«Άος Βασίλης έρκεται
απ’τογ κάβομ Πάπαν,
σηκώνει και στημ πλάτην του
μιαμ μαλλιαρήν φυλάκαν!»
Έτσι τον θέλουμε εμείς τον Άγιον μας, ζευκαλή σαν εμάς, να μας μοιάζει και να του μοιάζουμε, ανοιχτόκαρδο, περπατητή, κουβαλητή να παίρει βότταν τα χωριά από το Φάρο ίσαμε με τον Πάπα και να σκορπά χωρίς τσιγγουνιές αγάπη και δικαιοσύνη σε όλους μας!
«Ας τον καλησπερίσουμε
κι έπειτα ας αρχίσουμε,
επαίνους να σας πούμε,
βάλτε μας κρασί να πιούμε.»
Μπροβάλλει λοιπόν από τον Πράμνο σαν αστραπή, κατεβαίνει γοργόφτερος μέσα από τους ρίχτες, τα γκρίφια,και τα κάγκαβα και με ένα πήδο τραβά χωρίς θόρυβο τις στάγκες και τους σύρτες… το βράδυ της πρωτοχρονιάς ούλα τα σπίθκια ανοιχτά! Χαζίρικον, σταμένο το τραπέζι και πρώτα από όλα τα γλυκά: μουσταλευριά λιασμένη, με μέλι τα ξεροτήανα, φινίκια ανεβατόν τολ λουκουμά γή και τον κουταλίτην κι απέ το χοιρομέρι που κρέμεται στον περάτη, κομμάτι το κομμάτι θα μπεί απά στα κάρβουνα εκεί ομπρός στο τζάκι για τους φίλους, που παρέες – παρέες απόψε ίσαμε το πρωί θα έρθουν για το χαιρέτιο.
Μην σκιάζεστε μόνο κοπιάστε! τα καταφέραμε και πάλι και ηδιώξαμε τους καλλιτσαντέρους, που παραμονεύγουν μέρες πούναι τας αυλάς, περνούσι στο χουχλάρον (φουγάρο), στο πυργάρι, στο χωστοκέλλι, χώνουνται μέσα στας συκοβιτίνας , μες στας περλοάς, στα λαδωπά, στα κρασωπά κι όπου χωρεί δαιμονικόν… μα ήταν εκεί ο Γεροντής μπρουμουττισμένος στην αθράκα και εκείνος τον εκατάφερε δίνου του μια κι ώχονού στον ανεφάντην ο Καλλιτσάντερος! Κι όξω αφ’ τον φράχτην! Ε! κλωστή ‘τονε κι ηκόπει, εν ηξανάρτεμ πιά.
Ήμιξεν (κάτι είπε) ο γέρων, ηψηλονταριάστη μιάν, κι ήρτε νιός και σαρτευτός, τσαλιμιζής στογ κάβον. (τι θαύματα που κάνει το βλοημένο το κρασί!…)
Ηκοπιάσασιμ πολλοί, δικοί και μουσαφίρηδες, η κατώα πολλές βολές ήνοιξε κι ησφάλισεν, η μάνα κουβαλεί με γέλιο τα καλούδια για την αποψινή γιορτή! Τα μικρά σαωμένα απά στην αμπάρα λοξοκοιτάζοντας τα φερσίματα των μεάλων κρυφομιλούν αναμετάξυ των.
«Την πόρτα βρήκαμε ανοιχτή,
θαρρώ πως έχει και πηχτή,
φινίκια λουκουμάδες και
κρασί με τους κουβάδες.»
Άλλο πάλι κι ετούτο, αυτό το ωραίο «γυρουλιό» αιώνες τώρα δεν λέει να κοπάσει…
άδουλον, κόκκινο κρασί γεμίζει το στραόραδο σιφούνι, μόλις το «άγγιξε» ο Κύρης από το πυθάρι το πρώτο στο πυθοστάσι. Και είναι από το αμπέλι του γιαλού, γιαλούσιμο το λέμε.
Ήτο κι ο χοίρος παχύς εφέτι κι απέκει γιάντα η σκάση κι η χολιά ; ούλα καλά θα πάνε… είν’κι η ψυχή μας δυνατή, λεβέντρα, πολεμίστρα, αντρίκια παλεύει τον, τον χάρο με τα ζεύκια μας, και το χορό μας, χοροσταλήδες είμεθα για τούτο κι ο Άγιος αυτός μας προτιμά πιότερο από τους άλλους, γιατί, μωρέ εμείς ξέρουμε και τον εγλεντάμε, τον εχορεύουμε και τον ετραγουδάμε…
«Φέρτε μας κρασί να πιούμε,
και του χρόνου να σας πούμε,
μα μεις κρασί δεν πίνουμε,
μόνο πως δεν αφήνουμε σταλιά
μες στο ποτήρι και αυτό για το χατήρι.»
Κεροφωτά το σπιτικό, ροδίζει και το φουρναργιόν και ούλος ο αέρας μύρισε το ζυμωτό καρβέλι…
Μνήμες, μνήμες , μνήμες με χρώματα και μυρωδιές να ισώνουν την πορεία μας, να την κρατούν στα ίσια δίχως πολλούς κυματισμούς σε καλοθάλασσο ταξίδι, σαν εκείνα τα «Σότροπα» του Ν.Καστανιά…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!
Χαρούλα Κοτσάνη / 1η – Ιανουαρίου 2018
