Ικαριώτης, από πολύτεκνη οικογένεια· πέντε παιδιά, πώς να τα φέρεις βόλτα; Το 1973 ήταν 18 ετών. Ήρθε στην Αθήνα κι έγινε το παιδί για όλες τις δουλειές: οικοδόμος, ελαιοχρωματιστής – ό,τι έπεφτε στο διάβα του. Πενταροδεκάρες. Όταν έβρισκε χρόνο σκάρωνε μουσικές με την κιθάρα του. Ποιητής της πιο πρόχειρης και ανόθευτης έμπνευσης.
Στα επεισόδια ήταν ανεβασμένος στην πύλη του Πολυτεχνείου. Ήταν φοιτήτρια και η αρραβωνιάρα του, του έκατσε και βαρύς ο γύψος, δεν ήθελε πολύ.Φυσικά τον έπιασαν. Τον έχωσαν στο Χαϊδάρι, έφαγε το ξύλο της χρονιάς του. Σώθηκε, αλλά είχε προ καιρού σωθεί μέσα του.
Ύστερα μπάρκαρε στο Αμέρικα. Παντρεύτηκε, έκανε ένα γιο, δούλεψε μουσικός στην Αστόρια. Όταν χώρισε, αποφάσισε να γυρίσει στο νησί του. Πόσο άλλο να έμενε στα ξένα; Άνοιξε καινούργιο σπιτικό, έδωσε την καρδιά του σε άλλη γυναίκα, έκανε μαθήματα κιθάρας σε παιδιά. Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο». Τούτος εδώ, όμως, δεν χρειαζόταν τη Ρομίνα Πάουερ για να λάμψει.
Το καλοκαίρι του 1993, στις μεγάλες πυρκαγιές του νησιού, προσπάθησε να τραβήξει μια γριά από τη φωτιά. Το ‘χε στο αίμα του: δεν ήθελε εγκλωβισμένους. Έμπαινε μέσα σε όλα. Μπήκε στη φωτιά και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Ο άνθρωπος της φωτιάς βρήκε τη φωλιά του. Ήταν 38 χρονών.
Τον έλεγαν Γιώργο Κηρύκου. Και εσύ μου λες τώρα αν ζει το Πολυτεχνείο.
Αναδημοσίευση από : http://www.nostimonimar.gr
