Σε ηλικία 17 ετών, έφυγε το 1942 για το προσφυγικό της ταξίδι η Μαρίκα Λουρίδα, από το χωριό Δάφνη Ικαρίας, στην περιοχή Μεσαριά. Στο ίδιο μπάρκο ήταν και η αδελφή της Στέλλα, που ήδη μας έχει μιλήσει, καθώς και η Γεωργία Τσαγκά που θα παρουσιάσουμε και τη δικιά της μαρτυρία.
Αιθιοπία 1943 – από αριστερά: Η μεγάλη αδελφή Μαρία Λουρίδα. Ο πατέρας Διαμαντής Λουρίδας. Η Μητέρα Φωτεινή Λουρίδα Γενούζου κρατάει το τρίτο παιδί Βαγγέλη Λουρίδα. Η Στέλλα Λουρίδα. Η θεία αδελφή της Φωτεινής – Αργυρώ Γενούζου-Τσιπουράκου.
-Aπό ποιά περιοχή φύγατε;
-Φύγαμε από την περιοχή του Μηλιωπού. Πληρώσαμε ναύλα στο βαρκάρη μία αγελάδα. Ο βαρκάρης ήταν ο Κολοφάνης (παρατσούκλι – κάποτε καταδόθηκε και αναγκάστηκε να γίνει και ο ίδιος πρόσφυγας). Στο ταξίδι είχαμε μεγάλη φουρτούνα και βγάζαμε συνέχεια τα νερά από τη βάρκα. Όμως όπως είχε πει στη μάνα μου μία συνταξιδιώτισσά μας, είχε δει την Παναγιά που της είχε πει ότι θα πάμε καλά. Ερχόταν η θάλασσα και μας σήκωνε ψηλά. Τελικά φτάσαμε στον Τσεσμέ.
-Ποιά ήταν τα πρώτα βήματα;
-Μας έσωσε μία τουρκάλα, γιατί αν συνεχίζαμε τη διαδρομή που είχαμε πάρει μας περίμενε ενέδρα από Τσέτες, που λήστευαν, κακοποιούσαν και στο τέλος δολοφονούσαν τους πρόσφυγες, που μετά τους πέταγαν σε ένα ξεροπήγαδο. Μας μάζεψε λοιπόν η τουρκάλα, μας έδωσε γάλα και ο άντρας της μας πήγε στον Τσεσμέ. Εκεί μείναμε σε στρατόπεδο προσφύγων και με τρένο μας πήγαν στο Χαλέπι και από εκεί στη Βηρυτό, όπου και μείναμε αρκετά και μας εγκατέστησαν σε σπίτι.
-Ποιά ήταν η συνέχεια;
Mαρίκα και Στέλλα Λουρίδα
-Μετά μας πήγαν στις Πηγές του Μωυσέως και ακολούθως στην Αβησσυνία, αρχικά στην πόλη Ντιριντάουα και μετά στην Αντισαμπέμπα. Εκεί μείναμε στη συνοικία Casa Popolare, που έμεναν οι Ιταλοί πριν τους διώξουν οι Αιθίοπες. Μέναμε σε σπίτι και η μητέρα μου ήταν μοδίστρα στη βασίλισσα. Με τους ντόπιους είχαμε καλές σχέσεις, είχαμε παρακολουθήσει και γιορτές τους, με χορούς, κλπ
-Τι θυμόσαστε από το γυρισμό;
-Όταν τελείωσε ο πόλεμος και ήρθε η ώρα της επιστροφής, ο Χαϊλέ Σελασιέ μας πρότεινε να μείνουμε μερικά χρόνια και με καλή αμοιβή, αλλά η νοσταλγία του πατέρα μου δεν μας άφησε να μείνουμε. Φεύγοντας ο Σελασιέ, έδωσε σε κάθε άτομο από ένα τσουβάλι με καφέ και ένα τσουβάλι με ρύζι. Γενικά περάσαμε καλά.
Ο γυρισμός έγινε με καράβι μέχρι τη Χίο και από εκεί με καΐκι μέχρι τον Εύδηλο της Ικαρίας.
Συνέντευξη και φωτο: Νάσος Μπράτσος
Διαβάστε την Κυριακή 12 Αυγούστου 2018: Γεωργία Τσαγκά: Πρόσφυγας τριών ετών το 1942
Η συνέντευξη είναι από προδημοσίευση υλικού από τη Β’ και εμπλουτισμένη έκδοση του βιβλίου «Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», Εκδόσεις «Νότιος Άνεμος», ISBN 978-960-9511-56-8.
Αναδημοσίευση από : http://www.ert.gr
