωποι που έζησαν μια ζωή ως μειοψηφία της αριστεράς συγκινούνται όταν ξαναβρίσκονται μετά από αποτυχημένες διαδρομές από εδώ και από εκεί. Ίσως και στη βάση να καταγράψουν την παρουσία τους στις ευρωεκλογές και ότι προκύψει μετά. Αλλά πολιτική με προοπτική δεν χτίζεται έτσι στη βάση συναισθηματικών αναγκών από το παρελθόν. Μπορεί βέβαια να δημιουργούνται σχήματα που εκφράζουν τα μέλη τους, αλλά για να υπάρχει πολιτική παρέμβαση στην κοινωνία δεν αρκεί αυτό.

Μια συνάντηση ανανεωτικής αριστεράς και οικολογίας δεν πρόκειται να γίνει στη βάση αναμνήσεων του παρελθόντος ή χρησιμοποίησης λέξεων σε τίτλους προσκλήσεων.

Όλο και περισσότερο διαπιστώνουμε να «ξαναβάζουν» όλα τα κόμματα και τα σχήματα και λίγο από οικολογία σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματική ενσωμάτωση της πράσινης πολιτικής στις πολιτικές τους πρακτικές. Όσο πιο πολύ αποδεικνύεται ότι αγνοούν τα κρίσιμα μεγάλα θέματα που θέτει πλέον η πολιτική οικολογία και αφορούν το κλίμα, την οικονομία, την δημοκρατία, την κοινωνική συνοχή, το παραγωγικό και καταναλωτικό μοντέλο, τόσο πιο πολύ ρέπουν προς τις επιθέσεις «φιλίας» προς την οικολογία!!!!

Το είδαμε στον ΣΥΡΙΖΑ που ενσωμάτωσε όσους απέμειναν από τους Οικολόγους Πράσινους, το είδαμε στο Ποτάμι που προσπάθησε να βάλει και λίγους οικολόγους στην κοίτη του, το βλέπουμε και στο ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ διαχρονικά, Αποτυχημένες απόπειρες.

Όσο η πράσινη πολιτική χάνεται δεξιά κι αριστερά, θα αποτελεί το μαϊντανό σε άλλα φαγητά. Η πράσινη πολιτική πρέπει να συγκροτηθεί αυτόνομα και αποτελεσματικά για να μπορέσει να επηρεάσει την πολιτική και στη χώρα μας. Σε αυτή τη βάση είμαστε ανοικτοί σε ανθρώπους και ομάδες τόσο από το χώρο της ανανεωτικής και σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς όσο και κυρίως από ενεργούς πολίτες που δραστηριοποιούνται σε κοινωνικές παρεμβάσεις για νέες συνθέσεις και πολιτικές που βλέπουν προς το μέλλον.